ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 3

เศษเดนพรรคมารผู้นี้ต้องพยายามทำความดีความชอบเพื่อให้ได้เป็นแม่ทัพใหญ่ซึ่งเปี่ยมไปด้วยอำนาจบารมีของแคว้นต้าถัง ต้องรับตำแหน่งเป็นเค่อชิงของอาศรมเทพแห่งซีหลิง ยินยอมพร้อมใจเป็นสุนัขรับใช้ให้จนต้องเข่นฆ่าสังหารผู้บริสุทธิ์ในเมืองฉางอันและในหมู่บ้านติดกับชายแดนแคว้นเยี่ยน ทั้งหมดที่มันทำลงไปก็เพื่อปิดบังฐานะที่แท้จริงของน้องสาว มิให้ผู้ใดล่วงรู้ได้ว่าพระอัครมเหสีของต้าถังคนปัจจุบันก็คือคนของพรรคมาร!

สองมือที่เท้ากรอบหน้าต่างของหนิงเชวียเย็นเฉียบ ไม่ต่างจากจิตใจของมันในตอนนี้ แต่พอหันไปมองศิษย์พี่ใหญ่มันกลับรู้สึกอบอุ่นใจจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ นึกถึงตอนอยู่ในสวนเหมันต์ ศิษย์พี่ใหญ่ไม่มีกลิ่นอายของความยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่เลยแม้แต่น้อย ทว่าแค่พูดออกมาประโยคเดียวก็ถึงกับทำให้แม่ทัพใหญ่ผู้ทระนงถือดีและอหังการที่สุดในแคว้นต้าถังต้องยอมละทิ้งอำนาจในมือ วางมือจากเรื่องราวทางโลกกลับไปใช้ชีวิตในบั้นปลายอย่างสงบ

ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องระหว่างซย่าโหวกับพระอัครมเหสีนั้นน่าตื่นตระหนกตกใจก็จริง แต่ความยิ่งใหญ่ของสถานศึกษากับศิษย์พี่ใหญ่ที่ได้ประจักษ์กลับน่าตระหนกตกใจยิ่งกว่า จนต้องร้องถามออกไป

“ศิษย์พี่ใหญ่ ตกลงท่านร้ายกาจถึงขั้นใดกันแน่”

ศิษย์พี่ใหญ่กำลังอ่านตำราเล่มนั้นอยู่ พอได้ยินคำถามก็วางตำราลง เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ก่อนตอบว่า

“ความร้ายกาจเกิดจากการเปรียบเทียบ อย่างเช่นเหยี่ยวกับมด ดูเหมือนเหยี่ยวจะร้ายกาจกว่า แต่ในความเป็นจริงเหยี่ยวกับมดไม่มีทางได้สู้กัน ดังนั้นจะบอกว่ามดอ่อนด้อยกว่าก็ไม่ได้”

หนิงเชวียแบมือทั้งสองข้างทำท่ายอมจำนน

“ศิษย์พี่ สิ่งที่ท่านพูดลึกซึ้งเกินไป ข้าฟังไม่ค่อยเข้าใจ”

ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะเบาๆ เสียบตำราไว้ที่เอว ลุกเดินมายืนอยู่ข้างกายมันแล้วทอดสายตามองไปยังชั้นน้ำแข็งบนสระอันหนาวเหน็บ พลางกล่าวช้าๆ ว่า

“ในโลกที่ดวงตะวันสีทองทอแสงอยู่บนพื้นหิมะอันขาวนวลนี้ อันที่จริงได้ถูกมนุษย์แบ่งแยกออกเป็นโลกที่ต่างกันจำนวนมากมาย อย่างเช่น วังหลวงกับตลาดร้านค้า อาศรมเทพที่สว่างไสวกับอารามเต๋าที่เก่าโทรม สถานที่ที่เป็นปริศนากับบ้านเรือนของผู้คน ได้ยินว่ายามเจ้าอาวาสวัดเสวียนคงแสดงธรรมเทศนา มดบินได้ (ปลวก) จำนวนมากมายจะบินขึ้นอาบแสงแดด เจ้าว่าเจ้าอาวาสรูปนั้นบรรลุถึงด่านฌานระดับใดแล้ว ส่วนเจ้าอารามจือโส่วในเมื่อสามารถสั่งสอนศิษย์อย่างเยี่ยซูออกมาได้ เช่นนั้นมันควรจะยิ่งใหญ่สักเพียงใดกัน ทว่าบุคคลเหล่านี้ไม่มีทาง…อย่างน้อยก็จนถึงบัดนี้…ไม่มีทางปรากฏตัวให้ปุถุชนคนธรรมดาเห็น ดังนั้นพวกมันก็คือเหยี่ยวที่มองมดจากที่สูง แม้จะร้ายกาจและยิ่งใหญ่สักเพียงไรก็ไม่เคยคิดจะลงมาเกลือกกลั้วในโลกที่ต่ำชั้นกว่า”

หนิงเชวียถามอย่างประหลาดใจ

“อารามจือโส่วคือสถานที่อะไร”

ศิษย์พี่ใหญ่ตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ

“อารามจื่อโส่วคืออารามเต๋าแห่งหนึ่ง”

หนิงเชวียรอฟังต่อ แต่คำตอบของศิษย์พี่ใหญ่กลับมีเพียงแค่นั้น มันยิ้มอย่างอับจนปัญญา แล้วค่อยเปลี่ยนคำถาม

“ซย่าโหวนับเป็นเหยี่ยวหรือมด”

ศิษย์พี่ใหญ่ถอนใจตอบ