• Connect with us

    Enter Books

    ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 2

    ถงจิ้งเดิมทีก็หมดความอดทนอยู่แล้ว ยามนี้จึงมิได้สนใจอีก นางเปิดทางกลุ่มคนเดินเข้าไปกลางขบวน อย่างไรก็เป็นคุณหนูถงแห่งพรรคหมินเจียง กลุ่มคนต่อให้รู้สึกว่านี่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง แต่ท่าทางมั่นใจในตนเองนั้นก็ทำให้พวกมันลังเล

    เยียนเหิงที่เดินอยู่ด้านหน้าสุดรู้สึกได้ว่าด้านหลังเกิดเรื่องจึงหยุดฝีเท้าลง แต่เป็นเพราะถงจิ้งเล็กเตี้ยจึงมองไม่เห็นว่าผู้ที่มาคือผู้ใด ทำได้เพียงยืนอยู่ที่เดิมหันหน้าทอดมอง

    คนในสำนักซินอี้ซ้ายขวาหลายคนเปิดทางผ่านให้ เยียนเหิงจึงมองเห็น ถงจิ้งกำลังใช้มือทั้งสองเท้าเอวยืนอยู่เบื้องหน้ามัน

    “เจ้า…” ลิ้นของเยียนเหิงเหมือนผูกปมไว้ “เจ้ามาทำไม”

    แยกทางกันสิบกว่าวันก่อน คิดว่าจากกันชั่วนิรันดร์เสียแล้ว ถงจิ้งตามมาไกลถึงกวนจง ยามพบกับเยียนเหิงอีกครั้ง เดิมทีคิดอยู่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะประหลาดใจ ดีใจ หรืออย่างน้อยถามสักประโยคว่าเจ้ามาได้อย่างไร บิดาเจ้าให้เจ้าออกมาหรือ ทำนองนี้ ไหนเลยจะคาดคิดว่าประโยคแรกของเยียนเหิงคือเจ้ามาทำไม ดูเหมือนไม่อยากพบเจอนาง ถงจิ้งหน้าตาโกรธเคือง

    “ข้าควรถามเจ้า!” นางกระทืบเท้า “เหตุใดเจ้าแยกทางกับพวกพี่จิง เจ้ามาอยู่ที่นี่ทำไม”

    เยียนเหิงที่แต่เดิมกำลังตั้งใจเตรียมรบถูกถงจิ้งกวนอารมณ์ด้วยการปรากฏตัวกะทันหันเช่นนี้จึงไม่ยินดีอย่างยิ่ง มันกระชากแขนเสื้อของถงจิ้ง ดึงนางเข้ามาข้างกายพลางกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “เลิกเล่นได้แล้ว! พวกเราที่นี่กำลังทำเรื่องที่สมควรอยู่ เจ้าอย่ามาป่วน”

    “จอมยุทธ์น้อยเยียน…แม่นางท่านนี้คือ…ของท่าน?” เหยียนชิงถงถาม

    “ขออภัย เจ้าบ้านเหยียน นาง…” เยียนเหิงมองดูซ้ายขวา พวกไต้ขุยเองต่างก็มองมัน คล้ายตำหนิว่าศัตรูอยู่เบื้องหน้า เหตุใดถึงพัวพันไม่กระจ่างกับดรุณีนางหนึ่ง มันรีบอธิบาย “นางคือสหายข้า…เคยช่วยข้าไว้”

    ที่เหยียนชิงถงกังวลมิใช่ความสัมพันธ์ของหนุ่มสาวคู่นี้ “จอมยุทธ์น้อยเยียน ไม่ว่าเรื่องอันใด ขอให้ท่านเดินไปพลางคุยไปพลางกับแม่นางท่านนี้ดีหรือไม่…ข้ากลัวว่าจะถ่วงเวลาทุกคน”

    “ขออภัย” เยียนเหิงหน้าแดงขึ้น ดึงถงจิ้งเดินไปด้วยกัน เหยียนชิงถงรีบสั่งการให้ผู้คุ้มภัยที่นำทางด้านหน้าเดินหน้าต่อ ซ้ำยังกำชับให้ลูกน้องด้านหลังพาม้าขาวของถงจิ้งเดินไปด้วยกัน

    ถงจิ้งสลัดมือของเยียนเหิงออก กล่าวอย่างฉุนเฉียว “เดิมทีข้าไปหาเจ้าที่โรงเตี๊ยมหลินเหมิน ไหนเลยจะรู้ว่าพวกเจ้าจะออกมาเร็วเช่นนี้ เจ้ายังมิได้ตอบข้าว่าเหตุใดจึงแยกทางกับพี่จิง”

    เยียนเหิงบอกเป็นนัยให้นางพูดเบาลงสักนิด “พวกเรามิได้แยกกัน…เป็นพี่จิงให้ข้าอยู่ด้านนี้ชั่วคราว มันให้ข้าพิจารณาดูให้ดี” เยียนเหิงฟังออกว่าถงจิ้งพบหน้าจิงเลี่ยกับหู่หลิงหลันและรู้เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าคร่าวๆ แล้ว

    ถงจิ้งกล่าวดังคาด “ข้าได้ยินมาแล้ว เจ้าจะไปสู้กับเจ้าสำนักอู่ตังกับคนกลุ่มนี้” นางมองดูซ้ายขวา “ที่นี่คงมีไม่ถึงหนึ่งร้อยคนกระมัง? คนมากเช่นนี้ไปรุมโจมตีคนคนเดียว เป็นวีรบุรุษผู้กล้ากลุ่มหนึ่งเสียจริง”

    สุ้มเสียงของถงจิ้งมิได้เบาลงแม้แต่น้อย นักสู้ที่อยู่ด้านข้างล้วนได้ยินชัดเจน แต่ละคนถลึงมองนางอย่างเดือดดาลเพราะความละอาย ทว่าถงจิ้งกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

    “ยังจะบอก ‘พิจารณา’ อะไรอีก เจ้าออกศึกกับพวกมันก็กลายเป็นพวกเดียวกันแล้ว” ถงจิ้งกล่าวอย่างไม่ยำเกรง

    เหยียนชิงถงฟังอยู่ด้านข้างมาโดยตลอดจึงอดมิได้ที่จะกล่าวแทรกในที่สุด “แม่นาง ‘พวกเดียวกัน’ อะไร พูดจาให้มันไพเราะสักหน่อย นี่คือเรื่องที่ทุกสำนักใหญ่ในยุทธภพร่วมกันตัดสินใจ มิต้องให้เจ้ามาตัดสิน”

    เยียนเหิงรีบดึงถงจิ้งไปด้านข้างขบวน แต่เหยียนชิงถงยังคงจับจ้องคนทั้งสองเอาไว้

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in ทดลองอ่าน

    นิยายยอดนิยม

    Facebook