ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

ถงจิ้งแต่ไรมามิเคยได้ยินว่าภูเขาก็พ่นไฟได้ “งั้นหรือ เป็นอย่างไร”

“เมื่อพ่นไฟออกมา ทั่วผืนฟ้าเหนือภูเขาล้วนเปลี่ยนเป็นสีแดง” หู่หลิงหลันพอนึกถึงบ้านเกิด ความรู้สึกคิดถึงก็แผ่กระจายบนใบหน้า “มันน่าหวาดกลัวยิ่งนัก มองดูอยู่ไกลๆ ก็ชวนให้รู้สึกถึงอันตรายร้ายแรง แต่ก็งามมากเช่นกัน”

ถงจิ้งฟังอยู่ ในใจจินตนาการภาพของภูเขาไฟปะทุนั้น และมองดูท่วงท่าอาจหาญอันแข็งแกร่งงดงามของหู่หลิงหลัน คิดในใจว่าเพราะเป็นดินแดนที่ภูเขาพ่นเปลวไฟได้เช่นนั้น จึงก่อกำเนิดดรุณีเช่นนี้ออกมากระมัง…

“อยากลองไปดูยิ่งนัก…” ถงจิ้งกล่าวอย่างใฝ่ฝัน

“เจ้ายังเยาว์วัยเช่นนี้ มีโอกาสอยู่” หู่หลิงหลันมองดูนางพลางยิ้มอย่างประทับใจ “เมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าฝึกฝนขยันขันแข็งมากนัก ไม่เลวเลย”

ได้รับคำชมเชยจากพี่สาวสูงแกร่งผู้นี้ ถงจิ้งดีใจเป็นพิเศษ ความหมองหม่นจากการทะเลาะกับเยียนเหิงเมื่อครู่ก็มลายหายไป “ข้าชอบกระบี่มากนัก”

หู่หลิงหลันจับมือขวาของถงจิ้งขึ้นมาและหยิบกระบี่เหล็กทื่อในมือนางมาดูอย่างละเอียด “กระบี่จงหยวนนี้ต่างจากดาบของรื่อเปิ่นอย่างเรามาก ข้าเห็นเจ้ากำลังเรียนวิธีใช้มันก็ยิ่งรู้สึกแตกต่าง”

นางมอบกระบี่คืนใส่มือถงจิ้ง จากนั้นยกดาบไม้ขึ้นมา

“ทว่าวรยุทธ์นั้นไม่ต่างกัน ข้าคิดว่าข้าพอชี้แนะเจ้าได้เล็กน้อย”

“ได้หรือ!” ดวงตากลมโตทั้งสองของถงจิ้งเปล่งประกาย “ขอบคุณท่านแล้ว!”

“เพราะเหตุใดต้องกล่าวขอบคุณล่ะ พวกเราคือ…” หู่หลิงหลันครุ่นคิดคำภาษาฮั่นที่ถูกต้อง “…พวกพ้อง”

ถงจิ้งดีใจจนกุมมือหู่หลิงหลันเอาไว้ ยามนี้นางจึงรู้สึกว่าผิวหนังหลังมือของหู่หลิงหลันเนียนนุ่มกระชับ แต่อุ้งมือด้านในกลับเต็มไปด้วยหนังด้านหนาที่สั่งสมมาจากการฝึกดาบและกระบี่อย่างหนัก

ขณะพวกนางกำลังจะเริ่มต้น หู่หลิงหลันกลับเก็บรอยยิ้มโดยพลัน มองทอดไปยังที่ไกลของแม่น้ำ

แม้ว่ากั้นด้วยไอหมอก แต่นางผู้กำเนิดที่แคว้นเกาะ ประสบการณ์ออกทะเลโชกโชน แวบเดียวก็มองเห็นว่าบริเวณต้นน้ำมีสิ่งผิดปกติ

“มีคนมาแล้ว” หู่หลิงหลันกล่าว ถงจิ้งเองก็มองไปบนแม่น้ำ

จิงเลี่ยและเยียนเหิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของหาดหินต่างก็หยุดดาบและกระบี่ลง มองไปยังผิวแม่น้ำด้วยกัน

ไม่ถึงครู่หนึ่ง เรือใหญ่สามลำแหวกหมอกปรากฏออกมา แล่นไปใกล้เรือสินค้าพรรคหมินเจียงที่จอดอยู่กลางแม่น้ำ

บนเรือสามลำแขวนธงของพรรคหมินเจียงเช่นเดียวกัน

หู่หลิงหลันรู้สึกได้ว่าฝ่ามือของถงจิ้งที่กุมอยู่ในมือนางเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ

“ข้ารู้” ถงจิ้งก้มศีรษะลงโดยไม่แสดงสีหน้า “มันมาหาข้า”

“พรรคหมินเจียงเราเดิมทีก็ไม่มีธรรมเนียมสืบทอดประมุข ข้ามีเพียงบุตรีคนนี้ ยิ่งไม่เคยคิดจะสืบตำแหน่งประมุขพรรคให้นาง ตระกูลถงเราแม้มิใช่ตระกูลมีหน้ามีตาอะไร แต่ข้าหวังเพียงบุตรีนางนี้จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเบิกบาน เติบโตเป็นแม่นางธรรมดาๆ นางหนึ่ง แต่งกับบุรุษมีอนาคตสักคนในภาคหน้า เพียงเท่านี้ก็พึงพอใจมากแล้ว ฉะนั้นจึงตั้งชื่อให้นางว่า ‘จิ้ง (สงบ)’ ”