ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 1

เผยเสวียนจิ้งพูด “ทำเช่นนี้ผู้คนจะได้ไม่ฉวยโอกาสเกียจคร้านเอาแต่หลบพักอาศัยอยู่ที่นี่ อีกทั้งยังช่วยเหลือผู้คนที่ลำบากจริงได้มากขึ้นอีกด้วย นับว่าเป็นวิธีที่ชาญฉลาดยิ่งนัก”

“ใช่แล้ว หลายปีมานี้ไม่มีผู้ใดกล้าขัดขืนกฎที่อดีตองค์จักรพรรดิทรงตั้งขึ้นนี้ เงินที่เก็บได้นอกจากนำไปใช้เป็นค่าที่พักค่าอาหารสำหรับพวกชาวบ้านแล้ว ส่วนที่เหลือล้วนถูกนำไปใช้ทะนุบำรุงศาสนา จย่าชางผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่ อายุน่าจะสักร้อยปีได้แล้ว เขายังคงพำนักอยู่ในบ้านที่อยู่ทางด้านล่างของเจดีย์ในสวนด้านหลังนั่น ทุกวันกินเพียงโจ๊กชามเดียว นอนเสื่อ เสื้อผ้าที่สวมใส่ล้วนทอขึ้นจากด้ายหยาบๆ แต่เพราะแก่เฒ่าไม่ใช่น้อย จึงนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ออกจากห้องพัก ส่านหลางเป็นเด็กกำพร้าที่จย่าชางเลี้ยงไว้ หลายปีมานี้เขาเป็นคนดูแลผู้เฒ่าจย่า นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครเคยได้พบจย่าชางมาก่อน”

“ผู้เฒ่าจย่านับเป็นผู้มีคุณธรรมยิ่งนัก น่าเลื่อมใสจริงๆ” เผยเสวียนจิ้งถอนหายใจพูด “ท่านหมอชุยรู้เรื่องราวกระจ่างเช่นนี้ ดูท่าคงอยู่ที่นี่มานานมากแล้วกระมัง”

“ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อสิบวันก่อน เดิมตั้งใจว่าจะพำนักอยู่ที่นี่เพียงชั่วคราว แต่เพราะสภาพอากาศไม่ดี ในหมู่ชาวบ้านเร่ร่อนพวกนี้จึงมักมีคนป่วยปะปนอยู่ด้วยเสมอ ข้าเลยตัดสินใจพักอยู่ที่นี่สักหลายวันหน่อย ช่วยรักษาคนป่วย ถือเสียว่าเป็นการทำบุญทำกุศลเล็กๆ น้อยๆ ไปด้วยในตัว” ชุยเหมี่ยวยิ้ม “แม่นางคงเหนื่อยแล้ว ทำไมไม่พักสักหน่อยเล่า กว่าจะเช้าก็ยังอีกพักใหญ่”

เผยเสวียนจิ้งอ่อนล้ามากจริงๆ หากหลายวันก่อนมีคนบอกว่าวันนี้นางจะต้องมานอนอยู่ในเรือนที่ไม่คุ้นตา หลบฝนอยู่ใต้ชายคาระเบียง หลับใหลอยู่ภายใต้สายตาของบุรุษที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานล่ะก็ นางคงไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด แต่ในเวลานี้นางไหนเลยจะมีปัญญาต่อสู้ขัดขืนต่อความง่วงที่กำลังถาโถมรุมเร้า เผยเสวียนจิ้งถึงกับนึกไม่ออกว่าการเดินทางนี้เริ่มต้นขึ้นที่ไหนเมื่อใด และตนเองกำลังจะไปที่ไหน นางรู้สึกเพียงท่าทีของบุรุษที่อยู่ตรงหน้านั้นเหมือนจะเปิดเผยให้เห็นได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ช่วยให้นางรู้สึกปลอดภัยคลายความกังวล สามารถเอนศีรษะเข้ากับเสาระเบียง ผล็อยหลับไปในสถานที่ที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายนี้ได้อย่างปราศจากความกังวล แต่หลังจากหลับไปได้เพียงไม่นานนางก็ตกใจตื่น ศีรษะปวดร้าวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ฝนหยุดแล้ว แต่อากาศกลับยิ่งอบอ้าวหนักกว่าเก่า ในอากาศคล้ายจะมีกลิ่นแปลกๆ ลอยตลบอบอวลชวนให้หายใจลำบาก

หมอหนุ่มแซ่ชุยผู้นั้นหายไปแล้ว

เผยเสวียนจิ้งตกใจ นางรีบพิจารณาดูโดยละเอียด ก่อนจะพบว่าเขากำลังนั่งยองๆ อยู่ใต้ชายคาระเบียงห่างออกไปไม่ไกล ที่ยืนอยู่ข้างๆ คือหลางส่านเอ๋อร์

เผยเสวียนจิ้งเดินเข้าไป ก่อนจะพบว่าด้านหน้าของชุยเหมี่ยวมีคนผู้หนึ่งนอนนิ่งไม่ขยับตัว “ท่านหมอชุย…”

นางเพิ่งเอ่ยปากได้ไม่ทันไร ชุยเหมี่ยวก็แหงนหน้าตะโกนร้องบอกนางรวดเร็ว “อย่าเข้ามา!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ชุยเหมี่ยวก็ลุกขึ้นยืน กระซิบพูด “เขาตายแล้ว”

“ใช่โรคระบาดร้ายแรงจริงงั้นหรือ” หลางส่านเอ๋อร์พึมพำถาม