ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 6

“ไตร่ตรอง? ไตร่ตรองงั้นหรือ” พระพักตร์ขององค์จักรพรรดิบิดเบี้ยว สีพระพักตร์จากโศกเศร้าร่ำไห้กลับกลายดุดัน “พวกเจ้าคิดอยากจะบอกว่าเราสมควรทำตามคำขู่ของอู๋หยวนจี้ หยุดปราบปรามอำนาจผู้ครองหัวเมืองชายแดน ควรถอนกำลังทหารใช่หรือไม่”

ไม่มีใครตอบ

องค์จักรพรรดิจ้องมองเหล่าขุนนางที่อยู่ตรงหน้าเขม็ง ขาดอู่หยวนเหิงกับเผยตู้ไป คนที่อยู่ตรงหน้าพวกนี้ก็คือเรี่ยวแรงกำลังที่จะทรงพึ่งพาได้มากที่สุด แต่ในเวลานี้พวกเขากลับเอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับตนเอง

องค์จักรพรรดิทรงรู้สึกว่าพระโลหิตในกายเย็นเยียบหมดสิ้น

จู่ๆ เสียงเอะอะเอ็ดตะโรนอกประตูตำหนักก็ดังขึ้น

“ให้ข้าเข้าไป ข้าต้องการเข้าเฝ้าฝ่าบาท!”

“ไม่ได้ เวลานี้ไม่ได้…”

ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวาย คนสองคนต่างยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาพลางเดินเข้ามาในตำหนัก หนึ่งในนั้นคือถู่ทูเฉิงฉุ่ย แม้จะห้ามผู้ที่กำลังบุกรุกเข้ามาอย่างสุดกำลัง แต่เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมิใช่คนธรรมดาสามัญ คนผู้นั้นไม่เพียงไม่เห็นถู่ทูเฉิงฉุ่ยอยู่ในสายตา หนำซ้ำยังเดินตรงดิ่งมาถึงยังหน้าพระพักตร์

“ฝ่าบาท!” ชายชราหนวดเคราผมเผ้าขาวโพลนคุกเข่าตึงลงตรงหน้าบัลลังก์ที่ประทับ ปากก็ร้องตะโกนเสียงดัง “ฝ่าบาท อัครเสนาบดีแผ่นดินต้าถังนอนตายอยู่กลางถนน นับเป็นคดีอุกฉกรรจ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน! เจ้าพวกโจรถ่อยกำเริบเสิบสานยิ่งนัก กล้าลงมืออุกอาจถึงในพื้นที่สำคัญอย่างในเมืองหลวง ใต้พระบาทของพระองค์ หนำซ้ำผู้ที่ถูกลอบสังหารยังเป็นอัครเสนาบดีแผ่นดินต้าถังอีกต่างหาก! เห็นได้ชัด…เห็นได้ชัดว่าเจ้าพวกนั้นฉวยโอกาสที่ราชสำนักต้าถังกำลังอ่อนแอลงมือรังแกพวกเรา แผ่นดินต้าถังสิ้นคนดีแล้ว! ฝ่าบาท เรื่องนี้ถือเป็นความอัปยศของแผ่นดิน เป็นการสูญเสียของพระองค์ เป็นความทุกข์ของชาวประชา! ฝ่าบาท…” ครั้นพูดถึงเรื่องปวดร้าวใจยิ่งยวด สวี่เมิ่งหรงรองเสนาบดีกรมทหารวัยเจ็ดสิบสามก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้น

หลังจากเฝ้ารอมาตลอดเช้า ในที่สุดองค์จักรพรรดิก็ทรงได้ยินคำพูดที่ทรงปรารถนาจะได้ยิน พระองค์ทรงลุกขึ้นจากบัลลังก์พร้อมตะโกนออกคำสั่ง “รองเสนาบดีสวี่ไม่ต้องร่ำไห้เศร้าโศก! ตามเราไปยังตำหนักจื่อเฉินเดี๋ยวนี้ เหล่าขุนนางรออยู่ที่นั่นนานแล้ว พวกเราไปร่วมประชุมราชกิจกันเดี๋ยวนี้ จะได้ทำการปรึกษาหารือวางแผนกำจัดโจรถ่อย!”

“ทุกคน…” ถู่ทูเฉิงฉุ่ยขวางหน้าองค์จักรพรรดิ

“เจ้าคิดจะทำอะไร!”

“ทุกคน!” ถู่ทูเฉิงฉุ่ยร้อนรนจนเส้นเลือดดำบนหน้าผากปูดโปน “ตำหนักจื่อเฉินยามนี้แทบจะไม่มีคนอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“…เจ้าหมายความเช่นไร”

“เพราะใต้เท้าอู่กับหัวหน้าสำนักตรวจการเผยต่างถูกลอบทำร้าย พวกขุนนางต่างหวาดหวั่น หลายคนไม่กล้าออกจากเรือน ทยอยกันลาหยุด ดังนั้นจนถึงตอนนี้ที่ตำหนักจื่อเฉินจึงมีขุนนางมาเข้าประชุมราชกิจไม่ถึงหนึ่งในสาม”

สายพระเนตรขององค์จักรพรรดิจับจ้องอยู่ที่ถู่ทูเฉิงฉุ่ย ก่อนจะประทับนั่งกลับลงไปอีกครั้ง

ความเงียบเข้าครอบงำตำหนักเหยียนอิงอีกคราว แม้แต่สวี่เมิ่งหรงเองก็ยังหยุดโหยไห้ องค์จักรพรรดิทรงกำลังครุ่นคิด ดังนั้นทุกคนจึงทำได้เพียงเฝ้ารอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครทายถูกว่าองค์จักรพรรดิกำลังทรงนึกคิดสิ่งใด

องค์จักรพรรดิทรงกำลังนึกถึงเรื่องราวเมื่อสิบปีก่อน