ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 3

หากอยู่ข้างล่าง งานนี้ไม่นับว่าเป็นอย่างไรได้ แต่ที่นี่เป็นหน้าผาสูงลิ่ว ทางเดินขึ้นก็ลาดชัน แค่การขนย้ายสิ่งของและเครื่องมือก็เป็นปัญหาใหญ่แล้ว

เป่ยกงเว่ยยางมองทางขึ้นลงเขาที่แคบชันแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนสี ลางสังหรณ์ของมันไม่ผิดพลาดจริงๆ เพราะหลังจากศิษย์พี่สี่กราดสายตามองทุกคนก็กล่าวเสียงเข้มงวดมาว่า

“ทุกคนต้องร่วมมือกัน ห้ามบิดพลิ้ว”

คนเหล่านี้แม้วันๆ จะเอาแต่หมกมุ่นอยู่ในดนตรี หมากล้อมและบุปผา ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะฆ่าไก่ แต่ถึงอย่างไรพวกมันก็เป็นศิษย์ของจอมปราชญ์ นอกจากนี้ ด่านฌานสู่พิสดารขั้นปลายของพวกมันก็มิใช่ได้มาง่ายๆ ด้วยความบังเอิญอย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนี้ หลังจากลำเลียงสิ่งของที่ต้องใช้ในการก่อสร้างจำนวนมากมายขึ้นมาบนหน้าผาแล้ว ไม่ถึงครึ่งวันงานที่ว่ายากก็สำเร็จลงอย่างราบรื่นงดงามภายใต้การบงการของศิษย์พี่หกผู้มีความเชี่ยวชาญในงานด้านนี้มากกว่าใคร

กระท่อมริมผาถูกปรับยกให้สูงขึ้นอีกหนึ่งชั้น โดยใช้เสาและคานสิบสี่ต้นตรึงติดไว้กับผนังผา หวังฉือแอบไปขโมยหญ้าคาสีน้ำค้างที่อาจารย์ชอบที่สุดมาจากกระท่อมกลางหุบเขา ก่อนใช้โซ่เหล็กเส้นเล็กๆ มัดติดตายไว้กับคาน มองแล้วไม่เพียงดูดีมีรสนิยม ต่อไปยังไม่ต้องกังวลเวลามีลมแรงหรือพายุฝนอีกด้วย

ส่วนระเบียงทางเดินที่ต่อเชื่อมตัวกระท่อมเข้ากับถ้ำถูกสร้างให้ดูเป็นธรรมชาติ โดยใช้ต้นไม้ต้นเล็กๆ ที่ไม่ลอกเปลือกวางพาดเป็นไม้ระแนง ด้านบนคลุมด้วยเสื่อรองนั่งหกผืนที่ศิษย์พี่เจ็ดไปฉกมาจากเรือนของศิษย์พี่รอง เสื่อถูกเจาะให้เป็นช่องก่อนนำแขนงสีเขียวสดใสของพันธุ์ไม้เลื้อยที่นำมาปลูกไว้สองข้างทางร้อยผูกติดเข้ากับไม้ระแนงทั้งหมด วิธีนี้ช่วยเติมบรรยากาศที่เต็มไปด้วยพลังชีวิตให้แก่บริเวณโดยรอบได้อีกอักโข

ตลอดเวลาของความชุลมุนวุ่นวาย หนิงเชวียยืนๆ นั่งๆ อยู่ตรงปากถ้ำ มันมองกระท่อมค่อยๆ เปลี่ยนรูปไป มองระเบียงทางเดินตั้งแต่ยังไม่เป็นรูปร่างจนกลายเป็นทางเดินที่โยงยางไปด้วยพันธุ์ไม้เลื้อยเขียวชอุ่ม มองใบหน้ายิ้มแย้มของศิษย์พี่แต่ละคนที่ตอนนี้เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยคราบเหงื่อไคลและฝุ่น แล้วก็รู้สึกว่าลมเย็นยะเยือกกลางหุบเขาเปลี่ยนเป็นอบอุ่นสุขสบายน่ารื่นรมย์ขึ้นมาไม่น้อย

โปรดติดตามตอนต่อไป…