ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 6

พอเห็นเผยเสวียนจิ้ง หยางซื่อก็บ่นออกมาทันที “เจ้าดูท่านอาของเจ้าสิ อาการบาดเจ็บเพิ่งจะดีขึ้นแค่เพียงเล็กน้อย เขาก็ยืนกรานจะไปร่วมประชุมราชกิจให้ได้เสียแล้ว องค์จักรพรรดิมิใช่ทรงมีรับสั่งให้พักรักษาตัวให้ดีก่อนหรือไรกัน ไม่รู้จะรีบร้อนอะไรนักหนา”

ต่อคำพูดเช่นนี้ของผู้เป็นอาสะใภ้ เผยเสวียนจิ้งย่อมทำได้เพียงยิ้มเท่านั้น แต่เผยตู้กลับกวาดตามองมายังร่างของนางด้วยสายตาลุ่มลึก เผยเสวียนจิ้งฉลาดเฉลียวยิ่ง ถึงกับมองออกถึงรับสั่งไร้สุ้มเสียงที่ดังมาจากพระราชวังต้าหมิงได้ เขาตระหนักได้ว่าความปรารถนาดีของตนเองคว้าน้ำเหลวสิ้นแล้ว หลานสาวคล้ายตัดสินใจแล้วว่าจะกระโจนเข้าสู่วังวนที่นางมิได้มีส่วนร่วมใดๆ ตั้งแต่แรก

เชี่ยนเอ๋อร์เข้ามารายงานอีกครั้ง “หวังอี้รอรับใช้อยู่นอกประตูแล้วเจ้าค่ะ”

ก่อนฟ้าสางท้องฟ้าจะมืดมิดอย่างที่สุด เผยเสวียนจิ้งหันหน้าทอดตามองออกไป นางเห็นก็แต่เพียงเงาร่างกำยำล่ำสันของหวังอี้กำลังยืนตัวตรงอยู่ที่ข้างประตู แต่นางรู้สึกว่าตนเองมองเห็นความรู้สึกสิ้นหวังและเต็มเปี่ยมด้วยความหวังระคนอยู่ในดวงตาทั้งคู่ของเขา เพียงชั่วพริบตาอุ้งมือของนางก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ

ครั้นเห็นหยางซื่อที่กำลังบ่นกระปอดกระแปดสางผมให้เผยตู้เสร็จ เผยเสวียนจิ้งก็ชิงพูดขึ้น “เสวียนจิ้งจะไปเอาหมวกให้ท่านอาเอง” พอเข้าไปถึงภายในห้อง สายตาของนางก็เล็งไปยังผ้าโพกศีรษะที่เผยตู้ใช้อยู่เป็นประจำทุกวันซึ่งแขวนอยู่บนที่แขวนหมวกเหนือผนัง เผยเสวียนจิ้งเดินเข้าไปประคองยกมันขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง

“เอ๋? ทำไมถึงเอาลงมาไม่ได้ล่ะ” นางเรียกอาหลิง “เจ้าเข้ามาส่องไฟให้ข้าหน่อย”

“เจ้าค่ะ” อาหลิงถือเชิงเทียน ลนลานยื่นมันไปทางด้านหน้าของเผยเสวียนจิ้ง ทันใดนั้นเสียงร้อง ‘ว้าย’ ก็ดังขึ้น ร่างทั้งร่างล้มลงไปหาเผยเสวียนจิ้ง

“ระวัง!” เผยตู้กับหยางซื่อร้องออกมาพร้อมกัน

ไม่ทันแล้ว ไฟจากเทียนไขเผาถูกผ้าโพกศีรษะในมือของเผยเสวียนจิ้งพอดี เชี่ยนเอ๋อร์รีบรุดขึ้นหน้า ดึงเอาเชิงเทียนออกจากมือของอาหลิง เผยเสวียนจิ้งเองก็รีบตบประกายไฟบนผ้าโพกศีรษะ แต่ผ้าโปร่งสีดำกลับถูกเผาเป็นรูไปเสียหลายจุดก่อนแล้ว

หยางซื่อร้อนรน ชี้นิ้วตำหนิอาหลิง “เจ้าทำอะไรของเจ้า!”

ขณะที่อาหลิงกำลังคิดจะพูด แขนขวาของตนเองก็ถูกเผยเสวียนจิ้งบิดเข้าอย่างแรง อาหลิงน้อยใจนึกสงสัย ไม่รู้จริงๆ ว่าคุณหนูคิดอะไรอยู่ เมื่อครู่ก็เห็นอยู่ว่าจากที่ยืนอยู่ดีๆ จู่ๆ นางก็ยื่นปลายเท้ามาเกี่ยวขาของตน จนสะดุดหกล้มเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น แล้วนี่ยังจะห้ามไม่ให้ตนได้อธิบายอีก

แต่ถึงอย่างนั้นอาหลิงก็สะกดกลั้นความรู้สึกไว้ได้ นางหน้าแดงก่ำไม่พูดไม่จาอะไร

ยามนี้ถึงคราวเผยตู้ร้อนรนแล้ว

ขาตนเองยังไม่หายดี เคลื่อนไหวยังไม่คล่องแคล่วนัก จำต้องออกเดินทางแต่เช้าไปร่วมประชุมราชกิจ หากไม่รีบไปเสียแต่ตอนนี้ก็จะไม่ทันการแล้ว แต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือหัวหน้าสำนักตรวจการที่ถือเรื่องประหยัดมัธยัสถ์เป็นสำคัญ มีผ้าโพกศีรษะนี้แค่เพียงผืนเดียวเท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้คงได้แต่ต้องสวมผ้าโพกขาดๆ นี้เข้าประชุมราชกิจแล้ว! ไว้ขุนนางตรวจสอบพบเห็นก่อนแล้วค่อยอธิบายกันอีกทีก็แล้วกัน

จู่ๆ เผยเสวียนจิ้งก็พูดขึ้น “ท่านอา เสวียนจิ้งเอาหมวกสักหลาดใบหนึ่งติดตัวมาจากบ้าน เดิมทีตั้งใจจะส่งมอบให้กับท่านอา แต่เพราะสองวันมานี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไป…”