ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

บทที่ 3 กลับขุนเขา

ในขณะที่ก้าวเข้าสู่อารามอวี้เจินแห่งเขาอู่ตังอันกว้างใหญ่ อินเสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตนเองหัวใจเต้นรุนแรงจนแทบจะสลบไสล

มีเพียงจับมือของเหยาเหลียนโจวเอาไว้ให้แน่น นางจึงไม่ล้มลงไป

บนลานกว้างที่ปูด้วยแผ่นศิลากึ่งกลางตำหนักเต๋า สีดำขมุกขมัวล้วนเป็นศีรษะมนุษย์ อินเสี่ยวเหยียนแต่ไรมาไม่เคยเห็นฉากเช่นนี้มาก่อน มิอาจคำนวณได้ว่าที่แห่งนี้มีคนเท่าใดกันแน่ ถึงหลักพันหรือไม่ นางมองดูชายฉกรรจ์ที่เรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ ยืนอยู่เงียบๆ ภายใต้ดวงอาทิตย์เหล่านั้น บนหน้าแต่ละคนล้วนพกพากลิ่นอายเดียวกัน

…กลิ่นอายนี้นางคุ้นเคยอย่างมากแล้ว พวกฝานจง กุ้ยตันเหลย ซีเสี่ยวเหยียน เจียงอวิ๋นหลันผู้ร่วมเดินทางในเดือนที่ผ่านมา บนหน้าล้วนมีกลิ่นอายประเภทนี้

ศิษย์อู่ตังบนลานกว้าง หน้าผากและอาภรณ์พวกมันล้วนถูกเหงื่อเปียกซึม ทั้งที่ยามบ่ายก็มิได้ร้อนถึงเพียงนั้น อินเสี่ยวเหยียนคาดเดาว่าพวกมันคงเร่งมาขณะกำลังฝึกฝนอยู่กลางคัน

ไม่มีผู้ใดก้มศีรษะคุกเข่าลง พวกมันล้วนยืนเงียบๆ ใช้สายตาเลื่อมใสยิ่งยวดจับจ้องคนผู้นั้นที่จูงมือนาง

เหยาเหลียนโจวเองก็มิได้กล่าวคำหรือส่งสัญญาณมือใดๆ เพียงรับความเคลิบเคลิ้มของสายตาที่ส่งมาโดยไม่เอ่ยวาจา

ขณะอินเสี่ยวเหยียนทำงานที่หออิ๋งฮวา นางเคยได้เปิดหูเปิดตาพบเจอพ่อค้ารุ่มรวยและขุนนางชั้นสูงที่มีอำนาจไม่น้อยมากมาย และเห็นว่าลูกสมุนใต้อาณัติเหล่านั้นข้างกายพวกมันต่างครั่นคร้ามชนชั้นสูงเหล่านี้เช่นไรด้วยตาตนเอง เมื่อเทียบกันแล้วท่าทางที่ศิษย์อู่ตังมีต่อเหยาเหลียนโจวนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง สิ่งนี้หาใช่การนับถือหรือเกรงกลัวต่อตำแหน่งอำนาจไม่ แต่เป็นความเลื่อมใสที่กลั่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

…และข้า กลับเดินอยู่ตรงกลางนี้ ข้านับเป็นอะไร ข้าทำอะไรอยู่ที่นี่

มีศิษย์อู่ตังใช้สายตาประหลาดใจทอดมองมายังนาง อินเสี่ยวเหยียนอดมิได้ที่จะแก้มแดงขึ้น หวังเป็นอย่างมากว่ากึ่งกลางพื้นแผ่นศิลานั้นจะมีโพรงให้นางเข้าไปหลบ

เหยาเหลียนโจวรู้สึกถึงอาการประหม่าของอินเสี่ยวเหยียน จึงจับมือบอบบางของนางเอาไว้แนบแน่นกว่าเดิม พยายามให้นางเดินชิดข้างกายตนเองที่สุด อินเสี่ยวเหยียนมองมัน ในใจซาบซึ้งอย่างมาก

แต่ยามนี้นางนึกถึงคำเตือนที่พี่ซูเฉียวให้แก่นางก่อนจะจากกัน

‘…บุรุษเช่นนี้ ส่วนที่สำคัญที่สุดในใจถูกสิ่งอื่นเติมเต็มก่อนแล้ว…หากว่าเจ้าไปกับมันก็ต้องเตรียมใจเอาไว้’

ขณะเพิ่งออกจากเมืองซีอานได้ไม่นาน เหยาเหลียนโจวเคยบอกกับนางระหว่างทางว่า

‘หากว่าเจ้ามีที่ซึ่งตนเองอยากไป ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า’ กล่าวจบยังหยิบเงินน้ำหนักไม่เบาห่อหนึ่งออกมา

อินเสี่ยวเหยียนเม้มปากแน่น นางมิได้โทษที่เหยาเหลียนโจวกล่าวคำเย็นชาเช่นนี้ออกมา อย่างไรขณะศึกซีอานปิดฉากลง นางเพียงอ้อนวอนให้มันพานางไปเท่านั้น

…ออกจากหออิ๋งฮวา ออกจากซีอาน ออกจากโชคชะตาที่มิอาจฝ่าฝืนแต่เดิมนั้น

แต่นางหาได้เคยขอให้มันต้องนำตนเองไว้ข้างกายไม่ มันเองก็ไม่เคยรับปาก

ทว่านี่คือเวลาที่ต้องเลือกแล้ว