ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 2

หนิงเชวียนึกถึงความรู้สึกตอนยืนอยู่ริมทะเลสาบต้าหมิง ได้เห็นค่ายกลทรมานจิตของสำนักพรรคมารเป็นครั้งแรก จึงค่อยพบว่าข้อคิดในตำราแม้จะแตกต่างจากคำพูดของเหยียนเซ่อต้าซือผู้เป็นซือฟูอยู่บ้าง แต่ก็มีเหตุผลอยู่หลายส่วน

หลังขบคิดใคร่ครวญมันก็หยิบยันต์ออกมาทดลองทีละแผ่นๆ ขณะมองดวงไฟและไอน้ำที่เกิดจากยันต์ตรงหน้า ก็ใช้พลังจิตไปรับรู้ถึงความแตกต่างอย่างละเอียด จากนั้นจดสิ่งที่ค้นพบลงในกระดาษ

หลังเที่ยง กินข้าวเสร็จมันก็วางชามไว้ใกล้ๆ ตัว แล้วเริ่มใช้ยันต์รับรู้ถึงความแตกต่างของพลังปฐมแห่งฟ้าดินอีกครั้ง ปกติตอนอยู่ในร้านเหล่าปี่ไจ เวลาไม่มีอะไรทำมันมักจะเขียนยันต์เล่น ต่อให้อานุภาพของยันต์ที่ได้จะอ่อนด้อย แต่ก็ยังเขียนเก็บไว้มากมาย ยามนี้จึงมีพอใช้ทำการทดลองอย่างเหลือเฟือ

คราวนี้ที่มันใช้คือยันต์วารี พอกระดาษยันต์สีเหลืองซีดหายวับไปในอากาศ พลังปฐมแห่งฟ้าดินภายในถ้ำก็ไหลรวมเข้าหากันก่อนผนึกตัวกลายเป็นน้ำกอบมือหนึ่งตกใส่ชามที่วางอยู่ น้ำกระเพื่อมไปมาเล็กน้อยก่อนหยุดนิ่ง

หนิงเชวียมองน้ำในชามอย่างครุ่นคิด แล้วเปิดตำราที่อธิบายเคล็ดวิชาวิญญูชนมิใช่ภาชนะที่วางอยู่ข้างๆ เริ่มเปรียบเทียบสัมผัสที่รับรู้ได้เข้ากับเนื้อหาบางส่วนของตำรา

จากนั้นมันก็ใช้ยันต์วารีอีกชุดหนึ่ง ปล่อยให้น้ำกอบนั้นตกใส่พื้น แล้วจ้องมองน้ำเหล่านั้นไหลซึมไปตามรอยแตกของหินจนหมด ภาพที่เห็นคล้ายไส้เดือนที่โปร่งแสงหลายตัวมุดหายเข้าไปในพื้น

ชามคือภาชนะ รอยแตกของหินก็เป็นภาชนะ แม้แต่ท้องฟ้าและป่าเขาก็เป็นภาชนะ เพียงแต่เป็นภาชนะที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารเท่านั้น

น้ำเมื่อตกใส่ชามก็มีรูปร่างเหมือนชาม ตกใส่รอยแตกของหินก็มีลักษณะเหมือนไส้เดือนน้ำใสแจ๋ว ยามถูกก้อนเมฆกลั่นออกมาก็มีลักษณะเหมือนม่านไข่มุก ยามให้ความชุ่มชื่นแก่ป่าเขาก็มีลักษณะเป็นอณูเล็กๆ จำนวนมากมายนับไม่ถ้วน

นี่จึงจะเป็นความไม่ยึดติดในกฎเกณฑ์อย่างแท้จริง น้ำนั้นเดิมทีไร้รูปร่าง แต่เมื่อมีวัตถุรองรับจึงมีรูปร่าง พลังปฐมแห่งฟ้าดินก็มีสภาพเหมือนกับน้ำกระมัง?

หลังได้ข้อสรุปแล้วหนิงเชวียก็พยายามเชื่อมโยงข้อสรุปนี้เข้ากับปราการกีดขวางหน้าถ้ำ มิทราบผ่านไปนานเท่าใดมันจึงค่อยเงยหน้าขึ้น นวดหัวคิ้วอย่างเหนื่อยล้า แล้วค่อยพบว่าซังซังได้มานั่งที่ข้างกายอยู่ก่อนแล้วและกำลังปักอะไรบางอย่าง

“จำได้ว่าตอนมาฉางอันใหม่ๆ เจ้าบอกว่าฝีมือในการเย็บปักถักร้อยของตัวเองไม่เอาไหน ไม่อยากให้ใครเห็น เลยยกเข็มกับด้ายทั้งหมดให้เสี่ยวเฉ่า แล้วนี่เจ้าไปเอาเข็มกับด้ายมาจากที่ใดกัน”

หนิงเชวียถามอย่างนึกฉงน

ซังซังใช้ก้นเข็มสะกิดขมับที่คันยิบๆ ตอบว่า

“เมื่อวานข้าลงหน้าผาไปขอศิษย์พี่เจ็ดมาปักโน่นปักนี่ฆ่าเวลาเล่น”

หนิงเชวียคิดในใจ ยามนี้มันต้องคร่ำเคร่งอยู่แต่กับตำรา ไม่ค่อยมีเวลาพูดคุยกับนาง นางนั่งหง่าวอยู่คนเดียวจะต้องเบื่อมากแน่ๆ และแล้วมันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ยื่นตำราวิญญูชนมิใช่ภาชนะให้ก่อนกล่าวว่า

“เบื่อมากนักก็ลองอ่านตำรานี่ดู”

ซังซังเบิกตากว้างถามอย่างตกตะลึง

“ข้าก็อ่านได้ด้วยหรือ”