ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 5

อู่หยวนเหิงประหลาดใจ

มิใช่ด้วยเพราะเผยเสวียนจิ้งพูดแสดงทัศนคติลึกซึ้ง หากแต่เป็นเพราะคำพูดที่ว่าโลกมนุษย์ไม่มีสิ่งใดสมบูรณ์ที่เขาได้ยินต่างหาก วันนี้ตอนเช้า ในตำหนักเหยียนอิงพระราชวังต้าหมิง องค์จักรพรรดิก็ทรงมีรับสั่งกับเขาประมาณนี้เช่นกัน

‘งดงามสมบูรณ์แบบเกินไป เช่นนั้นจึงดูไม่สมจริง’

อู่หยวนเหิงยังคงยิ้มน้อยๆ ไม่เปลี่ยน ลางสังหรณ์ที่ตกตะกอนเงียบๆ อยู่ภายในใจยามนี้ถูกกระแสความคิดอ่านสาดซัดรุนแรง เขาหันไปพูดกับเผยตู้ “หลานสาวหัวหน้าสำนักตรวจการผู้นี้สติปัญญาล้ำเลิศมิด้อยกว่าบุรุษเลยจริงๆความคิดความอ่านอันใดล้วนลึกซึ้ง”

เผยตู้หัวเราะยินดี วันนี้เขาเหม่อลอยตลอดทั้งวัน เลยไม่ทันได้สังเกตบทสนทนาที่มีความหมายอื่นแฝงเร้นของอู่หยวนเหิงกับเผยเสวียนจิ้ง

อู่หยวนเหิงกวาดตามองไปบนโต๊ะปราดหนึ่ง ก่อนจะหยิบม้วนกระดาษขึ้นมา

“เสวียนจิ้งเจ้าเคยศึกษาอักษรศิลป์ของหวังซีจือบ้างหรือไม่”

“เทพอักษร?” เผยเสวียนจิ้งนึกไม่ถึงว่าหัวข้อสนทนาจะเปลี่ยนแปลงกะทันหันเช่นนี้ นางรีบตอบ “ตอนยังเล็ก ภายใต้การชี้แนะของบิดาเสวียนจิ้งเคยลอกแบบ ‘เจินเฉ่า^* พันอักษร’ ของจื้อหย่งต้าซือมาก่อนแต่เขียนได้ไม่ดี จึงมิอาจบอกว่าเคยศึกษาอันใดได้”

“เมื่อหลายวันก่อนข้าได้ลองคัดลอกงานเขียนของท่านแม่ทัพขวาหวังซีจือ รู้สึกทำได้ไม่เลว วันนี้เลยตั้งใจเอามามอบให้ท่านอาของเจ้า เสวียนจิ้งลองเข้ามาดูแล้วบอกหน่อยสิว่าข้าเขียนเป็นเช่นไร”

เสวียนจิ้งรับเอาม้วนกระดาษไปถือไว้ นางพินิจพิจารณาดูมันอย่างตั้งอกตั้งใจ

ขณะที่เผยตู้กำลังจะเอ่ยปากพูด อู่หยวนเหิงก็พลันใช้สายตาปรามเขาเอาไว้ จนถึงตอนนี้เผยตู้ถึงเพิ่งสังเกตเห็น การพบเจอกันของหลานสาวกับอัครเสนาบดีที่เขาเป็นคนจัดการในวันนี้กำลังดำเนินไปยังเส้นทางที่แม้แต่ตัวเขาเองก็คาดไม่ถึง

ครั้นดูเสร็จ เผยเสวียนจิ้งก็แหงนหน้าขึ้นถาม “ขอเรียนถามใต้เท้า งานเขียนนี้มีชื่อว่าอะไร”

“มันถูกเรียกว่า ‘วินาศมอดม้วย’ เป็นหนึ่งในผลงานสามพันหกร้อยชิ้นของหวังซีจือที่องค์จักรพรรดิไท่จงทรงเก็บรวบรวมไว้หนังสือสำเนาคัดลอกนี้มีแค่เพียงในวังหลวงเท่านั้น ชาวบ้านทั่วไปมิอาจมีวาสนาได้พบเห็น”

“มิน่า” เผยเสวียนจิ้งพูดเสียงแผ่ว “ความเข้าใจในหนังสือของคนในยุคก่อนเสวียนจิ้งมีไม่มากนัก หนำซ้ำยังไม่เคยเห็นฉบับจริงมาก่อน ดังนั้นงานคัดลอกชิ้นนี้เขียนออกมาได้เหมือนจริงหรือไม่นั้น เสวียนจิ้งจึงมิกล้าวิพากษ์ แต่ว่า…เสวียนจิ้งคิดว่าอักษรบนม้วนกระดาษนี้มิน่าเป็นผลงานของใต้เท้าอู่”

อู่หยวนเหิงถามประหลาดใจ “เจ้าเคยเห็นอักษรที่ข้าเขียนมาก่อนกระนั้นหรือ”

“มิเคย”

“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงมั่นใจว่าภาพอักษรนี้ข้าไม่ได้เป็นคนเขียนเองเล่า”

*เจินเฉ่า เป็นชื่อรูปแบบลายอักษรที่ผสมระหว่างเจินซู (ชื่อเรียกหนึ่งของข่ายซู) ซึ่งเป็นอักษรแบบบรรจง และเฉ่าซู คืออักษรหวัด