ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 5

(8)

เผยเสวียนจิ้งเดินผ่านสวนดอกไม้รวดเร็ว นางลืมสภาพอากาศร้อนอบอ้าวไปจนสิ้น ถึงแม้จะเกิดในตระกูลมีหน้ามีตาอย่างตระกูลเผยแห่งเวินสี่เมืองซานซี แต่ตั้งแต่เล็กฐานะทางบ้านของเผยตู้กับเผยเซิงบิดาของเสวียนจิ้งก็มิได้มั่งคั่ง หนำซ้ำหน้าตาของเผยตู้ยังดูอัปลักษณ์มิใช่น้อย ที่ยืนหยัดอยู่บนโลกนี้ได้ทั้งหมดก็ด้วยเพราะความรู้และความประพฤติเท่านั้น ต่อให้วันนี้จะมีฐานะสูงส่ง แต่เขาก็ยังคงวางตัวสมถะ ดังนั้นคฤหาสน์กับสวนดอกไม้ของเผยตู้จึงดูเป็นระเบียบเรียบง่ายอย่างที่สุด ไม่มีทัศนียภาพที่มีค่าแก่การพูดถึง แต่ครั้นเดินทางมาอยู่ที่ด้านนอกของห้องหนังสือของเผยตู้ ทัศนียภาพตรงหน้ากลับทำให้ผู้คนดวงตาเป็นประกาย

ธารน้ำสายหนึ่งไหลจากนอกคฤหาสน์เข้าสู่ภายใน กลายกลับเป็นสระน้ำขนาดเล็กนอกห้องหนังสือ ยามนี้เป็นช่วงที่ดอกบัวกำลังผลิบาน ดังนั้นจึงเห็นดอกบัวสีแดงสีชมพูตัดสลับกันยาวไปเกือบครึ่งสระ แม้จำนวนจะไม่มากนักแต่ก็ชวนให้ตื่นตาตื่นใจยิ่ง เข้ากันกับการวางตัวของท่านอาเผยตู้ที่ว่าใจมีปณิธานยิ่งใหญ่ ซ่อนไว้ไม่เผยให้ผู้ใดพบเห็นได้เหมาะเจาะพอดี

ประตูห้องหนังสือเปิดกว้าง ภายใต้บรรยากาศเงียบสงบหลังเที่ยง ฝูงจักจั่นที่อยู่ภายในเรือนพำนักต่างพากันส่งเสียงร้องระงม เสียงหัวเราะเบาๆ ภายในห้องหนังสือดังกระจ่างชัด ราวกับทั้งเจ้าบ้านและผู้เป็นแขกต่างกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์สนุกสนาน

เผยเสวียนจิ้งยืนมองเข้าไปจากที่นอกประตู บุรุษสองคนที่อยู่หน้าโต๊ะคนหนึ่งนั่งคนหนึ่งยืน ท่านอาของนางกำลังนั่ง ขาข้างขวาที่มียาทาพอกไว้เหยียดตรงอยู่ทางด้านข้าง ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นมีรูปร่างสูงโปร่ง ราวกับว่าต่อให้ท่านอาของนางลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ยังคงเตี้ยกว่าอีกฝ่ายอยู่ประมาณครึ่งศีรษะ

ใจของเผยเสวียนจิ้งเต้นระส่ำ นางพยายามสงบจิตสงบใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะประสานมือทักออกไปเบาๆ “ท่านอา”

บุรุษที่อยู่หน้าโต๊ะทั้งสองคนต่างหันหน้ากลับมาพร้อมกัน

พวกเขามองเห็นเงาร่างสะโอดสะองในอาภรณ์ขาวสะอ้านยืนอยู่หน้าบานประตูที่เปิดอ้ากว้าง ดอกบัวกลางสระดูเสมือนหนึ่งพรมแดงที่รองรับนางไว้ แสงอาทิตย์เฉิดฉายหลังเที่ยงด้านหลังส่องแสงเจิดจ้าจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น

และก็ในตอนนั้นเองที่อัครเสนาบดีแห่งแผ่นดินต้าถังอู่หยวนเหิงถึงกับใจลอย ความทรงจำในอดีตราวกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาจากทางด้านหน้า พุ่งตรงเข้าไปในใจเขารวดเร็วเกินกว่าจะยับยั้งมันไว้ได้ทัน

เป็นนางเองกระนั้นหรือ

เขาคิดว่าตนเองจะไม่มีวันได้พบเจอนางแล้วเสียอีก

บทกลอนที่เขาเคยเขียนเพื่อนางเหล่านั้น ยามนี้ต่างแล่นโลดมาถึงริมฝีปาก…อาภรณ์ขาวราวหิมะรับกิ่งเหมย ไม่กล้าเผยยิ้มเอียงอายคล้ายภาพฝัน ริมธารเยวี่ยมากสาวงามนับร้อยพัน บัวขาวนั้นสล้างกลางสระบัวแดง

บัวขาวในฝันของเขา วันนี้ราวกับกำลังเบ่งบานชูช่อ

“เผยเสวียนจิ้งคำนับใต้เท้าอู่”

อู่หยวนเหิงได้สติ เขายิ้มพยักหน้า พินิจพิจารณาดูหลานสาวของเผยตู้พลางแอบนึกทอดถอนใจ งดงามราวกับเทพธิดาจริงๆ ทว่าเมื่อเทียบกับนางในดวงใจเขาแล้ว เผยเสวียนจิ้งอายุน้อยกว่าอยู่มากนัก