ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 5

แต่อู่หยวนเหิงหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรี ตลอดเส้นทางรับราชการไม่เคยเล่นพรรคเล่นพวกร่วมก๊วนกับขุนนางคนใด ถือเป็นแบบอย่างของสุภาพชนผู้รักสันโดษ ถึงจะสนิทสนมกับเผยตู้มิใช่น้อย แต่เขาก็ยังคงรักษาระยะห่างไว้ประมาณหนึ่ง เพื่อเลี่ยงมิให้ถูกครหาว่าเป็นพวกเดียวกัน การที่วันนี้เขามาเยี่ยมเผยตู้ถึงคฤหาสน์ด้วยตนเอง หนำซ้ำยังต้องการให้เผยเสวียนจิ้งไปอยู่เป็นเพื่อนอีก เห็นได้ชัดว่ามีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าใต้เท้าอู่มาด้วยเรื่องอันใด” นางถามอาหลิง

“ได้ยินเขาพูดเพียงประโยคเดียว บอกว่ารับราชโองการให้มาเยี่ยมเยียนนายท่าน”

เผยเสวียนจิ้งพยักหน้า นางส่องคันฉ่องตรวจตราดูความเรียบร้อยของตนเองครู่หนึ่ง ทันทีที่มือขวายกขึ้น หางตานางก็มองเห็นจุดแดงเล็กๆ บนปลายนิ้ว เผยเสวียนจิ้งอดไม่ได้ที่จะหยุดชะงัก

เพราะอาหลิงรออยู่ที่ข้างประตู ดังนั้นเผยเสวียนจิ้งจึงคิดอ่านได้เพียงชั่วขณะเท่านั้น นางนึกถึงสภาพตกอับของตนเอง นึกถึงสัญญาเจ็ดปีที่นางเฝ้ารอแต่กลับไม่อาจเป็นจริงได้ รวมถึงบุรุษที่พบหน้ากันเพียงครั้ง แต่ครอบครองใจนางไปจนสิ้นนับแต่ตอนอายุสิบห้าผู้นั้น

จากประสบการณ์ที่อยู่ช่วยผู้เป็นบิดาตัดสินคดี เผยเสวียนจิ้งจึงเข้าใจได้ตั้งแต่แรก โลกนี้ไม่มีสถานการณ์ยุ่งยากลำบากใดที่ไม่อาจคลี่คลาย ปัญหาอยู่ที่ตนเองยินดีจะไปเผชิญหน้ากับมันดูหรือไม่ก็เท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากไม่มีกำลังอำนาจมากพอ คนเราก็สมควรรู้จักยืมแรงผู้อื่น

คำพูดที่ว่ามีผู้มีวาสนาคอยเกื้อหนุนคงหมายความเช่นนี้กระมัง

แต่ต่อให้มีผู้มีวาสนาลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้า ถึงอย่างไรมนุษย์เราก็ยังต้องไขว่คว้าโอกาสนั้นไว้ด้วยตนเอง

ผู้มีวาสนาบนโลกมนุษย์ในยามนี้นอกจากองค์จักรพรรดิแล้ว เกรงว่าคงมีเพียงอัครเสนาบดีเท่านั้นที่เป็นผู้มีวาสนาสูงสุด แต่เผยเสวียนจิ้งมีเหตุผลอันใดที่จะเชื่อว่าอู่หยวนเหิงคือ ‘ผู้มีวาสนา’ ของนางได้เล่า เขากับความกังวลใจของนางไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยแม้เพียงน้อย

เพียงพริบตาเดียวนางก็ตัดสินใจได้ ลองดูสักตั้งก็แล้วกัน ไหนๆ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว อย่างน้อยในเมื่ออู่หยวนเหิงมีอิทธิพลต่อท่านอา ขอเพียงทำให้เขาเห็นอกเห็นใจได้ เรื่องราวย่อมมีหนทางพลิกผันเปลี่ยนแปลง

ไม่มีเวลาคิดอะไรมากมายแล้ว เผยเสวียนจิ้งยกมือ ส่องคันฉ่อง ดึงปิ่นทองกับดอกไม้ปักผมที่อยู่บนศีรษะออก

ภายใต้สายตาตื่นตระหนกของอาหลิง เผยเสวียนจิ้งปลดเครื่องประดับบนศีรษะทั้งหมดออกรวดเร็ว เดิมนางก็ไม่ได้เกล้ามวยสูงอยู่ก่อนแล้ว บนเส้นผมดำขลับของนางในเวลานี้จึงเหลือเพียงปิ่นหยกเรียบๆ อันหนึ่งปักตรึงไว้เท่านั้น เปลี่ยนนางให้ดูงดงามละมุนละไมหลุดพ้นจากกรอบประเพณี

“อา…คุณหนู คุณหนูคิดจะทำอะไร…”

เผยเสวียนจิ้งยิ้มน้อยๆ ให้อาหลิง “พวกเราไปกันเถอะ”