ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 4

ชุยเหมี่ยวสีหน้างุนงง “คุณหนูถามข้ากระนั้นหรือ ผู้เฒ่าจย่าอะไร หลางส่าน…”

“วัดเจิ้นกั๋วนอกประตูชุนหมิง เรือนพำนักของผู้เฒ่าจย่าชาง” น้ำเสียงของเผยเสวียนจิ้งเครียดขึงขึ้นเล็กน้อย “ท่านหมอชุย วันนั้นท่านกับข้าก็ต่างอยู่ที่นั่นมิใช่หรอกหรือ

อาหลิงฟังไม่เข้าใจ

ชุยเหมี่ยวเองก็ส่ายหน้าหนักแน่น “คุณหนูเผยคงจำผิดแล้วกระมัง ข้าไม่เคยไปเรือนพำนักผู้เฒ่าจย่าชางอะไรที่ว่านั่น”

เผยเสวียนจิ้งเบิกตากว้างมองดูเขา

ชุยเหมี่ยวพูด “หากคุณหนูไม่มีเรื่องอื่นใด เช่นนั้นชุยเหมี่ยวก็คงต้องขอตัวลา”

“ช้าก่อน!” เผยเสวียนจิ้งไม่ยอมให้เขาไป “ข้าจำได้แม่นยำ คืนนั้นตอนเข้าไปหลบฝนในเรือนพำนักผู้เฒ่าจย่า ข้าได้พบเจอกับท่าน ยังมีหลางส่านเอ๋อร์อีกคน ในเรือนมีชาวบ้านยากจนลี้ภัยจากไหวซีเข้ามาพำนักอยู่เป็นจำนวนมาก หนึ่งในนั้นมีคนคนหนึ่งตายลงด้วยโรคระบาด ต่อมาพวกเราก็พบว่าผู้เฒ่าจย่าเสียชีวิตกะทันหันอยู่ในห้อง หลังจากนั้น…” นางพูดต่อไม่ออก

ชุยเหมี่ยวพูดน้ำเสียงสงบนิ่ง “เรื่องพวกนี้คงเป็นภาพลวงตาที่คุณหนูเห็นตอนสลบไสลไม่ได้สติกระมัง”

“ภาพลวงตา?”

“ใช่แล้ว ที่คุณหนูพูดมาทั้งหมดข้าไม่รู้อันใดเลยทั้งสิ้น ดังนั้นย่อมไม่อาจเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงได้”

เผยเสวียนจิ้งดวงตาเบิกค้างพูดอะไรไม่ออก

“ข้าขอตัว” ชุยเหมี่ยวหันหลังเตรียมเดินจากไปอีกรอบ

“แต่หากเป็นเช่นนั้นทำไมข้าถึงจำท่านหมอชุยได้เล่า” เผยเสวียนจิ้งยังคงซักถามไม่เลิก “อาหลิงเองก็บอกแล้วว่าตอนท่านเข้ามารักษาข้า ข้ายังนอนหมดสติอยู่”

“เอ่อ ข้า…ข้าพูดอย่างนั้นก็จริง แต่…” อาหลิงพูดสับสน

ชุยเหมี่ยวครุ่นคิดจริงจังก่อนตอบ “ตามความคิดเห็นของข้า คุณหนูในเวลานั้นแม้จะสลบไสล แต่ก็ใช่ว่าจะหมดสิ้นสติสัมปชัญญะ คุณหนูยังคงพอมองเห็นและได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว ดังนั้นสมองจึงจดจำรูปลักษณ์ของข้าไว้ หนำซ้ำยังผสมผเสเอาข้ากับภาพลวงตาที่เกิดขึ้นตอนคุณหนูมีไข้ขึ้นสูงเข้าไปรวมอยู่ด้วยกัน จนเกิดเป็นเรื่องราวที่คุณหนูพูดถึงเมื่อครู่”

แม้ออกจะเป็นข้อโต้แย้งที่ยากจะเชื่อเกินไปสักหน่อย แต่เผยเสวียนจิ้งก็จนปัญญาโต้กลับ นางทำได้เพียงจ้องมองดูเงาร่างของอีกฝ่ายจากไปด้วยท่วงท่าสง่างาม เผยเสวียนจิ้งปากคอแห้งผาก หัวหนักเท้าเบา แม้แต่แมกไม้เขียวชอุ่ม ผนังสีขาวกระเบื้องสีเขียวในคฤหาสน์ของผู้เป็นอาก็ยังดูราวสูญสิ้นซึ่งความเป็นจริง

“คุณหนู คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” อาหลิงที่อยู่ข้างๆ เอ่ยปากถามหวาดๆ

เผยเสวียนจิ้งถาม “อาหลิง เจ้าเองก็รู้สึกว่าที่ข้าพูดทั้งหมดล้วนเกิดจากภาพลวงตาใช่หรือไม่”

อาหลิงใบหน้าแดงก่ำ นางละล่ำละลักพูดจาไม่ชัดแจ้ง

เผยเสวียนจิ้งเข้าใจแล้ว อาหลิงเชื่อชุยเหมี่ยว มิใช่ตนเอง หรือเพราะชุยเหมี่ยวเป็นหมอ คำพูดของผู้เป็นหมอมีค่าให้เชื่อถือมากมายขนาดนั้นเชียวหรือ

เผยเสวียนจิ้งสำรวจดูอากัปกิริยาของอาหลิง จู่ๆ นางก็ตระหนักได้ถึงจุดสำคัญที่ตนมองข้ามไป ชุยเหมี่ยวไม่ได้เป็นเพียงหมอ ในความจริงแล้วเขายังเป็นบุรุษหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีมากอีกด้วย บางทีอาจมีเพียงแผ่นดินต้าถังเท่านั้นถึงสามารถใช้บทกวี จรรยามารยาทและท่วงทีเฉกเช่นจอมยุทธ์ผู้กล้าหลอมรวมถือกำเนิดชายหนุ่มเช่นนี้ออกมาได้ มิน่า แม้เพียงหมอพเนจรแต่กลับมีท่วงท่าสง่างามจนสามารถสยบใจสตรีได้