ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 3

เด็กทุกคนเกิดมาก็ล้วนชอบเล่นมดด้วยกันทั้งสิ้น แต่นึกไม่ถึงว่าเรื่องนี้กลับเป็นเพียงหนึ่งในจุดเริ่มต้น หลังจากนั้นทุกครั้งที่เผยเซิงพบเจอคดีปริศนา เขาก็จงใจเปิดโอกาสให้เสวียนจิ้งได้เข้ามามีส่วนร่วม และผลลัพธ์ที่ได้ก็ล้วนสร้างความประหลาดใจให้กับผู้คนไม่หยุด ทุกครั้งนางล้วนพบเห็นในสิ่งที่ผู้อื่นไม่อาจพบเห็น คิดในสิ่งที่ไม่มีผู้ใดคาดคิด สุดท้ายก็ได้มาซึ่งสมญานาม ‘นักสืบหญิงเทวดา’

ครั้นคิดย้อนไปถึงตอนนั้น เผยตู้ก็อดรู้สึกอัศจรรย์ใจไม่ได้ บางทีทุกคนอาจมองเผยเสวียนจิ้งง่ายดายเกินไป เมื่อครั้งที่มารดาจากโลกนี้ไปนางยังเล็กนัก และไม่รู้เรื่องอาการเจ็บป่วยของผู้เป็นมารดาแม้แต่น้อย พูดอีกอย่างก็คือการที่เผยเสวียนจิ้งพบเจอเบาะแสจากมดตัวเล็กๆ ได้นั้นอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญเสียทั้งหมด

แน่นอนว่าเผยตู้ไม่มีทางหยิบเอาเรื่องเก่าขึ้นมาพูดใหม่ เขานั่งอยู่บนตั่ง ดวงตามองจ้องไปยังเผยเสวียนจิ้งที่ค่อยๆ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า แสดงคารวะต่อตนเองด้วยท่าทางนอบน้อมจริงใจ เขานึกใจหายขึ้นมาฉับพลัน ราวกับเพียงชั่วพริบตา เด็กสาวในยามนั้นก็เติบโตเป็นสาวสะพรั่งเสียแล้ว ส่วนตนกับผู้เป็นพี่ชายยามนี้กลับอยู่กันคนละภพ

กาลเวลาผันผ่านเร็วรี่ สุราจอกนี้เชิญท่านดื่ม ท้องนภาสูงล้ำปานใด ปฐพีลึกเพียงไหนไม่อาจรู้ เห็นเพียงจันทราหนาวตะวันอุ่น เวียนหมุนมาบั่นทอนอายุคน

จู่ๆ บทกวีที่เผยตู้ชื่นชอบมากที่สุดบทนี้ก็ผ่านแวบเข้ามาในสมอง ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงอดีต จนเกือบเผลอหลุดปากท่องมันออกมา ครั้นคำพูดเคลื่อนมาถึงริมฝีปากเขาก็รีบกลืนมันกลับลงท้องไปทันที ทันใดนั้นเผยตู้ก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะเริ่มพูดกับหลานสาวที่ตรงไหนก่อนดี

หลังจากสองอาหลานพูดทักทายกันพอเป็นพิธีเพียงไม่กี่ประโยคจบ เผยเสวียนจิ้งก็ขอตัวลา

ตอนออกจากห้องของเผยตู้เดินตรงไปตามระเบียงทางเดิน จังหวะย่างก้าวของเผยเสวียนจิ้งยังคงดูเหมือนลอยล่องอยู่เล็กๆ ยามพลบค่ำไอร้อนลดน้อยถอยลงไปพอสมควร ลมเย็นคล้ายมีคล้ายไม่มีพัดแผ่วระอยู่บนใบหน้า

นางหยุดชะงักเท้า หันไปพูดกับอาหลิงสาวใช้ที่เดินตามมาติดๆ อยู่ทางด้านข้าง “บ่าวที่ช่วยข้าไว้ชื่อหวังอี้ใช่หรือไม่ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ข้าอยากไปพบเพื่อขอบคุณเขาสักหน่อย”

อาหลิงเป็นสาวใช้ที่หยางซื่อส่งมาดูแลรับใช้เผยเสวียนจิ้งเป็นการชั่วคราว นางรีบตอบหลานสาวของผู้เป็นนาย “หวังอี้? เขาอาศัยอยู่ในห้องเล็กที่อยู่ติดกับเรือนส่วนหน้า แต่ว่า…เขาเพิ่งทำผิด ถูกฮูหยินตำหนิ เกรงว่าอารมณ์จะไม่สู้ดีสักเท่าไร” อาหลิงพูดพลางแลบลิ้น สีหน้าท่าทางเหมือนยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ดี

เผยเสวียนจิ้งได้ยินอยู่ก่อนแล้วว่าที่ท่านอาได้รับบาดเจ็บที่ข้อเท้านั้นเกิดจากความผิดพลาดของหวังอี้ นางทำเพียงพยักหน้าพูด “เช่นนั้นข้าจะไปหาเขา”

“เอ๋? ไปหาเขา?”

“มีอะไรกระนั้นหรือ”

อาหลิงจีบปากพูด “หวังอี้ดุจะตาย แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยพูดคุยกับพวกเรา”

เผยเสวียนจิ้งยิ้ม “ข้าไปหาเขาคนเดียวก็ได้ เจ้าไม่ต้องตามข้าไป”

“ข้าไม่ต้องไปจริงๆ หรือคุณหนู”

“ไม่ต้อง”