ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

“บนตัวข้าแม้ว่าไม่มีสิ่งของมีค่ากลับยังมีกระบี่ กระบี่คือพระคุณที่อาจารย์มอบให้ข้า ชื่อของข้าก็เป็นอาจารย์ตั้งให้ หากว่าอนาคตร่ำรวยก็จะลืมแค้นเลือดของอาจารย์ แล้วข้าจะยังมีคุณสมบัติเป็นรองประมุขพรรคหมินเจียงหรือ ยังมีหน้าไปนำพาผู้อื่นหรือ”

ได้ฟังคำพูดนี้ ถงป๋อสยงสีหน้าเปลี่ยน ความรู้สึกผิดหวังพลันเปลี่ยนเป็นเลื่อมใส

“ประมุขเดามิผิด ผู้น้อยได้ตั้งสัตย์ปฏิญาณจะฟื้นฟูสำนักชิงเฉิงแก้แค้นสำนักอู่ตัง แต่ประมุขท่านกล่าวผิดแล้ว สิ่งที่ข้าอาศัยมิใช่แรงพลังตัวเองคนเดียว” เยียนเหิงชี้ไปยังจิงเลี่ย “ข้ายังมีสหายช่วยเหลือข้า เป็นสหายที่มีเจตจำนงเดียวกัน มันช่วยข้าก็เพราะเชื่อคำสาบานของข้า ถ้าหากข้าล้มเลิกกลางคัน เช่นนั้นมิใช่แค่ทรยศตนเอง ยังทรยศมันด้วย”

จิงเลี่ยดื่มสุราไปพลางมองคนทั้งสองไปพลาง แม้ว่าไม่ได้ยินสักประโยค แต่มองเห็นสีหน้าชื่นชมของถงป๋อสยงที่สูงวัยกว่าเยียนเหิงเกือบสามสิบปี มันอดมิได้ที่จะยิ้มน้อยๆ

จิงเลี่ยย่อมรู้แต่แรกว่าเยียนเหิงจะตอบว่าอะไร มันจึงมิเคยกังวล

ถงป๋อสยงจ้องมองเยียนเหิงเนิ่นนาน มิได้กล่าวสักประโยค

เยียนเหิงไม่สบายใจอยู่บ้างจึงประสานมือให้มัน “ประมุขถง ล่วงเกินแล้ว…”

“ข้าดูเหมือนไม่มีความสุขสักนิดหรือ” ถงป๋อสยงลูบเครายาวพลางแย้มยิ้ม “แค่ผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าข้าดีใจ”

มันยกมือขึ้นพาดหัวไหล่ของเยียนเหิง

“ดูเหมือนครึ่งชีวิตของข้าถงป๋อสยง จนบัดนี้ยังไม่เคยมองคนผิดสักคน”

เยียนเหิงเกาศีรษะอย่างเคอะเขิน อย่างไรก็ไม่พ้นความเขินอายของเด็กหนุ่ม

“ใช่แล้ว ข้ามาที่นี่นอกจากเพื่อรับบุตรี ยังมีข่าวสำคัญเรื่องหนึ่งมาบอกจอมยุทธ์ทุกท่าน” ถงป๋อสยงกล่าว

เยียนเหิงดวงตาแวววาว “เกี่ยวกับ…สำนักอู่ตัง?”

ถงป๋อสยงพยักหน้า “มิใช่ผู้อื่น เป็นเจ้าสำนักอู่ตัง ข่าวบอกว่ามันออกจากเขาอู่ตังเพียงลำพัง มุ่งหน้าตะวันตกไปยังกวนจง”

เจ้าสำนักอู่ตัง!

“กวนจง?…” เยียนเหิงมิคุ้นเคยที่ทางจึงเกิดความสงสัยในใจ มันรีบกวักมือบอกเป็นนัยให้จิงเลี่ยและหู่หลิงหลันมาหาและเล่าให้พวกมันฟัง

จิงเลี่ยได้ฟังก็พลันกำหมัดแน่นอย่างตื่นเต้น

“กวนจง…” จิงเลี่ยกล่าว “ฮว่าซาน”

ในเก้าสำนักใหญ่ทั่วหล้า มีเพียงสำนักกระบี่ฮว่าซานตั้งอยู่ที่กวนจงมณฑลส่านซี

และนับได้ว่าเป็นความบังเอิญ จากที่นี่ไปยังกวนจงเส้นทางหาได้ไกลไม่ มุ่งหน้าไปยังบูรพาออกช่องเขาอูสยาก็เข้าสู่จิงโจว จากนั้นมุ่งหน้าไปยังอุดรผ่านเซียงหยางเข้าสู่เขตเหอหนานจึงจะวกเข้าสู่ประจิมได้ จากนั้นเข้าสู่ส่านซีโดยผ่านอู่กวน

“มิทราบว่าข่าวนี้ใครคือผู้รู้คนแรก ผู้ใดเริ่มเผยแพร่” จิงเลี่ยถาม

ถงป๋อสยงส่ายหน้า “มิทราบ แต่ข่าวที่มาถึงซื่อชวนดูเหมือนถ่ายทอดในยุทธภพมาหลายวันแล้ว”

“หากว่าเป็นเช่นนี้ ผู้คนในยุทธภพมณฑลอื่นๆ คงจะรู้ข่าวอันน่าแปลกใจข่าวนี้กันหมดแล้ว” จิงเลี่ยประเมิน “คงจะมีคนไม่น้อยเร่งอาศัยความวุ่นวายสืบหาข้อเท็จจริง”

“พี่จิง พวกเรา…” เยียนเหิงถามอย่างร้อนใจ

“ไปแน่นอน!” จิงเลี่ยยิ้มเย้ย “เจ้าสำนักของสำนักอู่ตังผู้นี้ร้ายกาจมาก หรือว่าเจ้าไม่อยากมองดูด้วยตาตัวเอง”