ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 3

หนิงเชวียกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“ได้ยินว่าปีนั้นอาจารย์เคยชมศิษย์พี่ว่ารุ่งเช้าฟังมรรค ตกเย็นบรรลุมรรค ด่านฌานระดับนี้คือสิ่งที่ข้าปรารถนา ช่วงเวลาห้าปีนั้นยาวนานเกินไป ข้าอยากเร่งวันเร่งคืนให้ผ่านไปโดยเร็ว”

สีหน้าศิษย์พี่ใหญ่เคร่งขรึมลงขณะกล่าวว่า

“อาจารย์สั่งห้ามอย่างเด็ดขาดมิให้สถานศึกษาสอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก วันนี้ข้าบอกกล่าวกับซย่าโหวให้มันถอดชุดเกราะกลับไปใช้ชีวิตในบั้นปลายอย่างสงบโดยพลการ ก็นับว่ากระทำการอย่างกำเริบเสิบสานไปครั้งหนึ่งแล้ว อีกอย่าง หากซย่าโหวยอมถอนตัวตามคำของข้า สถานศึกษาก็จะหมดวาจาว่ากล่าวกับมันอีก ดังนั้นหากเจ้าต้องการสังหารมันก็เหลือเพียงแค่หนทางเดียวคือท้าสู้ เจ้ามีความมั่นใจหรือไม่เล่า”

หนิงเชวียเดินออกจากจวนแม่ทัพไปโดยที่สมองยังคงขบคิดถึงคำสนทนาเมื่อครู่ พอพบโม่ซันซันที่เพิ่งให้อาหารเจ้าดำเสร็จก็ชักชวนนางออกไปเดินเล่นในตัวเมืองด้วยกัน

ลมหนาวที่พัดผ่านเมืองถู่หยางในช่วงเวลานี้ของปีบาดผิวดุจดั่งคมมีด บรรดาชาวบ้านที่มามุงดูรถม้ากับยอดอาชาสีดำก่อนหน้านี้ได้แยกย้ายกันกลับเข้าบ้านไปหาความอบอุ่นจากกองไฟนานแล้ว บนถนนนอกจากทหารม้าลาดตระเวนก็แทบมองไม่เห็นเงาของผู้คน

ขณะเดินผ่านเสบียงกรังที่กองสุมเป็นแนวยาวและสูงจนบังบานประตูไปครึ่งหนึ่ง หนิงเชวียก็ชี้ไปที่กำแพงเมืองพลางบอกเล่าให้โม่ซันซันฟังว่า หอยิงธนูบนนั้นตอนซ่อมแซมเกิดปัญหาขึ้น รูปทรงจึงดูแปลกๆ แต่ได้ยินว่ากลับใช้งานได้เป็นอย่างดี จากนั้นค่อยพานางไปที่ตรอกเล็กๆ มองหาร้านร้านหนึ่งที่ไม่มีอะไรสะดุดตาลงนั่งกินเนื้อลวกกันอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งยังกล่าวกับนางอย่างภาคภูมิใจว่านี่คืออาหารเพียงอย่างเดียวของเมืองถู่หยางที่มีรสชาติโอชะ

ตลอดทางที่เดินชมทิวทัศน์ กินเนื้อลวกและดื่มสุรารสชาติร้อนแรง ส่วนใหญ่มันจะเป็นฝ่ายพูด โม่ซันซันได้แต่รับฟัง สุดท้ายจึงค่อยมองหน้ามันอย่างพินิจพิเคราะห์ ถามว่า

“ท่านเคยมาที่นี่หรือ”

“เคยผ่านมาครั้งหนึ่ง”

“แค่ผ่านมาครั้งหนึ่งก็คุ้นเคยกับเมืองถู่หยางดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

“ข้ามีสหายคนหนึ่งที่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่นานพอดู”

หนิงเชวียเดินไปหลังหัวโค้งถนนที่ซึ่งสามารถหลบลมหนาวได้เป็นอย่างดีเพื่อซื้อมันย่างหนึ่งหัว แล้วใช้กระดาษเนื้อหยาบสองแผ่นห่ออย่างพิถีพิถัน ก่อนยื่นส่งให้โม่ซันซันพร้อมทั้งบอกให้นางเดินกลับจวนไปก่อน จากนั้นมันค่อยเดินเข้าไปในตรอกใกล้ๆ ยืนมองชายคายกสูงของสิ่งปลูกสร้างในจวนแม่ทัพใหญ่เงียบๆ

แม่ทัพใหญ่ในจวนแห่งนี้อีกไม่นานก็จะลาออกจากราชการแล้ว มันเคยสร้างคุณูปการอันยิ่งใหญ่ให้แก่แคว้นต้าถัง มาบัดนี้ยังยอมวางมืออย่างคนรู้สถานการณ์อีก คิดว่าราชสำนักจะต้องปูนบำเหน็จให้ศักดิ์ฐานะมันเพิ่มขึ้นเป็นแน่ บั้นปลายชีวิตยังอยู่ดีกินดีไม่อเนจอนาถแต่อย่างใด