ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 5

เผยเสวียนจิ้งตอบช้าๆ ไม่เร่งร้อน “ใต้เท้าอู่เป็นคนเคร่งครัดรอบคอบสง่าผ่าเผย อีกทั้งยังเป็นสหายร่วมรับใช้ราชสำนักกับท่านอาของผู้น้อย หากแม้นคิดจะใช้ภาพอักษรนี้ส่งมอบให้แก่กัน ก็ควรติดมันลงบนแผ่นกระดาษให้เรียบร้อย นามของผู้ได้รับและตราประทับไม่ว่าจะอันหนึ่งอันใดก็มิอาจขาดได้ แต่ม้วนกระดาษนี้กลับไม่มีอะไรแม้แต่อย่างเดียว ดูราวกับเป็นงานฝึกคัดลายมือเท่านั้น การฉวยคว้าตามแต่ใจมาส่งมอบให้ผู้อื่นเช่นนี้มิใช่วิสัยของใต้เท้าอู่”

อู่หยวนเหิงกับเผยตู้อดมองหน้ากันไม่ได้ สีหน้าของคนทั้งสองต่างล้วนฉาบไว้ซึ่งความรู้สึกที่ยากจะบรรยายได้หมดในคราวเดียว

อู่หยวนเหิงซักถามต่อ “เช่นนั้นเสวียนจิ้ง เจ้าจะบอกต่ออีกสักหน่อยได้หรือไม่ว่าหากไม่ใช่ข้าแล้วภาพอักษรนี้ผู้ใดเป็นคนเขียน”

เผยเสวียนจิ้งก้มหน้าหลบตา หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งนางถึงยอมพูดออกมา “เสวียนจิ้งมิกล้า”

“ใจเจ้าคิดเช่นไรก็จงตอบออกมาเช่นนั้นเถิด”

“ม้วนกระดาษนี้แม้หนึ่งจะไม่มีนามผู้เขียนนามผู้รับ สองไม่มีตราประทับ แต่กระดาษที่ใช้กลับเป็นกระดาษใยปอของอี้โจวที่มีใช้กันก็แต่ในวังหลวงอีกทั้งบนกระดาษยังตกแต่งด้วยฝุ่นทอง กระดาษที่มีลักษณะนุ่มเหนียวประณีตเช่นนี้เสวียนจิ้งไม่เคยพบเห็นมาก่อน เมื่อครู่ใต้เท้าบอกว่าหนังสือสำเนาคัดลอกผลงาน ‘วินาศมอดม้วย’ มีอยู่ก็แต่เพียงในวังหลวงเท่านั้นด้วยเหตุนี้ม้วนกระดาษนี้ก็ย่อมต้องมาจากวังหลวงเช่นกัน น่าจะมิผิด ส่วน…ผู้ใดในวังหลวงเป็นคนเขียนนั้น ขอเพียงคิดว่าใครกันที่จะฉวยคว้างานเขียนอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ มอบให้กับอัครเสนาบดีเพียงด้วยใจนึกสนุก อีกทั้งยังให้ท่านอัครเสนาบดีนำมันมาถึงยังคฤหาสน์ของหัวหน้าสำนักตรวจการ ให้ใต้เท้าทั้งสองเคียงไหล่ชื่นชมศรัทธาอยู่ที่หน้าโต๊ะเช่นนี้ได้ ฐานะของคนผู้นั้น…เสวียนจิ้งไม่บังอาจคิดจริงๆ และยิ่งไม่กล้าพูดถึง”

บรรยากาศในห้องหนังสือเงียบงัน เพียงครู่เดียวอู่หยวนเหิงก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “ชื่อเสียงที่ได้มาไม่ได้เป็นเพียงชื่อเสียงจอมปลอมจริงๆ”

เผยเสวียนจิ้งยังคงก้มศีรษะ แต่ใบหน้าของนางกลับแดงระเรื่อน้อยๆ นี่มิใช่เกิดขึ้นเพราะความรู้สึกขวยเขิน หากแต่เกิดจากความกังวลใจ ตอนนี้นางรู้แล้วว่าตนเองทายได้ถูกต้อง เผยเสวียนจิ้งแอบถอนหายใจ นางมองดูม้วนกระดาษแผ่นนั้น จู่ๆ เผยเสวียนจิ้งก็ให้รู้สึกคลับคล้ายคลับคลา

ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตนเองเคยเห็นวิธีเขียนอักษรกับท่วงทำนองของอักษรพวกนี้ที่ไหนมาก่อน

หวังซีจือ…

เผยเสวียนจิ้งจำได้แล้ว! คืนที่อยู่นอกประตูชุนหมิง นางอยู่ในห้องที่อยู่ติดกับห้องที่ผู้เฒ่าจย่านอนสิ้นใจอยู่กับพื้น นางเคยเห็นตัวอักษรที่เขียนอยู่บนผนัง ตอนนั้นสติสัมปชัญญะของนางกำลังรางเลือน ดังนั้นจึงไม่อาจจดจำความหมายของมันได้ทั้งหมด แต่ลายน้ำหมึกประหนึ่งเมฆาเคลื่อนคล้อยสายธารไหลรินเต็มผนังนั้นยังคงประทับอยู่ในความทรงจำของนาง

เมื่อเทียบกับม้วนกระดาษที่อยู่ตรงหน้า เผยเสวียนจิ้งมั่นใจ ตัวอักษรบนผนังเป็นผลงานของหวังซีจือ หรือไม่อย่างน้อยก็ต้องเป็นการลอกแบบที่งดงามน่าพิสมัยเหมือนจริงเป็นที่สุด

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

ในห้องที่มีภาพพระอวิ้นผิงอาจารย์ของผู้เฒ่าจย่าชางแขวนอยู่ ทำไมถึงมีอักษรศิลป์ล้ำค่าของหวังซีจือได้

การตายของผู้เฒ่าจย่าชาง จวบจนถึงเวลานี้ ท่ามกลางปริศนามากมายที่ห้อมล้อมอยู่รอบเรือนพำนักของเขา จู่ๆ ก็มีปริศนาใหม่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง ปริศนาพวกนี้มีอะไรเกี่ยวข้องเชื่อมโยงถึงกัน…