ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

นางไม่แม้แต่จะมองดูเงินห่อนั้น

‘พาข้าไป…สถานที่ที่ท่านอาศัยอยู่’ อินเสี่ยวเหยียนกล่าวสุ้มเสียงเบาราวกับเสียงหนอนขยับ แต่เหยาเหลียนโจวล้วนฟังชัดเจนทุกถ้อยคำ

มันจับมือนางขึ้นมาทันที

‘ย่อมได้’

ในตอนนั้นอินเสี่ยวเหยียนยังไม่รู้ว่าสิ่งที่รอตนเองอยู่ที่ปลายทางคืออะไร

ตอนนี้เดินอยู่บนลานกว้างอารามอวี้เจินแห่งนี้ นางจึงรู้

อินเสี่ยวเหยียนหวนนึกถึงขณะอยู่ที่หออิ๋งฮวา นางเคยเห็นบุรุษเหล่านี้ที่เหมือนกับฝานจงและซีเสี่ยวเหยียนว่ามีความน่ากลัวเพียงใดด้วยตาตนเอง ยามที่มองดูศิษย์อู่ตังเกือบพันคนบนลานกว้างตรงหน้าอีกครั้ง นางอดมิได้ที่จะคิดว่ายังมีคนเช่นฝานจงและซีเสี่ยวเหยียนอีกกี่คน

ในขณะนี้ อินเสี่ยวเหยียนจึงเห็นชัดอย่างแท้จริงว่าบุรุษที่นางชื่นชอบมีพลังและตำแหน่งเช่นไรกันแน่

นางมิอาจปิดกั้นความอับอายต่อตนเองอย่างรุนแรง

…ข้า…เหมาะหรือ

ขณะที่กลุ่มศิษย์อู่ตังเห็นเจ้าสำนักกลับขุนเขาแล้วจูงดรุณีเยาว์วัยนางหนึ่งเช่นนี้ย่อมเกิดความประหลาดใจแต่กลับหาได้ซุบซิบนินทาไม่…ไม่มีผู้ใดก้าวก่ายการตัดสินใจใดๆ ของเจ้าสำนักได้ ต่อให้ขณะนี้เจ้าสำนักเหยาจูงยายแก่คนหนึ่งก็ดี ดรุณีน้อยก็ดี พวกมันก็จะไม่มีสักคนขมวดคิ้ว

แต่กลับมองเห็นสภาพของกุ้ยตันเหลย ทำให้พวกมันสะเทือนใจวูบหนึ่ง บาดแผลจากหอกดาบบนเรือนร่างมหึมาของกุ้ยตันเหลยส่วนใหญ่หายดีแล้ว แต่แขนที่ถูกเพลงดาบตัดจันทรากลางวารีของอิ่นอิงชวนฟันนั้นมีบาดแผลไม่เบา ยังคงต้องใช้ผ้าห้อยไว้ตรงหน้าอก นอกจากนี้ยังถูกทวนยาวแทงลึกเข้าบั้นเอว เดินเหินยังคงกะเผลกอยู่บ้าง ต้องถือไม้เท้าช่วยจึงเดินได้เร็วขึ้น บนหน้ายังมีรอยแผลเป็นใหม่เพิ่มขึ้นมากมาย

กุ้ยตันเหลยอยู่ในสายเต่าพิทักษ์ คือคนที่พอจะเป็นตัวแทนซือซิงเฮ่าผู้เป็นทั้งหัวหน้าและอาจารย์ได้ เห็นมันกลับถูกทำร้ายจนอยู่ในสภาพเช่นนี้ เหล่าศิษย์มองเห็นก็รู้สึกตกใจ

ผู้ที่กลับมาคนอื่นๆ ปรากฏตัวอย่างต่อเนื่อง เจียวหงเยี่ยมือดีหนุ่มสายพลอีกา มือทั้งสองยังคงถูกพันแผลเอาไว้ โดยเฉพาะส่วนที่ได้รับบาดเจ็บตรงมือขวาเท่ากับเป็นเส้นเลือดข้อมือแห่งชีวิตของมือกระบี่ เห็นเพียงสีหน้ามันซึมเศร้าอย่างยิ่ง ซั่งซื่อหลางที่มีทักษะไท่จี๋ปลาหยินครึ่งซีกเองก็เป็นนักรบแนวหน้าของสายพลอีกา ขณะนี้เคลื่อนที่ลำบากเล็กน้อย ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บหนักภายในยังไม่หายดี ฝานจงยอดฝีมืออสรพิษน้ำตาล บนร่างหลายแห่งล้วนยังคงพันแถบผ้าเอาไว้ ส่วนซีเสี่ยวเหยียนที่แม้กระทั่งสหายร่วมสำนักมากมายเองก็เกรงกลัว แม้ไม่เห็นว่าได้รับบาดเจ็บอะไร แต่บนหน้าคล้ายสูญเสียมาดจองหองยามปกติไป สีหน้าแสดงความเปลี่ยวเหงาเล็กน้อย

…หาได้มีลักษณะกลับมาด้วยชัยชนะเหมือนขณะทัพเดินทางไกลกลับมาในวันวานไม่

คนผู้หนึ่งปรี่มายังเบื้องหน้าเจ้าสำนักเหยา อินเสี่ยวเหยียนมองไป เห็นเพียงเป็นผู้ชราผมขาวบางตา ร่างสวมชุดคลุมกว้างสีเขียวเข้ม อกซ้ายมีสัญลักษณ์ไท่จี๋ มองดูใบหน้าแก่ชรานั้นอีกครั้ง ตรงคางมีปากแผลน่าเวทนารูปสามเหลี่ยมคว่ำ รากฟันแถวล่างและเหงือกสีแดงล้วนเผยออกมาข้างนอก รูปโฉมประหนึ่งผีร้าย อินเสี่ยวเหยียนเห็นแล้วอดมิได้ที่จะสั่นกลัว แต่เพราะมารยาทจึงมิได้ส่งเสียงร้องออกมา