ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ บทที่ 1

นี่ก็คือเพลงกระบี่สำนักชิงเฉิง เป็นพื้นฐานที่สุดในบรรดาพื้นฐาน ท่าที่สามของ ‘กระบี่เพลิงวายุ’ ซึ่งเป็นเพลงกระบี่แรกเข้าสำนัก นามว่า ‘ดาวไล่เดือน’

เป็นเพียงท่วงท่าแทงกระบี่ด้วยมือเดียวที่เรียบง่ายที่สุด แต่นับจากเท้าซ้ายซึ่งเหยียบพื้น ขึ้นไปถึงต้นขา สู่บั้นเอว สู่ช่วงไหล่ สู่ท่อนแขน สู่ข้อนิ้วที่กุมกระบี่ กล้ามเนื้อทุกมัดที่ควรจะเคลื่อนไหวล้วนเคลื่อนไหว จากล่างขึ้นบน จากนิ้วเท้าสู่นิ้วมือ การเคลื่อนที่ของข้อต่อทุกส่วนขยายกำลังที่สั่งสมถ่ายทอดขึ้นไป สุดท้ายจดจ่อทุกสิ่งไว้ที่ปลายกระบี่ สิ่งนี้เรียกว่าวิชาลับแห่งการ ‘ส่งผ่านพลังปราณ’ ของศาสตร์ต่อสู้

แม้จะเป็นท่วงท่าสอดประสานกันระดับสูงเช่นนี้ แต่หัวสมองของเยียนเสี่ยวลิ่วหาต้องคิดสั่งการร่างกายไม่

หกปีที่ผ่านมาฝึกฝนอย่างน้อยห้าร้อยครั้งทุกวันโดยไม่สนใจสภาพอากาศ รวมเคลื่อนไหวทั้งหมดเกินกว่าสิบล้านครั้ง จึงย่อมไม่จำเป็นต้องคิดคำนึงอีก

ปลายจมูก ปลายเท้า ปลายกระบี่ ทั้งสามสิ่งหันตามสายตาที่เยียนเสี่ยวลิ่วจับจ้อง เส้นตรงไร้รูปร่างเส้นหนึ่งชี้ตรงไปยังคอหอยเฉินดาบปีศาจ

นี่คือเป้าหมายที่สำคัญที่สุดของกระบวนท่าดาวไล่เดือน เยียนเสี่ยวลิ่วจินตนาการว่าแทงศัตรูในอากาศนับครั้งไม่ถ้วน ฝึกกระบี่กับสหายร่วมสำนักนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งหมดเพื่อการเล็งเป้าหมายเช่นนี้ จนกลายเป็นความเคยชินที่ไม่ต้องครุ่นคิด

บุกตีจนศัตรูต้องขอความช่วยเหลือ นี่คือกฎเหล็กการต่อสู้ที่ไม่อาจลบล้าง

…ถ้าหากคู่ต่อสู้เรียกได้ว่าเป็นศัตรูจริงๆ ล่ะก็นะ

ด้วยเหตุนี้มือของจางเผิงจึงตบลงบนบ่าของเยียนเสี่ยวลิ่ว

และเพราะว่าการตบครั้งนี้ทำให้องศากระบวนท่ากระบี่ดาวไล่เดือนของเยียนเสี่ยวลิ่วผู้มุทะลุลดต่ำลง เฉินดาบปีศาจอย่างไรเสียก็มิอาจนับเป็นศัตรูของพวกมันได้กระมัง

ฉะนั้นเดิมทีกระบี่ชิงเฉิงสมควรทะลุออกท้ายทอยของเฉินดาบปีศาจ แต่สิ่งที่เกิดคือกระบี่ทะลุผ่านดาบของเฉินดาบปีศาจที่เพิ่งชักออกเข้าสู่อก ก่อนติดตรึงในเสื้อกั๊กหนังแพะ

จากนั้นทุกอย่างก็สงบลง เป็นเพราะคนทั้งหมดที่เหลือมองเห็นผลลัพธ์แล้ว

แม้ทั่วร่างเฉินดาบปีศาจจะแข็งทื่ออยู่ก็ตาม แต่กลับเป็นเยียนเสี่ยวลิ่วที่ได้แต่ยืนตะลึงงันอยู่ในที่แห่งนั้น หน้าผากผุดเหงื่อเย็นออกมาเล็กน้อย

นี่คือมันในวัยสิบเจ็ดปี ออกกระบี่ใส่คนเป็นครั้งแรกในชีวิตด้วยความเป็นอริอย่างแท้จริง

อีกทั้งกระบี่นี้สมควรสังหารฝ่ายตรงข้ามไปแล้วหากไม่ถูกแทรกแซง

ฝ่ามือของจางเผิงตบลงเบาๆ บนบ่าของศิษย์น้องอีกสองครา

เยียนเสี่ยวลิ่วจึงรู้สึกตัวว่าตนเองกำลังเผลอตัวต่อหน้าผู้คน รีบเก็บกระบี่ในฉับพลัน

ขณะกระบี่ชิงเฉิงถอนออกมาจากร่องโหว่บนใบดาบนั่นบังเกิดเสียงเสียดสีที่ชวนให้เสียวฟัน พอปลายกระบี่ถูกดึงออกก็ได้นำใยฝ้ายติดออกมาหลายเส้น

ใยฝ้ายที่ถูกโลหิตของเฉินดาบปีศาจย้อมจนแดงลอยล่องอยู่กลางเวหา

กลุ่มคนในศาลาจับจ้องใยหลายเส้นนั้นลอยล่อง มองดูจนตะลึงงัน

หลังกระบี่ถูกถอนออก เฉินดาบปีศาจจึงสูดลมหายใจ