ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 3

มีคนผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าห้องเล็ก กำลังทักทายนาง

เขาคงเป็นหวังอี้อย่างไม่ต้องสงสัย ชายวัยฉกรรจ์อายุสี่สิบเศษ ไหล่กว้างเอวกลม คิ้วดกแววตาน่าเกรงขาม แต่งกายด้วยอาภรณ์สามัญของบ่าวในคฤหาสน์ตระกูลเผย แลดูคล่องแคล่วทะมัดทะแมง

แม้หวังอี้จะเป็นคนพาเผยเสวียนจิ้งมาถึงยังคฤหาสน์ตระกูลเผย แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่นางได้พบเจอเขาในสภาพสติสัมปชัญญะครบถ้วนดีพร้อม เผยเสวียนจิ้งนึกอยู่ในใจ มิน่าอาหลิงถึงได้กลัวเขานัก คนผู้นี้คงไม่แคล้วเกิดอยู่ในตระกูลผู้มีทักษะยุทธ์ ดีไม่ดีก่อนจะมาติดตามรับใช้ท่านอา เขาอาจเคยอยู่ในกองทัพมาก่อนก็เป็นได้

นางยิ้มถาม “ท่านคงเป็นหวังอี้ที่ช่วยข้าเอาไว้”

หวังอี้ตอบน้ำเสียงทุ้มดัง “บ่าวก็คือหวังอี้ คุณหนูมิจำเป็นต้องพูดเรื่องช่วยไม่ช่วยอันใดพวกนั้น บ่าวหากล้ารับไม่”

คำพูดถ่อมตัวของเขาไม่ต่างอะไรจากคำพูดถ่อมตัวทั่วไป แต่เผยเสวียนจิ้งพบว่าหว่างคิ้วของหวังอี้ผู้นี้เต็มไปด้วยเมฆหมอกปกคลุม ราวกับมีเรื่องทุกข์ใจที่ไม่อาจคลี่คลายซ่อนอยู่ หรือเขายังคงนึกตำหนิติติงตนเองเรื่องอาการบาดเจ็บของท่านอาเผยตู้

เผยเสวียนจิ้งพูด “ท่านอาบอกให้ข้ามาขอบคุณท่าน”

หวังอี้หลุบเปลือกตาลง ไม่แสดงสีหน้าความรู้สึกใดๆ

เผยเสวียนจิ้งเข้าใจแล้ว อาหลิงชิงชังหวังอี้ มิใช่เพราะเขาเป็นคนหยาบกระด้าง หากแต่เพราะเขาไม่ใคร่พูดจายากจะคบหาด้วยต่างหาก ยิ่งกว่านั้นนางยังพบว่าภายใต้ท่าทีเงียบงันของหวังอี้นั้นเหมือนจะซ่อนงำความเย่อหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีไว้มิใช่น้อย จริงอยู่ที่คนเป็นบ่าวทำผิดไม่ควรแก้ตัว ทำดีไม่ควรยกตน แต่หวังอี้ก็ใช่ว่าจะต้องสำรวมตนเยี่ยงนี้

ประตูห้องเล็กแง้มเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง ภายในห้องมืดสนิท หน้าประตูมีเก้าอี้พับวางตั้งอยู่ตัวหนึ่ง ดูท่าคงเพราะในห้องร้อนอบอ้าวเกินไป พอตกค่ำประตูคฤหาสน์ปิดสนิท หวังอี้ถึงออกมานั่งรับลมอยู่กลางลาน

เผยเสวียนจิ้งคิด เขาคงมาเป็นบ่าวอยู่ที่นี่เพียงลำพัง หรือว่าคนผู้นี้จะตัวคนเดียวไม่มีญาติมิตรที่ไหน

นางพูดเรื่อยเปื่อย “นึกไม่ถึงฤดูร้อนที่ฉางอันจะร้อนอบอ้าวเช่นนี้”

“ชินแล้วก็จะดีขึ้นเอง”

“ท่านอยู่ที่นี่นานเท่าใดกว่าจะเคยชิน”

หวังอี้ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมา “สองปี”

“สองปี?” เดิมนางคิดว่าที่หวังอี้ได้รับความไว้วางใจเช่นนี้ เขาคงต้องติดตามท่านอาเผยตู้มานานหลายปีแล้วเสียอีก นึกไม่ถึงว่าแท้แล้วกลับแค่เพียงสองปีเท่านั้น เผยเสวียนจิ้งโอภาปราศรัยต่อ “ภรรยาและบุตรสาวของท่านคงอยู่ที่บ้านทางตอนเหนือกระมัง”

หวังอี้สีหน้ากลับกลายรวดเร็ว ถึงท้องฟ้ายามสายัณห์จะเริ่มมืดครึ้ม แต่นางก็แลเห็นความรู้สึกอกไหม้ไส้ขมผ่านดวงตากร้านโลกคู่นั้นได้อย่างถนัดชัดตา

เผยเสวียนจิ้งกลับเป็นฝ่ายตกตะลึง เดิมนางเพียงจิตใจว้าวุ่น คิดใช้โอกาสแวะเวียนมาขอบคุณหวังอี้พูดคุยกับเขาสักสองสามประโยค คลายความรู้สึกตึงเครียดภายในจิตใจสักเล็กน้อยก็เท่านั้น นึกไม่ถึงคุยไปคุยมานางกลับรู้สึกว่าคนผู้นี้มีอะไรบางอย่างน่าสงสัย หวังอี้คล้ายจงใจปิดบังอำพรางอะไรบางอย่าง ไหนจะทีท่ากระวนกระวายนี้อีก ครั้นนึกถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับท่านอา ใจนางก็ให้รู้สึกหวาดระแวง