ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 3

หยางซื่อประกาศด้วยเจตนาดี ในเมืองฉางอันมากล้นไปด้วยชายหนุ่มชั้นเลิศทั่วแผ่นดินต้าถัง ไม่ว่าเช่นไรต้องมีชายหนุ่มที่คู่ควรเหมาะสมกับเผยเสวียนจิ้งแน่

เช่นนี้แล้วเผยเสวียนจิ้งยังจะพูดอันใดได้อีก

ยืนกรานปฏิเสธเสียงแข็งกระนั้นหรือ ทำเช่นนั้นมิเท่ากับทำตัวเป็นคนไร้เหตุผลหรือไรกัน อีกอย่างงานหมั้นหมายเดิมก็ยกเลิกไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว ต่อให้นางในเวลานี้คิดจะยืนกรานคำเดิม มันก็ไม่มีประโยชน์อันใดทั้งสิ้น หนำซ้ำทั้งผู้เป็นมารดาเลี้ยงทั้งอาสะใภ้ต่างรู้เรื่องนี้ด้วยกันทั้งคู่ พวกเขาเพียงปิดบังนางไว้ก็เท่านั้น

หลังจากฟังหยางซื่อพูดจบ เผยเสวียนจิ้งก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะกว่าจะปริปากถามออกมาประโยคหนึ่ง ‘เขา…ยังอยู่ฉางอันใช่หรือไม่’

หยางซื่อรู้สึกรันทด แต่ถึงกระนั้นนางก็ได้แต่ตอบไปตามความจริง ‘ข้าได้ยินท่านอาของเจ้าบอกว่าเขาลาออกจากตำแหน่ง เดินทางจากฉางอันไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน ไปประจำอยู่ที่กองบัญชาการเมืองลู่โจวอยู่ช่วงหนึ่ง เมื่อไม่ประสบความสำเร็จสุดท้ายก็ลาออกจากการเป็นขุนนางกลับไปอยู่ยังบ้านเกิด’ ท้ายสุดหยางซื่อก็พูดเสริมขึ้นอีกประโยค ‘คิดว่ายามนี้คงสร้างครอบครัวแล้ว…’

เป็นเช่นนั้นจริงๆ

อาสะใภ้เห็นนางโง่งมมากหรือไรกัน เผยเสวียนจิ้งคิดในใจ อย่างน้อยก็คงเห็นนางเป็นเด็กสาวที่งมงายรักคนหนึ่ง เผยเสวียนจิ้งทำไมถึงจะดูแผนการของเจินซื่อไม่ออก ทำไมถึงจะคาดเดาถึงความยากลำบากที่จะเกิดขึ้นในภายหน้าหลังเดินทางมาถึงยังฉางอันไม่ได้ ทำไมจะรู้สึกไม่ได้ว่าการออกเรือนในครั้งนี้ย่อมต้องมีอุปสรรคแน่ แต่ที่เดินทางมาก็ด้วยเพราะนางจำเป็นต้องมา ไม่มีทางเลือกอื่น

จำต้องย่างเท้าก้าวแรกออกไปเสียก่อน ถึงจะได้มาซึ่งผลลัพธ์ เพียงแต่นางเองก็นึกไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นนี้

บางทีอาจควรพูดว่านางไม่กล้าคิดมากกว่า

ฉางอัน นางนึกจินตนาการถึงเมืองแห่งนี้มาตลอดเจ็ดปี อีกทั้งยังใช้เวลาถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนกว่าจะเดินทางมาถึง สิ่งที่ดึงดูดให้นางเดินทางมาที่นี่อย่างมินึกลังเลมิใช่เพราะเกียรติภูมิแห่งนครหลวงและความเจริญรุ่งเรืองของมัน หากแต่เป็นเพราะคนผู้นั้น

ที่นางใฝ่ฝันหาแม้ยามหลับใหล ก็แค่การได้ร่วมยืนอยู่ใต้ผืนฟ้าเดียวกันกับ ‘เขา’ ได้ร่วมหายใจอากาศเดียวกัน

เมืองเมืองนี้ เพราะมีเขาอยู่ มันถึงได้มีความหมายกับนางมากเป็นพิเศษ

แต่ตอนนี้ เขาไม่อยู่ที่นี่เสียแล้ว

ใจของเผยเสวียนจิ้งเจ็บปวดรวดร้าวราวถูกทิ่มแทง นางอดชะงักเท้าแหงนหน้ามองดูท้องฟ้ายามราตรีไม่ได้ ดวงดาวดารดาษเกลื่อนฟ้าเพิ่งเริ่มส่องประกายแสงระยิบระยับ ฉางจี๋…วาสนาระหว่างท่านกับข้าจะจบสิ้นลงตรงนี้จริงกระนั้นหรือ

ภาพตรงหน้านางรางเลือน

“คุณหนูเองหรอกหรือขอรับ”

เผยเสวียนจิ้งตกใจ นางรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าปาดน้ำตาที่หางตาทิ้ง นางไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าตนเองเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงเรือนส่วนหน้าแล้ว ที่นี่ไม่มีต้นไม้ดอกไม้ ตะวันตกตะวันออกทั้งสองด้านมีก็แต่เพียงห้องข้างที่เรียงต่อกันเป็นแนวยาว ห้องเกือบทั้งหมดถูกแบ่งให้พวกบ่าวไพร่ใช้เป็นที่อยู่อาศัย ส่วนที่อยู่ตรงหัวมุมคือห้องเล็ก