ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

เยียนเหิงเงียบใบ้ไร้วาจา

“เจ้าต้องแข็งแกร่งในเวลาอันสั้นที่สุด การแบ่งฝักแบ่งฝ่ายอันแสนน่าเบื่อประเภทนี้ก็ต้องลบลืมไป” จิงเลี่ยตักเตือนมัน “อย่าว่าแต่วรยุทธ์ของพวกพ้อง ต่อให้เป็นวิชาของสำนักอู่ตังศัตรูคู่แค้น ข้าก็จะศึกษาร่ำเรียนอย่างละเอียดเช่นกัน เจ้าเองก็ต้องกระทำเช่นนี้”

เยียนเหิงมองดูกระบี่ในมือที่เคยเป็นของศัตรูแต่เดิม

หยิบฉวยทุกสิ่งอย่างที่ใช้ได้ไว้ในมือ ทางของผู้แข็งแกร่งเดินเช่นนี้นี่เอง

เยียนเหิงหวนนึกถึงตอนแรกที่ได้รู้จักจิงเลี่ยว่าจิงเลี่ยให้กำลังใจมันอย่างไร มันต้องฟื้นฟูสำนักชิงเฉิงไปจนถึงก่อตั้งสำนักชิงเฉิงที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

แม้ว่าฟังดูยากเข็ญห่างไกล แต่เยียนเหิงมีปณิธานเช่นนี้จริงๆ และในเมื่อจะ ‘แข็งแกร่งกว่าเดิม’ ก็หมายความว่าต้องไม่เหมือนกับสำนักชิงเฉิงที่ผ่านมา จำต้องก้าวล้ำให้แปลกแตกต่าง ผสานวิชาของผู้อื่น

“ข้าเข้าใจแล้วว่าท่านพูดอะไร” เยียนเหิงคิดถึงตรงนี้ก็พยักหน้า “ข้ากำลังคิดว่าเมื่อครั้งสำนักชิงเฉิงยังมิได้ตั้งขึ้น ปรมาจารย์ที่บุกเบิกเขาชิงเฉิงก็คงมิอาจสร้างวรยุทธ์มากมายเช่นนี้โดยไร้พื้นฐานอย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ต้องเคยเรียนของผู้อื่นกระมัง?”

จิงเลี่ยเลิกคิ้ว มันผิดคาดอยู่บ้าง มือกระบี่เยาว์วัยผู้นี้ผ่านประสบการณ์มาน้อยนิดนัก แต่ความคิดกลับค่อยๆ กว้างไกลขึ้น

จิงเลี่ยยื่นมือไปชักกระบี่สงัดนิ่งอีกเล่มหนึ่งออกมาจากเอวขวาของเยียนเหิง แล้วพลิกมือยื่นด้ามกระบี่ไปยังมือซ้ายของอีกฝ่าย

“เอาล่ะ วันนี้เริ่มสอนวิชาของอาวุธคู่ให้เจ้าดีกว่า”

เยียนเหิงรับกระบี่ซ้ายสงัดนิ่งนั้นมาอย่างตื่นเต้น

ถงจิ้งที่อยู่อีกด้านยังฝึกอีกรอบ และในที่สุดก็เหนื่อยจนต้องหยุดลง นางมองไปหาเยียนเหิงด้านโน้น เห็นจิงเลี่ยกำลังสอนมันฝึกกระบี่คู่ ทำให้นางชื่นชมไม่หยุด

หากเป็นพี่จิงสอนข้า ข้าต้องก้าวหน้าได้เร็วกว่าเดิมเป็นแน่

นางไม่อยากมองดูอีกจึงหันหน้ามาอีกด้านหนึ่ง มองเห็นหู่หลิงหลันกำลังยืนอยู่ริมฝั่ง ชื่นชมทัศนียภาพภูผาธาราเพียงลำพัง ถงจิ้งจึงหยิบกระบอกไม้ไผ่บรรจุน้ำสะอาดที่วางอยู่แล้วเดินไปหา

“อยากดื่มไหม” ถงจิ้งยื่นกระบอกไม้ไผ่ให้มือดาบหญิงงามที่สูงกว่านางหนึ่งช่วงศีรษะผู้นี้

“ขอบคุณ” หู่หลิงหลันรับมา นางดึงจุกไม้ของกระบอกไม้ไผ่ออกแล้วดื่มน้ำเข้าไป นัยน์ตายังคงมิละจากทิวทัศน์ขุนเขาของแม่น้ำฝั่งตรงข้าม

ดรุณีห้าวหาญคู่หนึ่ง นางหนึ่งผอมบาง นางหนึ่งงามแกร่ง ยืนเคียงไหล่อยู่ริมฝั่งเช่นนี้ กะลาสีเรือพรรคหมินเจียงที่กำลังเฝ้าเรือเล็กอยู่อดมิได้ที่จะลอบมอง

ถงจิ้งมองเห็นทิศทางของสายตาหู่หลิงหลัน ก็มองตามไปยังฝั่งตรงข้าม

“สวยมาก” หู่หลิงหลันชมเชยอีกครั้ง

“บ้านเกิดของท่าน…” ถงจิ้งถามอย่างประหลาดใจ “ไม่มีภูเขาหรือ”

“ย่อมมี” หู่หลิงหลันมองนางพลางยิ้มน้อยๆ “เพียงแต่ต่างกันมากนัก ภูเขาของเกาะลู่เอ๋อร์เราพ่นไฟได้”