ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 3

ศิษย์พี่รองตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ความคิดละโมบเช่นนี้อาจถูกฟ้าลงทัณฑ์เอาได้ อีกอย่าง แม้ดรุณีทั้งสองจะมีฐานะและชาติกำเนิดแตกต่างกัน แต่ต่างก็มิใช่หญิงชาวบ้านที่ต้องยอมจำนนต่อจารีตประเพณี มีหรือจะยอมให้ศิษย์น้องเล็กได้เปรียบสมใจ”

ศิษย์พี่ใหญ่จ้องศิษย์พี่รองแน่วนิ่ง ถามว่า

“จวินโม่ ตกลงเจ้าดูออกมากน้อยเพียงใด”

ศิษย์พี่รองเงียบไปอึดใจก่อนตอบว่า

“ตอนเหยียนเซ่อกับเว่ยกวงหมิงสูญสลายกลายเป็นขี้เถ้า ข้ามองเห็นภาพการเคลื่อนไหวแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ชัดนัก หรือศิษย์พี่มองเห็นเรื่องราวในภายภาคหน้าได้แล้ว?”

ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มเฝื่อนๆ ขณะตอบ

“เกรงว่าแม้แต่อาจารย์ก็ยังดูไม่แจ่มแจ้ง สำมะหาอะไรกับเจ้าและข้า”

ศิษย์พี่รองขมวดคิ้วรำพึง

“มิรู้ว่าอวี๋เหลียนดูออกกี่ส่วน”

“ความสนใจของนางอยู่แค่ที่ตัวศิษย์น้องเล็กมาตลอด นางอาจจะรู้ไม่เท่าเจ้ากับข้าด้วยซ้ำ”

พูดจบศิษย์พี่ใหญ่ก็เงียบไปนาน มิทราบว่านึกถึงเรื่องอะไร จึงยกมือตบบ่าศิษย์พี่รองกล่าวด้วยสีหน้าสลดลง

“จวินโม่ เจ้าอาจจะถูกก็ได้ เพียงแต่ข้าอดสงสารมิได้”

ศิษย์พี่รองรูปร่างสูงใหญ่ พอเห็นศิษย์พี่ใหญ่จะตบบ่าก็โน้มกายเข้าหาอำนวยความสะดวกให้ด้วยความเคยชิน

ทั้งสองยิ้มให้แก่กัน ความขัดแย้งเมื่อครู่สลายหายไปหมดสิ้น มีเพียงคำว่าข้าอดสงสารมิได้ยังคงสะท้อนกลับไปกลับมาก่อนจะกลืนหายไปกับเสียงน้ำตก

หนิงเชวียไม่รู้แม้แต่น้อยว่าเพื่อเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตมัน คนบนเขาถึงกับต้องร่วมปรึกษาหารือกันเป็นการใหญ่ และยิ่งไม่รู้ว่าศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่รองที่ในสายตามันฝึกฌานสำเร็จจนถึงขั้นไม่อนาทรร้อนใจต่อเรื่องทางโลกแล้ว เพราะเรื่องของมันจึงเห็นต่างจนถึงขั้นขัดแย้งกันอย่างรุนแรง เพราะหลายวันมานี้ ขณะที่กลิ่นอายเหมันต์ค่อยๆ เจื่อนจาง มันยังคงพาโม่ซันซันเดินเที่ยวชมและประเมินภาพผลงานอันยิ่งใหญ่ของยอดนักเขียนพู่กันรุ่นก่อนของสำนักต่างๆ ทั่วเมืองฉางอัน

ตลอดระยะเวลารวมกันยี่สิบกว่าปีในสองภพ มันไม่เคยมีความรัก ไม่เคยติดต่อคบหากับเพศตรงข้ามอย่างสนิทสนม ดังนั้นมันจึงไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อโม่ซันซันในขณะนี้ใช่ความรักหรือไม่ เพราะหลังจากบอกว่าชอบนางตรงหน้ากำแพงวัง เวลาพบหน้ากันพวกมันก็ยังปฏิบัติตัวเหมือนเดิม ไม่มีอันใดเปลี่ยนแปลง ไม่แม้แต่จะจูงมือถือแขนกัน สิ่งเดียวที่แตกต่างไปคือยามหัวไหล่ชนกันตอนเดิน สาวน้อยจะมีท่าทีขวยเขินเป็นบางครั้ง

ความขวยเขินนี้ชดเชยสิ่งที่ขาดหายไปในจินตนาการเรื่องความรักของหนิงเชวียได้เป็นส่วนใหญ่ ขณะพาโม่ซันซันเดินเล่นไปตามตรอกซอกซอยในเมืองฉางอันมันมักนึกถึงสาวใช้ที่นั่งพิงไหล่มันข้างกองไฟหน้าปากทางเข้าดินแดนเป่ยซาน นึกถึงซือถูอีหลันที่เดินเล่นเป็นเพื่อนมันริมทะเลสาบทางทิศเหนือของแคว้นเยี่ยน ในที่สุดมันก็เข้าใจแล้วว่าความรักความชอบพอจะต้องมีการตอบสนองซึ่งกันและกัน ความสุขจึงก่อเกิด