ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 4

สามารถอ่านตอนก่อนหน้าได้ที่ >> ตอนที่ 3

เช้าวันต่อมาคือรัชศกหยวนเหอปีที่สิบ เดือนหก วันที่หนึ่ง ตรงกับวันสำคัญที่เหล่าขุนนางราชสำนักทั้งบู๊บุ๋นจะมาร่วมประชุมราชกิจใหญ่ทุกสิบห้าวันพอดี ยามนี้โถงในตำหนักเซวียนเจิ้งมีเหล่าขุนนางทั้งหลายต่างนั่งกันอยู่จนเต็ม จะขาดก็แต่หัวหน้าสำนักตรวจการเผยตู้ที่ขาได้รับบาดเจ็บเท่านั้นที่ขอลาพักรักษาตัวไม่อาจมาเข้าร่วมประชุมได้ ในการประชุมขุนนางที่มีลักษณะพิธีการเช่นนี้ ปกติพวกขุนนางนอกจากจะพากันกล่าวสดุดีคุณงามความดีแล้ว พวกเขาล้วนไม่พูดถึงเรื่องราวอะไรเป็นจริงเป็นจังนัก ส่วนองค์จักรพรรดิก็ประทับสูงอยู่บนบัลลังก์ พระพักตร์มีพระมาลาหยกขาวบดบังจนแทบมองไม่เห็น ส่วนคำพูดที่ตรัสออกมาอย่างไม่กระตือรือร้นก็ล้วนแต่เป็นถ้อยแถลงเก่าๆ ไม่มีเนื้อหาเป็นแก่นสารอันใด

อัครเสนาบดีอู่หยวนเหิงที่ยืนอยู่แถวหน้าสุดกลับสังเกตเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ น้ำเสียงขององค์จักรพรรดิฟังดูเหมือนจะแตกต่างจากทุกครั้ง ฟังดูแห้งผากยิ่งนัก

หลังจบสิ้นการประชุม องค์จักรพรรดิทรงมีรับสั่งเรียกอู่หยวนเหิงให้ไปตำหนักเหยียนอิงเพียงผู้เดียว

ครั้นไปถึงตำหนักเหยียนอิง ท่าทีตึงเครียดระหว่างจักรพรรดิและขุนนางก็เหมือนจะลดทอนลงเป็นอันมาก องค์จักรพรรดิทรงปลดพระมาลาออกด้วยความช่วยเหลือของขันทีรับใช้ฝ่ายใน พลางบ่นกับอัครเสนาบดีที่ทรงไว้วางพระทัยที่สุด “อากาศเช่นนี้ยังต้องสวมเจ้านี่อีก ไม่ต่างอะไรกับตกนรกทั้งเป็นโดยแท้”

อู่หยวนเหิงยิ้ม ตอนนี้เขาเห็นสีพระพักตร์เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ากับแววตากลัดกลุ้มขององค์จักรพรรดิได้ถนัดถนี่แล้ว เขารู้ดีว่าองค์จักรพรรดิทรงต้องมีเรื่องปรึกษาหารือกับตนอย่างไม่ต้องสงสัย

อู่หยวนเหิงอายุย่างหกสิบแล้ว เข้าวังรับราชการตั้งแต่สมัยองค์จักรพรรดิเต๋อจง แต่กว่าจะเป็นที่ไว้วางพระทัยให้ปฏิบัติภารกิจสำคัญต่างๆ ก็หลังจากที่จักรพรรดิองค์ปัจจุบันขึ้นครองราชย์ นับแต่รัชศกหยวนเหอปีที่สาม อู่หยวนเหิงก็ได้รับแต่งตั้งเป็นมุขมนตรีฝ่ายราชเลขาธิการและฝ่ายตรวจสอบ และดำรงตำแหน่งอัครเสนาบดีมาโดยตลอดจวบจนถึงปัจจุบัน ถือเป็นขุนนางคนโปรดที่องค์จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนไว้วางพระทัยมากที่สุด

จักรพรรดิเซี่ยนจงได้ชื่อว่าเป็นคนจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอัครเสนาบดีที่มีอายุมากกว่าตนเองยี่สิบปี พระองค์ก็มักทรงเผลอไผลแสดงท่าทีพึ่งพาออกมาให้เห็นอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เวลาเช่นนี้มาถึง อู่หยวนเหิงก็มักอดนึกสงสารมิได้

ใช่แล้ว พระองค์ทรงเป็นโอรสสวรรค์ แต่สวรรค์ไหนเลยจะมอบความห่วงใยเฉกบิดาห่วงใยบุตรให้กับพระองค์ ยิ่งไปกว่านั้นบทบาทหน้าที่ของพระองค์ก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว นับแต่วันที่ทรงเป็นโอรสสวรรค์ พระองค์ก็ไม่มีบิดาอีกต่อไป

อู่หยวนเหิงกระจ่างแจ้งแก่ใจดีว่าทำไมองค์จักรพรรดิถึงได้พึ่งพาตนเองเช่นนี้ และก็ด้วยเพราะเหตุผลเดียวกัน เขาถึงได้คอยกระตุ้นเตือนตนเองอยู่ตลอดเวลาว่าต้องทำตัวซื่อสัตย์สุจริตที่สุดเพื่อตอบแทนน้ำพระทัยขององค์จักรพรรดิ อู่หยวนเหิงมีคุณธรรมสูงส่ง เขาจงรักภักดีก็แต่องค์จักรพรรดิเพียงผู้เดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะลาภยศสมบัติอันใดก็ไม่อาจทำให้หวั่นไหวได้ นอกจากสำนึกรับผิดชอบเฉกคำพูดที่ว่าบัณฑิตตอบแทนคุณแผ่นดินทำเพื่อปวงประชาแล้ว ก็ยังมีเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกรวมอยู่ด้วย

อู่หยวนเหิงรอจนองค์จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนเปลี่ยนฉลองพระองค์ประทับนั่งเป็นที่เรียบร้อย อารมณ์หุนหันเริ่มสงบลง เขาถึงยิ้มถาม “เมื่อคืนอากาศร้อนอบอ้าวยิ่งนัก มิทราบว่าฝ่าบาทบรรทมเป็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิร้อง ‘เฮอะ’ ประชดออกมาคำหนึ่ง ก่อนจะขมวดพระขนงรับสั่ง “ทำไม สีหน้าของเราดูเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ามากกระนั้นหรือ”

“ฝ่าบาททรงกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา เหมือนปกติดีพ่ะย่ะค่ะ”