ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

บทนำ

อดีตกาลนานมาแล้ว มีสถานที่ที่เป็นปริศนาอยู่มากมาย และในสถานที่เหล่านั้นก็มีบุคคลที่เป็นปริศนาอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก

ยามสายัณห์ ดวงตะวันใหญ่มหึมาลอยอยู่เหนือทุ่งร้าง แสงสีแดงที่เปล่งออกมาแผ่ขยายไปทั่วบริเวณอย่างช้าๆ ทว่าหนักแน่นแน่นอน หลังหิมะละลาย ตะไคร่น้ำเริ่มเจริญเติบโตรุกไล่ไปทั่วทุกแห่งหน จนมองไปคล้ายไฟป่าที่ลามเลียอยู่กลางท้องทุ่ง รอบด้านเงียบสงัด นานๆ ครั้งจึงจะมีเสียงเหยี่ยวร้องและเสียงกระโดดของละมั่งเหลืองแว่วมาให้ได้ยินอยู่เลือนราง

ณ ทุ่งร้างอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้กลับปรากฏคนขึ้นสามคน ยืนรวมตัวกันอยู่ใต้ต้นไม้ที่ไม่ค่อยจะถูกพบเห็นมากนักในแถบนี้ ไม่มีการเอ่ยปากทักทาย ต่างคนต่างก้มมองพื้นโดยมิได้นัดหมาย ราวกับว่าที่โคนต้นไม้นั้นมีอะไรบางอย่างน่าสนใจ คุ้มค่าให้เปลืองสมองขบคิดอย่างจริงจัง

มดสองฝูงกำลังต่อสู้กันอยู่รอบๆ รากไม้สีน้ำตาลที่โผล่พ้นผืนดินเย็นเฉียบ อาจเป็นเพราะยากที่จะหาบ้านที่งดงามสมบูรณ์แบบเฉกเช่นรากไม้นี้ได้อีก ดังนั้นการต่อสู้จึงดำเนินไปอย่างดุเดือดเลือดพล่าน เพียงครู่เดียวก็ปรากฏซากไร้วิญญาณของมดหลายพันตัว ฟังดูน่าจะเป็นสมรภูมิรบที่อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด แต่แท้ที่จริงแล้วก็เป็นแค่จุดสีดำเล็กๆ จุดหนึ่ง

อากาศเย็นเยือก แต่คนทั้งสามกลับสวมใส่อาภรณ์ไม่มากนัก คล้ายความหนาวมิอาจส่งผลกระทบต่อร่างกายพวกมัน ทั้งหมดยังคงจ้องมองพื้นอยู่อย่างเงียบงันเช่นนั้น มิทราบว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด หนึ่งในนั้นจึงเอ่ยปาก

“ในโลกของพวกมด มหามรรคนั้นเป็นเช่นไร”

คนเอ่ยวาจาเค้าหน้ายังเด็ก รูปร่างผอมเล็ก เป็นเพียงแค่หนุ่มน้อยคนหนึ่ง อาภรณ์บนร่างเป็นเสื้อตัวยาวเนื้อบางสีฟ้าอ่อน ด้านหลังสะพายกระบี่ไม้ไร้ฝัก เส้นผมดำละเอียดมุ่นเป็นมวยแล้วเสียบด้วยแท่งไม้เล็กๆ…ซึ่งดูไปคล้ายจะหลุดลงมาได้ทุกเมื่อ แต่ก็เหมือนกับต้นสนที่ตระหง่านอยู่บนยอดเขา แม้โอนเอนก็ยังหนักแน่นมั่นคงชั่วกาลนาน

“ยามเจ้าอาวาสแสดงธรรมเทศนา ข้าเคยเห็นมดบินได้ (ปลวก) มากมายบินขึ้นอาบแสงแดด”

ผู้ที่เอ่ยประโยคนี้เป็นหลวงจีนวัยเยาว์สวมจีวรเก่าขาด ศีรษะที่ปกติโกนเกลี้ยงยามนี้เขียวครึ้มเพราะผมเริ่มงอก ใบหน้าและน้ำเสียงบ่งชัดว่าเป็นคนเด็ดขาดมั่นคง

หนุ่มน้อยสะพายกระบี่ไม้ส่ายหน้า

“มดที่บินได้สุดท้ายย่อมต้องตกลงมาอยู่ดี ชั่วชีวิตพวกมันไม่มีทางได้สัมผัสถึงท้องนภา”

“หากเจ้าเอาแต่คิดเช่นนั้นก็จะไม่มีวันเข้าใจกระจ่างว่าอันใดคือมรรคจิต”

หลวงจีนน้อยหลุบตามองซากมดบนพื้นแล้วกล่าวต่อ

“ได้ยินว่าเมื่อเร็วๆ นี้เจ้าอารามของเจ้ารับเด็กแซ่เฉินไว้คนหนึ่ง ตอนนี้เจ้าคงจะเข้าใจแล้ว สถานที่อย่างอารามจือโส่ว (รู้รักษ์) ไม่มีทางที่จะมีอัจฉริยะเช่นเจ้าเพียงคนเดียว”