ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 2

แต่เผยเสวียนจิ้งกลับหลับใหลไม่ได้สติ ส่วนหวังอี้เองก็ไม่สะดวกที่จะสำรวจอะไรเพิ่มเติม สารถีเล่าให้เขาฟัง วันก่อนตอนพลบค่ำขณะที่กำลังอยู่นอกประตูทงฮว่าจู่ๆ ม้าของพวกเขาตกใจเสียงฟ้าร้อง พอวิ่งเตลิดมาถึงที่นี่ มันก็สลัดบังเหียนหลุดวิ่งหายไปในความมืด รถม้าเองก็พังไม่เหลือชิ้นดี ใกล้ๆ นี้ก็ไม่มีที่ให้พวกเขาได้พักค้าง จึงได้แต่จัดให้เผยเสวียนจิ้งพักอยู่ในรถม้าก่อนคืนหนึ่ง ส่วนตนเองก็คอยเฝ้าอยู่ข้างๆ แต่ใครจะไปรู้เผยเสวียนจิ้งลำบากลำบนเดินทางทั้งวันทั้งคืน หนำซ้ำยังตกใจ ถูกฝนสาดซัดเปียกปอน คืนนั้นไข้ขึ้นสูง พอเช้าเขาก็พบว่าเผยเสวียนจิ้งหมดสติไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น สารถีทำอะไรไม่ถูก และไม่กล้าทิ้งนางไปหาคนมาช่วย จึงได้แต่กลุ้มอกกลุ้มใจอยู่ที่นั่น แม้อยากจะร้องก็ร้องไม่ออก

หวังอี้แสดงป้ายคฤหาสน์ตระกูลเผยที่แขวนอยู่บนเอวให้อีกฝ่ายดู ครั้นตระหนักได้ว่าในที่สุดก็มีคนมารับแล้ว สารถีก็ให้นึกโล่งอก บนถนนนอกประตูชุนหมิงมีรถม้าว่างคอยเรียกหาลูกค้าอยู่ไม่น้อย หวังอี้เดินไปเช่ารถม้ามาคันหนึ่ง ก่อนจะย้ายเผยเสวียนจิ้งขึ้นรถม้า ควบพานางกลับคฤหาสน์

สุดท้ายหยางซื่อก็พูดขึ้น “ก่อนหวังอี้จะกลับมาถึงคฤหาสน์ จู่ๆ สารถีที่เดินตามเขาอยู่ข้างๆ ก็หายตัวไปเสียเฉยๆ อาจเพราะกลัวถูกตำหนิที่ไม่สามารถพาเจ้ามาส่งได้อย่างปลอดภัย ถึงได้หนีหายไป ไม่แม้แต่จะเก็บเงินค่ารถ โชคดีที่เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เป็นก็แค่ไข้หัวลมเท่านั้น ตอนนี้ดูท่าคงไม่เป็นไรแล้ว ไม่อย่างนั้นสารถีคนนั้นคงไม่อาจเลี่ยงความรับผิดชอบได้” นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากถาม “หลานอา ทำไมเจ้าถึงใช้เวลาเดินทางเนิ่นนานเช่นนี้ ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

เผยเสวียนจิ้งยิ้มเจื่อน เรื่องนี้นางจะตอบอาสะใภ้เช่นไรดี

ถนนหนทางจากผูโจวมาถึงฉางอันกว้างขวางราบเรียบ สภาพถนนทั่วทั้งแผ่นดินต้าถังหรือก็นับว่ายอดเยี่ยมไม่เป็นสองรองใคร ว่ากันว่าม้าวิเศษของราชสำนักที่อุทยานหลวงเลี้ยงไว้ใช้เวลาแค่หนึ่งวันหนึ่งคืนก็วิ่งตะบึงจากวังหลีซานไปถึงหอเฮ่อเชวี่ยในเมืองผูโจวได้แล้ว แต่เผยเสวียนจิ้งกลับใช้เวลาเดินทางถึงเจ็ดวันเต็ม

การเดินทางออกจากบ้านในครั้งนี้ ถือเป็นการเดินทางไกลครั้งแรกในชีวิตของเผยเสวียนจิ้ง ตอนออกเดินทางภริยาใหม่ของผู้เป็นบิดาเจินซื่อจงใจเช่ารถม้าสีหมึก หนำซ้ำยังส่งนางออกเดินทางจากนอกที่ว่าการอำเภอที่บิดาของเผยเสวียนจิ้งเคยทำงานเป็นขุนนางอยู่นานสิบกว่าปี

นางจำได้วันนั้นตอนเที่ยงตรง ด้านหน้าที่ว่าการอำเภอมีม้าสีดำตัวสูงใหญ่ พร้อมสารถีในชุดเสื้อแพรยืนรอรับใช้อยู่ข้างๆ กระโจมหลังคารถม้าลงรักส่องสะท้อนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์กลางฤดูร้อน เผยเสวียนจิ้งในอาภรณ์มงคลสีดำ เหงื่อไหลออกจากอาภรณ์โปร่งเบาที่อยู่ชั้นในสุด ซึมออกมาจนถึงอาภรณ์สามชั้นกับกระโปรงไหมที่อยู่ด้านนอก ใบหน้าที่ซ่อนอยู่หลังหมวกผ้าโปร่งเองก็ร้อนผ่าวจนแดงก่ำราวกับทาชาดสีเข้มไว้

ส่วนวังเทา นายอำเภอหย่งเล่อคนปัจจุบัน ด้วยเพราะเคยปฏิบัติหน้าที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเผยเซิงบิดาของเผยเสวียนจิ้งมาเป็นเวลาช้านาน เมื่อบุตรีคนโตของเผยเซิงออกเรือน นายอำเภอวังจึงจัดการเรื่องนี้ให้อย่างสมเกียรติ ระดมเจ้าหน้าที่ในที่ว่าการอำเภอทั้งหมดให้ออกมาตั้งแถวส่ง

ถูกแล้ว การเดินทางออกเรือนของเผยเสวียนจิ้งในคราวนี้มิใช่เป็นการบากหน้าไปพึ่งพิงญาติพี่น้องธรรมดาๆ

และด้วยเหตุนี้ชาวบ้านที่มาร่วมวงครึกครื้นถึงได้ยืนล้อมหน้าล้อมหลัง ในสามชั้นนอกสามชั้น เบียดเสียดกันเต็มตั้งแต่หัวถนนไปจนถึงท้ายตรอก

เผยเซิงยามยังมีชีวิตเป็นขุนนางมือสะอาด ไม่เพียงได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากองค์จักรพรรดิ หากแต่ยังได้รับความเคารพรักจากพวกชาวบ้านอีกด้วย แต่การมีคนจำนวนมากห้อมล้อมมุงดูเผยเสวียนจิ้งออกเรือนไปไกลในคราวนี้มิได้เพียงเพราะชื่อเสียงเกริกไกรของผู้เป็นบิดา ที่มากไปกว่านั้นคือความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นที่พวกชาวบ้านมีต่อตัวเผยเสวียนจิ้งต่างหาก