ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

แต่ว่าถงป๋อสยงได้วางแผนเช่นนี้ไว้ตั้งแต่ตอนออกเดินทางจากเฉิงตูแล้ว บุตรีมันผูกสมัครรักใคร่กับผู้สืบทอดสำนักใหญ่เลื่องชื่ออย่างเยียนเหิงนี้ ช่างเป็นวาสนาที่หาได้ยากยิ่ง ยามสำนักชิงเฉิงยังอยู่ พรรคหมินเจียงทำทุกวิถีทางหมายผูกสัมพันธ์สักนิดก็เป็นไปมิได้ วันนี้แม้ว่าสำนักชิงเฉิงจะล่มสลาย แต่สถานะศิษย์ชิงเฉิงในสายตาคนในยุทธภพยังคงไม่น้อยไปกว่าลูกหลานผู้สูงศักดิ์ เยียนเหิงทำลายพรรคหม่าไผเพียงลำพัง ก็เห็นได้ถึงวิทยายุทธ์และความกล้าหาญของมัน ได้ทั้งลูกเขยที่ประเสริฐระดับนี้ ซ้ำยังเสริมขุนพลหนุ่มนายหนึ่งให้พรรคหมินเจียง ถงป๋อสยงเชื่อมั่นว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากในพันปี จะพลาดไปมิได้เป็นอันขาด

“ข้ารู้ว่านิสัยของจิ้งเอ๋อร์มิได้เอาอกเอาใจคนเช่นนั้น แต่ลูกผู้หญิงเมื่อแต่งงานแล้วย่อมว่านอนสอนง่าย” ถงป๋อสยงมองบุตรีจากไกลๆ พลางยิ้มน้อยๆ มันยังอ้าแขนทั้งสองข้างไปทางเรือใหญ่ เยียนเหิงมองไป เรือคุ้มกันสองลำที่จอดเทียบอยู่ด้านข้างนั้นใบสูงลำแกร่ง บนดาดฟ้าเรือเต็มไปด้วยพลพรรคกะลาสีผู้กล้าหาญร้อยกว่านาย ธงสีครามของพรรคหมินเจียงทั้งสองด้านแขวนสูง ปลิวไสวในสายลม รูปแบบไม่ต่างจากกองเรือรบของทางการ

“จอมยุทธ์น้อยเองก็เคยเปิดหูเปิดตาจากบรรยากาศทำกำไรอันคับคั่งของบ่อนพนัน ‘ร้านหม่านทง’ ของเราแล้วกระมัง นั่นเพียงแค่กิจการเล็กๆ แห่งหนึ่งของพรรคเราเท่านั้น เรือใหญ่ขั้นนี้พวกเรามีอยู่ในแม่น้ำหมินเจียงและแม่น้ำสายใหญ่ทั้งหมดห้าสิบกว่าลำ ควบคุมดูแลการขนส่งทั้งในและนอกแถบซื่อชวน แม้แต่ทางการก็ต้องไว้หน้า ข้าขอคุยโวสักประโยค พรรคหมินเจียงแม้ไม่นับว่าร่ำรวยคับแคว้น แต่ตำแหน่งประมุขนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นยอดวีรบุรุษ ภายหน้าจอมยุทธ์น้อยเป็นผู้นำพรรคหมินเจียง ต้องแผ่อำนาจได้กว้างไกลกว่าเดิมเป็นแน่ นับเป็นผลงานอันยิ่งใหญ่ที่ไม่เสียเปล่าในชาตินี้”

ถงป๋อสยงพยายามโน้มน้าวสุดความสามารถ เห็นได้ชัดว่าจริงใจอย่างยิ่ง

จิงเลี่ยและหู่หลิงหลันสบตากันแวบหนึ่ง พวกมันนึกถึงเรื่องหมั้นหมายของผู้ครองแคว้นซ่าหมัวในวันนั้น ก็เป็นเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกัน คนทั้งสองอดมิได้ที่จะเกิดความเก้อเขิน

“พี่จิง…” เยียนเหิงยืนขึ้น ขอความช่วยเหลือจากจิงเลี่ยอีกครั้ง

“นี่เป็นเรื่องของเจ้าเอง” จิงเลี่ยกล่าวอย่างเฉยชา “ชีวิตของเจ้าจะเดินอย่างไรผู้อื่นช่วยเหลือมิได้ เจ้ามีความคิดอะไร ก็พูดตามตรงกับประมุขถงเถอะ”

เยียนเหิงหันมองถงจิ้งอีกครั้ง เห็นนางกำลังมองมาทางมันอย่างประหลาดใจ สัญชาตญาณบอกนางว่าพวกมันกำลังคุยกันถึงตนเอง เยียนเหิงกลัวว่านางจะได้ยินเศษเสี้ยวคำพูดจึงเชิญถงป๋อสยงเดินไปพูดคุยตรงหัวเรือ ถงป๋อสยงก็บอกเป็นนัยให้สมาชิกพรรคไม่ต้องตามมา

“ประมุขถง ข้าอ่านหนังสือไม่มาก ไม่รู้จักพูดคำพูดนอบน้อม…” เมื่อถึงหัวเรือ เยียนเหิงมองไปยังแม่น้ำเบื้องหน้า สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือกรวบรวมความกล้า “ไมตรีของประมุขถง ผู้น้อยมิอาจรับไว้”

คิ้วทั้งสองของถงป๋อสยงตกลง เป็นความผิดหวังอย่างยิ่ง

เยียนเหิงกล่าวเสริมอีกอย่างรีบร้อน “โปรดอย่าเข้าใจผิด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับบุตรีของท่านและมิใช่ข้าดูถูกพรรคหมินเจียง ข้าเพียงเห็นรูปแบบของเรือใหญ่นี้ก็รู้ว่าพรรคของท่านมั่งมีเพียงไร สำหรับเด็กยากจนไร้สมบัติติดตัวอย่างข้าคนนี้ ประมุขถงมายกบุตรีให้ก็คงเหมือนความร่ำรวยที่ตกมาจากสวรรค์กระมัง”

มันตบด้ามกระบี่เจ้าพยัคฆ์ด้านหลังหนึ่งที