• Connect with us

    Enter Books

    ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 4

    เห็นอัครเสนาบดีสงบนิ่งไม่มีท่าทีตื่นตระหนกเช่นนั้น องค์จักรพรรดิก็เริ่มจับความไม่ถูก “หากเป็นเช่นนั้นแล้วทำไมท่านถึงพูดออกมาเช่นนี้”

    อู่หยวนเหิงแสดงให้รู้ด้วยสายตา ครั้นทรงก้มพระพักตร์ทอดพระเนตร องค์จักรพรรดิก็ทรงกลั้นพระสรวลไว้ไม่อยู่ บนโต๊ะทรงพระอักษรล้วนแต่เต็มไปด้วยกองกระดาษที่มีอักษรเขียนยุบยับอยู่ทางด้านบน เห็นได้ชัดว่าเป็นแบบฝึกคัดลายมือขององค์จักรพรรดิที่ทรงหัดอยู่ตลอดทั้งคืน เมื่อวานตอนอู่หยวนเหิงออกไปจากตำหนักเหยียนอิง บนโต๊ะยังสะอาดเรียบร้อยดีอยู่

    องค์จักรพรรดิทรงถอนพระปัสสาสะแล้วตรัส “ต้นไม้อยากสงบนิ่ง แต่หากสายลมมิหยุดพัด เทพอักษรก็มิอาจทำอะไรได้ มาๆ ท่านช่วยดูหน่อยสิว่าอักษรของเราก้าวหน้าไปบ้างหรือไม่”

    อู่หยวนเหิงคลี่ม้วนกระดาษออกอ่าน แต่กลับเห็นตัวอักษรที่เรียงกันอยู่เป็นแนวเขียนเอาไว้ว่า

     

    ‘เหตุวินาศมอดม้วยวุ่นวายยิ่ง สุสานบรรพชนย่อยยับอีกหน หวนประหวัดคะนึงนึกเวียนวน โหยไห้ถึงบิดามารดรสุดอาดูร ใจรวดร้าวราวดับสูญ มิรู้จักทำเช่นไร! แม้เร่งซ่อมฟื้นฟูขึ้นอีกครั้ง กลับมิรุดหน้าดั่งใจหวัง เจ็บปวดชอกช้ำเจียนภินท์พัง มิรู้จักทำเช่นไร!’

     

    “เฮ้อ!” อู่หยวนเหิงถอนหายใจ “นี่เป็นความผิดของกระหม่อมโดยแท้”

    “ท่านหมายความเช่นไร”

    “เพราะกระหม่อมพูดเหลวไหลกับฝ่าบาทถึงเรื่องแม่ทัพขวาหวังซีจือ ทำให้ฝ่าบาทต้องทรงมาคัดลอกงานเขียนรันทดเช่นนี้ แล้วจะบอกว่ามิใช่ความผิดของกระหม่อมได้เช่นไร!”

    ที่แท้เมื่อหลายวันก่อน อู่หยวนเหิงเผลอทูลองค์จักรพรรดิถึงเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่ได้ยินมาจากราชทูตรื่อเปิ่น บอกว่าพระจักรพรรดิฉัวเอ๋อ* แห่งรื่อเปิ่นทรงชื่นชอบอักษรศิลป์ของแผ่นดินต้าถังเป็นอันมาก อีกทั้งยังหัดคัดลายมือตามหวังซีจือที่องค์จักรพรรดิไท่จงแห่งราชวงศ์ถังทรงยกย่อง หนำซ้ำยังทุ่มเทความคิดสติปัญญารวบรวมผลงานน้ำหมึกของหวังซีจืออีกต่างหาก ทว่านับตั้งแต่รัชสมัยของจักรพรรดิถังไท่จงเป็นต้นมาผลงานแท้จริงของหวังซีจือล้วนถูกราชสำนักต้าถังเก็บรวบรวมไว้จนสิ้น ที่พระจักรพรรดิฉัวเอ๋อพอจะเก็บรวบรวมได้ก็มีเพียงฉบับคัดลอกเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็มากพอที่จะทำให้ทรงปลาบปลื้มยิ่งยวด จวบจนถึงยามนี้ ท่ามกลางของสะสมทั้งหมดที่องค์พระจักรพรรดิทรงภาคภูมิใจที่สุดนั้นจึงเป็นม้วนภาพลายอักษรที่คัดลอก ‘วินาศมอดม้วย’ ‘สองเซี่ย’ และ ‘รับสาร’ รวมไว้บนกระดาษแผ่นเดียว ซึ่งทรงเห็นเป็นสมบัติล้ำค่าควรแก่การสืบทอดสู่รุ่นต่อไป พระจักรพรรดิฉัวเอ๋อถึงกับตรัสยกย่องว่างานเขียนฉบับจริงทั้งสามชิ้นหายสาบสูญไปแล้ว ต่อให้เป็นราชสำนักถังก็ไม่อาจมีอันใดเอามาเทียบเคียงกับฉบับคัดลอกนี้ได้

    ด้วยเพราะอู่หยวนเหิงรู้ดีว่างานเขียนแท้จริงทั้งสามชิ้นนี้ถูกเก็บไว้ในพระราชวังต้าหมิง ดังนั้นเขาจึงเล่าเรื่องนี้ให้องค์จักรพรรดิฟังเหมือนเป็นเพียงเรื่องขำขันเรื่องหนึ่ง นึกไม่ถึงว่าพระองค์กลับเก็บมันใส่พระทัย

    “อัครเสนาบดี ท่านตำหนิตนเองหนักเกินไปแล้ว” องค์จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนตรัส “เราเป็นคนอยากคัดลอกมันเองต่างหาก”

    * จักรพรรดิฉัวเอ๋อ หมายถึงจักรพรรดิซะงะ (7 กันยายน ค.ศ. 786 – 15 กรกฎาคม ค.ศ. 842) เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 52 แห่งราชวงศ์ญี่ปุ่น ครองราชย์ในช่วงเมษายน ค.ศ. 809 – เมษายน ค.ศ. 823 เป็นหนึ่งใน ‘สามพู่กัน’ ผู้เป็นเลิศด้านการเขียนอักษรแห่งยุคเฮอัง

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in ทดลองอ่าน

    นิยายยอดนิยม

    Facebook