ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 2

“จากนั้นมือข้าก็เป็นอย่างที่เห็น”

หนิงเชวียสูดลมหายใจเข้าอย่างหนาวเหน็บ ตัวสะท้านเล็กน้อย ถามอย่างไม่อยากเชื่อ

“ศิษย์พี่รองตีเจ้าหรือ”

เฉินผีผีพยักหน้า

หนิงเชวียโวยวายเสียงดัง

“เหตุใดศิษย์พี่รองถึงได้ลงมือหนักเช่นนี้ ทั้งยังต่อยตีผู้คนตามใจชอบอย่างไม่มีเหตุผล”

เฉินผีผีหันมามองมัน กล่าวด้วยน้ำเสียงตื้นตัน

“ศิษย์น้องเล็ก เพื่อข้าเจ้าถึงกับกล้าตำหนิติเตียนศิษย์พี่รอง ข้าซาบซึ้งใจยิ่ง ทว่าที่ศิษย์พี่รองใช้กฎของสถานศึกษามาลงโทษข้าก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลซะทีเดียว”

“ข้าเคยอ่านกฎมาก่อน ไม่มีเรื่องห้ามฟ้องกันนี่นา”

“แต่มีเรื่องห้ามพูดปด”

“วันนั้นเจ้าพูดปดด้วยหรือ”

“เอ่อ…จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่พูดปดมดเท็จเสียทีเดียว เพียงแต่กล่าวเกินเลยไปบ้างตอนพูดเรื่องศิษย์พี่สิบเอ็ดกินบุปผา”

“เกินเลยถึงระดับใด”

“ศิษย์พี่สิบเอ็ดมิใช่ว่าเจอบุปผาอะไรก็ยัดใส่ปากเคี้ยวไปหมด มันเลือกกินแต่ที่อร่อยๆ เท่านั้น”

หนิงเชวียแทบจะแคะหูถาม

“เรื่องแค่นี้…ศิษย์พี่รองก็เอากฎของสถานศึกษามาลงโทษเจ้า?”

เฉินผีผีตอบอย่างเศร้าสร้อย

“ศิษย์พี่รองเป็นวิญญูชน ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนปฏิบัติตามหลักการและกฎระเบียบอย่างเข้มงวด”

หนิงเชวียกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย

“หลักการอะไรกัน ข้าฟังแล้วไม่เห็นจะมีหลักการที่ตรงไหนเลย”

เฉินผีผีรีบกระซิบเตือนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“จำไว้ ขอเพียงอาจารย์กับศิษย์พี่ใหญ่ไม่เอ่ยปาก คนคนเดียวในสถานศึกษาที่มีสิทธิ์พูดเรื่องหลักการและเหตุผลก็คือศิษย์พี่รอง และมีเพียงคำพูดของมันเท่านั้นจึงจะถือว่ามีหลักการและเหตุผล”

หนิงเชวียทอดถอนใจ จากนั้นพยักหน้าตบไหล่เฉินผีผีเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ที่แท้การหมกตัวอยู่บนเขาก็ใช่ว่าจะปลอดภัยซะทีเดียว คิดได้เช่นนี้ก็เริ่มทำใจได้กับการถูกโยนออกไปให้เผชิญกับการต่อสู้เป็นตายอยู่ภายนอกตามลำพัง

พริบตานั้นเอง เฉินผีผีก็ตัวแข็งทื่อ รีบปัดมือหนิงเชวียออกเป็นการวุ่นวายแล้วพุ่งตัวเลียบลำธารไปไกลรวดเดียวหลายสิบจั้ง ประหนึ่งร่างอ้วนตุ๊ต๊ะของมันเบาพลิ้วดุจดั่งใบไม้ร่วง ก่อนลับหายไปในป่าไม้ดกครึ้มราวกับผีตนหนึ่ง

หนิงเชวียตาค้างมองตามอย่างงุนงง คิดในใจ คนผู้นี้ไม่เสียทีที่เป็นอัจฉริยะที่มีด่านฌานสูงสุดในหมู่ผู้ฝึกฌานรุ่นเยาว์ เห็นๆ อยู่ว่าตัวหนักดั่งภูผาหิน ทว่าแค่โบกแขนเสื้อครั้งเดียวก็สามารถหยิบยืมพลังปฐมแห่งฟ้าดินให้ลอยละลิ่วไปไกลได้

“ได้ยินว่าเจ้าพาผู้งมงายอักษรขึ้นมาบนเขา”

จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นที่ด้านหลังมันอีกครั้ง แม้จะเป็นคำถามเดียวกัน แต่ปฏิกิริยาของหนิงเชวียกลับแตกต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง หลังจากหายตกตะลึง มันก็รีบหันขวับไปค้อมตัวคารวะจนศีรษะแทบจรดพื้น กล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อมยำเกรง