ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 3

ความรู้สึกนี้ช่างวิเศษ แม้จะไม่มีการสัมผัสกันทางผิวกาย ไม่มีการกระซิบกระซาบคำหวานต่อกัน ไม่มีสัญญารักชั่วฟ้าดินสลาย หนิงเชวียก็ยังเต็มใจที่จะเดินเป็นเพื่อนโม่ซันซันต่อไป มีเพียงยามเดินผ่านตรอกซอกซอยเล็กๆ ในเมืองเท่านั้นที่มันคล้ายจะรู้สึกว่าส่วนหนึ่งของหัวใจว่างเปล่าโหรงเหรง

พลบค่ำ ทั้งสองเดินมาถึงปากซอยสี่สิบเจ็ด หนิงเชวียเอ่ยปากชวนอีกครั้ง

“เข้าไปนั่งกินข้าวด้วยกันดีหรือไม่ กับข้าวมีพอไม่ต้องเป็นห่วง”

โม่ซันซันมองประตูร้านเหล่าปี่ไจที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลก่อนตอบว่า

“อย่าเลย”

หนิงเชวียถามอย่างงุนงง

“ทำไมเล่า”

โม่ซันซันก้มหน้ามองรองเท้าที่โผล่พ้นชายกระโปรงของตัวเองขณะตอบเสียงเบา

“ได้เดินเที่ยวชมเมืองกับชมภาพลายอักษรเหล่านั้นร่วมกันกับท่าน และยังได้ยินท่านบอกว่าชอบข้าในคืนวันนั้น ข้าก็มีความสุขยิ่งแล้ว”

จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นมองลักยิ้มที่เห็นไม่ค่อยชัดสักเท่าไรของมัน ก่อนใช้นิ้วจิ้มเบาๆ กล่าวอย่างยิ้มแย้ม

“แต่แค่ชอบยังไม่พอหรอกนะ”

หนิงเชวียยังเกาศีรษะอยู่ขณะเปิดประตูเข้าร้านเหล่าปี่ไจไป ทั้งนี้เพราะมันยังคงครุ่นคิดถึงคำพูดสุดท้ายของโม่ซันซัน ให้มันไปแก้ปัญหายุ่งยากทางคณิตศาสตร์หรือวิทยาศาสตร์ หรือให้ไปฝึกฌานฝ่าด่าน น่าจะง่ายกว่าให้มันไปทำความเข้าใจกับพวกอิสตรี

“นายน้อย กินข้าวเถอะ”

ซังซังตักน้ำตุ๋นไก่จากโถใส่ถ้วย ถามว่า

“จะโรยต้นหอมด้วยหรือไม่”

หนิงเชวียตอบ

“น้ำตุ๋นไก่ที่เจ้าทำอร่อยที่สุดในโลกอยู่แล้ว อย่าซอยต้นหอมใส่เป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นจะเสียรสชาติดั้งเดิมหมด”

หากเป็นดั่งเช่นที่ผ่านมา ซังซังจะต้องดีใจจนยิ้มแก้มปริ หรือไม่ก็ต้องตักข้าวให้มันจนพูนถ้วย แต่วันนี้นางกลับทำเป็นไม่ได้ยิน หลังตักข้าวเสร็จก็ยื่นส่งให้แล้วลงนั่งฝั่งตรงข้าม หยิบตะเกียบของตัวเองขึ้นมา

หนิงเชวียเห็นนางเงียบขรึมก็นึกได้ว่าช่วงนี้มันชอบไปโน่นไปนี่กลับไม่เป็นเวล่ำเวลา ก็ยิ้มพลางอธิบายว่า

“คืนนั้นข้าก็บอกเจ้าแล้วว่าบรรดาศิษย์พี่ที่ไร้ยางอายของข้าจับข้าโยนเข้าเมืองไปเป็นมืออันธพาลเพื่อสร้างชื่อให้สถานศึกษา ดังนั้นช่วงเวลาหลายวันมานี้ข้าจึงต้องเตรียมตัวรับคำท้าสู้จากผู้อื่นอยู่ตลอด”

ซังซังร้องอืมเป็นเชิงรับรู้ จากนั้นประคองชามข้าวขึ้นก้มหน้าก้มตาพุ้ยกิน

หนิงเชวียดื่มน้ำตุ๋นไก่หมดถ้วยก็ตักน้ำตุ๋นไก่ในโถราดข้าวอีกสองช้อน จากนั้นลงมือกินเป็นการใหญ่ แต่คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็ยังเงียบกริบ หลังบรรยากาศตกอยู่ในความเงียบได้สักพัก หนิงเชวียก็เงยหน้าขึ้น

“พวกเราเคยปรึกษาหารือกันว่าข้าจะหาพี่สะใภ้แบบไหนให้เจ้าดี”

ซังซังวางชามข้าวลงบนโต๊ะ แก้ไขคำพูดให้ว่า