ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

ถงป๋อสยงเองก็ยกจอกให้เกียรติกลับ “จอมยุทธ์จิงเป็นคนที่มีเหตุผลดังคาด ทุกท่านโปรดอย่าได้กลุ้มใจ เรือสินค้าลำนั้นของพรรคเราให้ทุกท่านใช้สอยตามเดิม ยินดีใช้ถึงเมื่อไหร่ก็ได้ หากว่าอยากขึ้นฝั่งเปลี่ยนเป็นเดินบนบก พาหนะและค่าเดินทางก็เชิญสั่งการลูกน้องข้าให้เตรียมการได้เลย”

เยียนเหิงได้ยินว่าประมุขถงจะพาบุตรีกลับไปจึงอดมิได้ที่จะมองไปยังถงจิ้งอีกครา แม้ว่ามันไม่ชอบนิสัยของนางอย่างมาก แต่นางคือพวกพ้องที่ร่วมเดินทางฝึกฝนด้วยกันมาหลายวัน ทั้งนึกขึ้นได้ว่านางเคยช่วยชีวิตมันในแหล่งฐานพรรคหม่าไผ บัดนี้พลันต้องแยกจาก เยียนเหิงไม่พ้นสะเทือนใจอยู่บ้าง

หู่หลิงหลันเองก็เช่นเดียวกัน นางค่อนข้างรู้สึกดีกับน้องสาวผู้รักการต่อสู้นางนี้ พอรู้ว่าต้องจากกัน นางก็กินไม่ลงอีก จึงค่อยๆ วางตะเกียบ

“ข้ายังมีบางเรื่องอยากพูดกับจอมยุทธ์น้อยเยียน” ถงป๋อสยงประสานหมัดให้เยียนเหิงด้วยความเคารพ ทำให้เยียนเหิงประหลาดใจ “เรื่องของสำนักชิงเฉิงข้าได้ฟังแล้ว บุญคุณความแค้นของสำนักอู่ตังกับจอมยุทธ์น้อยและจอมยุทธจิง ข้าเองก็รู้นิดหน่อย แผนการต่อไปของจอมยุทธ์น้อยเยียน ข้าบังอาจคาดเดาว่าจะอาศัยพลังตัวเองคนเดียวทวงคืนความยุติธรรมจากอู่ตัง อีกทั้งฟื้นฟูสำนักชิงเฉิงขึ้นมาใหม่ใช่หรือไม่”

เยียนเหิงหน้าถอดสี มิได้เอ่ยคำ ปณิธานองอาจประเภทนี้ อยู่ต่อหน้าพวกพ้องอย่างจิงเลี่ยยังพูดออกมาได้ แต่กับผู้อาวุโสในยุทธภพอย่างถงป๋อสยงผู้นี้ เยียนเหิงรู้ตัวว่ามันเป็นเพียงนักสู้นิรนามคนหนึ่งในยุทธภพ คงกล่าวคำพูดสามหาวประเภทนี้ไม่ออก

แต่มันไม่พูดก็เท่ากับยอมรับโดยปริยายแล้ว

“เดิมทีข้าเป็นเพียงพงหญ้าพงหนึ่งในยุทธภพ ไม่มีสิทธิ์มีเสียงเรื่องการชิงอำนาจในยุทธภพนี้ แต่ขอกล่าวตามจริง จอมยุทธ์น้อยเยียน ท่านไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้เวิ้งว้างเกินไปหรือ”

ถงป๋อสยงกล่าวพลางยืนขึ้นและเดินไปข้างเรือ ลมแม่น้ำนั้นพัดจนเครายาวของมันลอยพลิ้ว แววตากร้านโลกมองไปยังฟากฝั่งแม่น้ำ

“ลูกผู้ชายเกิดมาบนโลก สิ่งที่ต้องการนอกเหนือไปกว่าลาภยศอำนาจยังมีความเคารพจากผู้คน วิทยายุทธ์ของจอมยุทธ์น้อยเยียน ในศึกพรรคหม่าไผได้พิสูจน์แล้ว ในยุทธภพอาจมิได้ลือชื่อ แต่ในสายตาของคนในยุทธภพอย่างข้า พลังยุทธ์เช่นนี้มิใช่ความสามารถของสามัญชน ความสามารถไม่ธรรมดาระดับนี้กลับเสียเวลาอยู่ในความแค้นจากการสังหารกัน มิใช่น่าเสียดายเหลือเกินหรือ”

ถงป๋อสยงเดินไปเบื้องหน้าเยียนเหิง

“ข้ามีสิ่งหนึ่งจะขอ หากไม่รังเกียจ ข้าใคร่ยกนังหนูหมั้นหมายกับจอมยุทธ์น้อย และมอบตำแหน่งรองประมุขให้จอมยุทธ์น้อย ชักนำสมาชิกพรรคหมินเจียงพันคน รออีกสิบปีแปดปี ข้าแก่หง่อมอ่อนแรง ยามนั้นข้าย่อมจะส่งทอดตำแหน่งประมุขเป็นแน่ พรรคหมินเจียงถึงแม้จะไร้ประเพณีสืบตำแหน่งให้คนในครอบครัว แต่ด้วยวรยุทธ์ของจอมยุทธ์น้อย และเป็นลูกเขยของข้า ทั่วทั้งพรรคก็จะไม่มีผู้ใดคัดค้าน”

เยียนเหิงตะลึงงันโดยแท้จริง มันมองไปยังถงจิ้งอย่างรีบร้อน นางยืนอยู่ไกล หาได้ยินไม่

“เอ่อ…เอ่อ…” เยียนเหิงมิได้แตะสุราสักหยด แต่หน้ากลับแดงขึ้น รีบมองไปยังจิงเลี่ยที่อยู่ตรงข้ามให้ช่วยเหลือ

จิงเลี่ยเองก็เหนือความคาดหมายกับคำพูดนี้อย่างมาก คิดไม่ถึงว่าประมุขถงจะตรงไปตรงมาเช่นนี้ กลุ่มคนพรรคหมินเจียงรอบโต๊ะอาหารได้ยินประมุขสู่ขออย่างกะทันหันก็ตกใจเช่นกัน