ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ บทที่ 1

“ไม่…ไม่ต้องพูดแล้ว” เยียนเสี่ยวลิ่วตอบอย่างรีบเร่ง มันหันหน้าไปขอคำแนะนำจากจางเผิง แต่จางเผิงมิได้ขยับแม้เพียงคิ้ว เยียนเสี่ยวลิ่วจึงทำได้เพียงฝืนใจกล่าวต่อไป “ความหมายของอาจารย์คือในเมื่อท่านจวงมาขอร้องพวกเรา ทุกอย่างก็จัดการไปตามเจตนารมณ์ของท่านจวง”

เรียบง่ายถึงเพียงนี้?

หมาปาฟังอย่างตกตะลึง

ผู้เฒ่าจวงข่มจิตใจอันปลาบปลื้มเอาไว้ ยิ้มให้ผู้ตรวจการโจวพลางกล่าว “ใต้เท้าเองก็ได้ยินแล้วกระมัง ในเมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้าสำนักชิงเฉิง ข้าน้อยก็ขอบังอาจใช้วิธีเช่นนี้แล้วกัน…ใต้เท้า ทำตามที่ท่านพูดเมื่อครู่ คนตายชดเชยสามสิบตำลึง คนบาดเจ็บเองก็ชดเชยให้ทุกคน…”

มันมองหมาปาอย่างเป็นต่ออีกครั้ง “จากนั้นจัดงานเลี้ยงสุราที่หอไท่ผิง เตรียมโต๊ะไว้สักห้าสิบตัวเป็นอย่างไร”

ผู้ตรวจการโจวพยักหน้าซ้ำๆ “หมาปา ข้าว่าก็เอาตามนี้เถอะ”

หมาปาท้อแท้ตั้งแต่แรกแล้ว เตรียมจะตกลง

แต่ว่าเฉินดาบปีศาจกลับผลักหมาปาไปด้านข้าง ก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว

“หากว่าไม่ตกลงจะเป็นอย่างไร” เฉินดาบปีศาจสบตาเยียนเสี่ยวลิ่ว

บรรยากาศในศาลาเหมือนเยือกแข็งในทันใด

เยียนเสี่ยวลิ่วเผชิญแววตาดุดันของเฉินดาบปีศาจ มันหันหน้ามองศิษย์พี่อีกครั้ง จางเผิงยังคงไม่แสดงออกใดๆ

จางเผิงได้สอนศิษย์น้องไว้แล้วว่าจะรับมือกับเหตุการณ์เช่นนี้อย่างไร เยียนเสี่ยวลิ่วเองก็จดจำขึ้นใจ แต่มันยังต้องสูดลมหายใจเข้าลึกจึงจะสามารถกล่าวออกมา

“เจตนารมณ์ของท่านจวงก็คือเจตนารมณ์ของอาจารย์”

เยียนเสี่ยวลิ่วกล่าวจบในรวดเดียว จากนั้นยืดอก ด้ามกระบี่ที่ข้างเอวก็ยกสูงขึ้นตาม

ความหมายในทีท่านี้ชัดเจนอย่างที่สุด

เฉินดาบปีศาจยามนี้มองดูจางเผิง

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าเรื่องนี้ให้ศิษย์น้องเจ้าตัดสินใจคนเดียว? เจ้าเพียงแค่มาเป็นเพื่อน?”

จางเผิงย่อมเข้าใจความหมายในคำพูดของเฉินดาบปีศาจ มันยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก พยักหน้า

“ก็หมายความว่าวันนี้ที่นี่มีเพียงกระบี่ชิงเฉิงดาบเดียวที่จะออกจากฝัก”

เฉินดาบปีศาจจ้องมองเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง มันย่อมเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับสำนักชิงเฉิงมาก่อน ใครก็ตามที่เยือนถึงยุทธภพแห่งซื่อชวนล้วนเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เคยได้ยิน

‘ปาสู่* ไร้สอง’ นั่นคือป้ายคำขวัญที่แขวนไว้ก่อนเฉินดาบปีศาจถือกำเนิด

แต่ว่ามันไม่เชื่อ สำนักพรรคเลื่องชื่อในยุทธภพเหล่านี้ ชื่อเสียงแม้เลื่องลือ แต่ล้วนไม่พ้นอาศัยการสั่งสมจากบรรพชน

ทุกคนล้วนหยิบจับอาวุธทุกวัน ทุกคนล้วนเป็นคนมีสองมือสองเท้า ดาบเล่มนี้ของข้าร่วมเป็นร่วมตายกับข้ามายี่สิบกว่าปี อย่างไรข้าก็ไม่เชื่อว่าจะห่างชั้นกันมากนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเบื้องหน้ามันคือเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

เฉินดาบปีศาจลูบมือทั้งสองข้าง

“ที่เรียกว่าสำนักฝ่ายธรรมะข้าล้วนได้ยินมามาก แท้จริงแกร่งแค่ไหน ยากจะมีโอกาสเปิดหูเปิดตา”

* ปาสู่ เป็นคำเรียกรวมแคว้นปาและแคว้นสู่ในสมัยฉินฮั่นซึ่งตั้งอยู่ในมณฑลซื่อชวน ชาวจีนจึงนิยมเรียกพื้นที่ในแถบนั้นว่า ‘ปาสู่’ มาจนถึงปัจจุบัน