ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 2

บทที่ 2

ทัพตะวันออก

เหยียนชิงถงกำชับผู้คุ้มภัยที่นำทางด้านหน้าก่อนแล้วว่าให้พยายามเร่งฝีเท้า ด้วยเหตุนี้ทัพตะวันออกจึงรุดหน้าไปบนถนนค่อนข้างเร็ว ค่อยๆ เคลื่อนไปยังตลาดต้าชาทางตะวันออกของเมือง

เยียนเหิง ไต้ขุย หลี่เหวินฉยงล้วนสีหน้าตึงเครียด รวบรวมสมาธิสุดขีด หาได้สนใจความเร็วในการเดินไม่ แม้ว่าฝ่ายตนมีกำลังพลมาก แต่คู่ต่อสู้คือเหยาเหลียนโจวผู้พิฆาตทั้งสำนักฮว่าซานเพียงลำพัง มิแปลกที่พวกมันจะเคร่งเครียด

กลับเป็นหานเทียนเป้าสำนักมี่จงที่ตามมาติดๆ ด้านหลัง ด้วยประสบการณ์ในยุทธภพโชกโชนจึงรู้สึกว่ามีความผิดปกติอยู่บ้าง

“คนแซ่เหยียนผู้นี้…แปลกประหลาดเล็กน้อย” มันกล่าวกับต่งซานเฉียวที่อยู่ข้างกายด้วยเสียงแผ่วเบา ต่งซานเฉียวเองก็คิดเช่นเดียวกันจึงพยักหน้าให้อาจารย์อา

ในยามนี้เอง ถนนด้านหลังพลันถ่ายทอดเสียงกีบเท้าม้าเร่งถี่มาจากที่ไกล

ถึงแม้เป็นวันปกติ มีคนควบม้าบนถนนในเมืองก็ผิดวิสัยแล้ว ยิ่งเป็นวันเช่นนี้? นักสู้ท้ายขบวนเคร่งเครียดขึ้นมาทันที แต่ละคนหมุนตัวยกอาวุธ จับจ้องว่าผู้ที่มาคือผู้ใด

หรือว่าเป็นสำนักอู่ตัง?

ที่รี่ตรงมาคือม้าขาวพันธุ์ดีที่สูงยิ่งตัวหนึ่ง ท่าวิ่งงดงามไม่ธรรมดา แต่เห็นได้ว่าผู้ขี่รูปร่างบอบบาง เห็นคมอาวุธคู่หนึ่งด้านหลังที่กระดอนขึ้นลงตามการห้อตะบึงรางๆ

เมื่อม้าวิ่งไปใกล้บริเวณท้ายขบวนของทัพตะวันออกระยะห่างหลายสิบก้าว ผู้ขี่จึงดึงเชือกบังเหียนม้าเอาไว้ให้หยุดยืน หลังกีบเท้าหน้าแตะสัมผัสพื้นอีกครั้ง คนทรวดทรงอ้อนแอ้นผู้นั้นก็กระโดดลงจากอานม้าตามท่า เห็นชัดว่าทักษะวิชาขี่ม้าคล่องแคล่วอย่างยิ่ง ที่แท้เป็นถงจิ้งที่สะพายกระบี่คู่

เหล่านักสู้มองเห็นแม่นางน้อยเยาว์วัยผู้นี้ล้วนรู้สึกตกตะลึง แม้จะบอกว่าสำนักอู่ตังแต่ไรมาล้วนไม่รับศิษย์หญิง แต่ดรุณีนางนี้แต่งกายชุดนักสู้ดูน่าสงสัยยิ่งนัก

“เจ้าเป็นใคร!” ศิษย์สำนักมี่จงคนหนึ่งนำตะโกนถามก่อน “มาก่อกวนหรือ”

“ข้ามาหาคน” คิ้วทั้งสองอันองอาจของถงจิ้งรั้นสูง ดวงตากลมโตคู่นั้นกวาดไปกวาดมาในฝูงชน “เยียนเหิงแห่งสำนักชิงเฉิง”

“แม่นาง เจ้ามีความสัมพันธ์อันใดกับจอมยุทธ์น้อยเยียนหรือ” หานเทียนเป้าปรี่เข้าหา แต่ยังคงห่างจากถงจิ้งเจ็ดถึงสิบก้าวเพื่อป้องกันแผนลวง

“ข้า…” ถงจิ้งไม่รู้ว่าควรอธิบายความสัมพันธ์อย่างไร จึงครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ข้าเรียนกระบี่กับมัน”

“เหลวไหล” ต่งซานเฉียวตอบกลับเสียงเย็นชา “ไม่เคยได้ยินว่าสำนักชิงเฉิงมีศิษย์หญิง”

ถงจิ้งตบกระบี่ซ้ายสงัดนิ่งบนหลังเบาๆ หมุนกายแสดงให้แก่กลุ่มคน “กระบี่นี้มันเป็นคนมอบให้ข้า”

หานเทียนเป้ามองดูอย่างละเอียด เห็นกระบี่สงัดนิ่งเล่มนั้นเหมือนที่เยียนเหิงห้อยบนเอวดังว่า อีกทั้งฟังดรุณีนางนี้พูดจาฉะฉาน คล้ายคลึงกับพวกพ้องสองคนนั้นของเยียนเหิงอยู่บ้าง ใจที่หวาดระแวงจึงคลายทันใด