ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 6

การโจมตีมาจากทุกสารทิศ ดาบฟาดฟันลงบนเนื้อหนังของหวังอี้ เขาไม่รู้สึกเจ็บปวด เลือดสดๆ กระเซ็นเข้าตาจนเขาไม่อาจมองเห็น ทำได้เพียงใช้หูสดับฟังการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเท่านั้น เพียงไม่นานหวังอี้ก็สูญสิ้นประสาทสัมผัสทั้งหมด ได้แต่ต่อสู้ไปตามสัญชาตญาณ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงม้าร้องเสียงคนตะโกนโหวกเหวก รอบกายเหมือนมีคนห้อมล้อมอยู่มากมาย กองกำลังจินอู๋คงมาถึงแล้ว หวังอี้รีบตะโกนบอกทหารเหล่านั้น “หัวหน้าสำนักตรวจการเผยตู้อยู่ที่นี่ รีบเข้ามาช่วยใต้เท้าเร็ว!”

เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที จู่ๆ ขาทั้งสองข้างก็พลันอ่อนระทวย เขาคิดใช้ดาบยันพื้นประคองร่างไว้ แต่แล้วเขาก็ให้รู้สึกประหลาดใจ แขนทั้งสองข้างทำไมถึงว่างเปล่าเช่นนี้ ทันใดนั้นหวังอี้ก็นึกขึ้นได้ เมื่อครู่ขณะกำลังต่อสู้กันแขนทั้งสองข้างของเขาถูกศัตรูตัดขาดสิ้นแล้ว

ร่างของหวังอี้ล้มกระแทกพื้นรุนแรง จมอยู่ท่ามกลางกองเลือด แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงพยายามรักษาสติสัมปชัญญะสุดท้ายไว้ จนกระทั่งได้ยินเสียงกองกำลังจินอู๋ตะโกน “หัวหน้าสำนักตรวจการเผยยังมีชีวิตอยู่ ยังมีชีวิตอยู่!” ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดนั้นเผยให้เห็นรอยยิ้มคล้ายยกภูเขาออกจากอก หวังอี้ปล่อยให้ตนเองหมดสติไปในที่สุด

เวลาประชุมราชกิจเช้าผ่านพ้นไปนานแล้ว แต่องค์จักรพรรดิกลับยังคงประทับอยู่ยังตำหนักเหยียนอิง มิได้เสด็จไปยังตำหนักจื่อเฉินเพื่อประชุมราชกิจเหมือนเช่นทุกครั้ง

องค์จักรพรรดิทรงหลั่งพระอัสสุชล

พระองค์กันแสงอยู่นานมาก นานจนรู้สึกว่าน่าจะพอได้แล้ว สมควรหยุดไว้เพียงเท่านี้ แต่พระอัสสุชลกลับยังคงเอ่อท้นออกมาไม่หยุด

หลี่เหวินทงแม่ทัพกองกำลังจินอู๋หน่วยซ้ายที่มารายงานข่าวร้าย อัครเสนาบดีหลี่จี๋ฝู่กับเจิ้งอินที่ถูกเรียกตัวให้มาเข้าเฝ้าโดยด่วน ต่างยืนสงบนิ่งรอรับพระบัญชาอยู่หน้าตำหนัก เมื่อเวลาผันผ่าน ความตื่นตระหนก หวาดหวั่น โมโหที่มีในตอนแรกก็เริ่มกลับกลายลดน้อยถอยลง พวกเขามองดูองค์จักรพรรดิที่เฝ้าหลั่งพระอัสสุชลไม่หยุด ความรู้สึกทุกข์โศกใหญ่หลวงที่เห็นพวกเดียวกันตายจากไปเอ่อท้นท่วมหัวใจของขุนนางใหญ่แห่งราชสำนักทั้งสาม

ในที่สุดองค์จักรพรรดิก็หยุดหลั่งพระอัสสุชล ทรงใช้น้ำเสียงแหบพร่าตรัสกับหลี่เหวินทง “เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เราฟังอีกครั้ง”

หลี่เหวินทงได้แต่เล่าถึงเรื่องราวขั้นตอนการลอบทำร้ายอัครเสนาบดีอู่หยวนเหิงใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง

ไม่เหมือนกับเผยตู้ อู่หยวนเหิงมีกองทหารองครักษ์สิบกว่านายติดตามไปด้วย วันนี้ก่อนฟ้าสางพวกเขาเดินทางออกจากคฤหาสน์อัครเสนาบดีในตรอกจิ้งอันตรงเวลาเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่หลังจากเดินพ้นถนนได้เพียงสายเดียว เสียงตะโกน ‘ดับโคม!’ จากคนบนคาคบไม้ก็ดังขึ้น ในตอนนั้นเองโคมที่อยู่ในมือของเหล่าทหารองครักษ์ก็ถูกธนูยิงดับหมดสิ้น มือสังหารจำนวนนับสิบกรูกันออกมาจากความมืด

กองทหารองครักษ์ของอู่หยวนเหิงทยอยกันล้มตายไปทีละคนสองคน บ้างพอเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีก็ชักเท้าหนีรวดเร็ว สุดท้ายที่นั่นก็เหลือเพียงอู่หยวนเหิงกับม้าอีกตัวเท่านั้น ขณะที่กำลังลุกลี้ลุกลนกวาดตามองไปรอบๆ หัวหน้ามือสังหารก็เดินตรงขึ้นหน้า ฟันลงไปที่ขาของอู่หยวนเหิง อู่หยวนเหิงร้องเจ็บปวด หมอบนอนลงบนหลังม้า ไม่อาจขยับ มือสังหารคนนั้นไม่รีบไม่ร้อน จูงม้าเดินขึ้นหน้าไปประมาณสิบกว่าก้าว ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง ภายใต้แสงจากโคมไฟครั้นเห็นใบหน้าของอู่หยวนเหิงแจ่มชัด เขายกดาบฟันลงบนคอของอัครเสนาบดีทันควัน