ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 3

บทที่ 3 นอกท้องนภาคืออะไร

แสงอรุณมาเยือน เมืองฉางอันค่อยๆ ตื่นจากความฝัน

ทันทีที่ประตูร้านเหล่าปี่ไจถูกผลักเปิด บรรดาบุคคลสำคัญที่มาปรากฏตัวอยู่ในซอยสี่สิบเจ็ดต่างก็มีท่าทีตื่นตัวระแวดระวังขึ้นโดยพลัน

ปีนี้อากาศหนาวเย็นกว่าปีที่แล้ว แต่ก็หลายวันแล้วที่หิมะตกแต่เพียงบางเบา ทว่าตอนที่ประตูเปิดออกดังแอ๊ด ม่านหิมะกลับเปลี่ยนเป็นหนาตาขึ้นทันที

ศิษย์พี่รองแหงนหน้ามองฟ้าก่อนลดสายตาลงมายังร้านเหล่าปี่ไจ

รถม้าสีดำคันหนึ่งวิ่งฝ่าหิมะมาอย่างช้าๆ ตัวรถที่สร้างขึ้นจากเหล็กกล้าหนักอึ้งจนแผ่นหินปูพื้นถึงกับสั่นคลอน เสียงล้อลั่นดังกึกๆ ท่ามกลางความเงียบสงบ ก่อนหยุดลงตรงหน้าร้านเหล่าปี่ไจ พอดีกับที่ชายชราสองคนก้าวเท้าออกมาขึ้นนั่งบนรถ โดยมีร่างผอมเล็กเดินตามหลังมา

มือซ้ายของซังซังอุ้มโถใหม่ ส่วนมือขวาอุ้มโถเก่า เห็นได้ชัดว่ากินแรงอยู่บ้าง ยามปีนขึ้นรถจึงดูทุลักทุเลไม่น้อย

จากนั้นรถม้าก็เคลื่อนตัวออกวิ่งมุ่งหน้าไปทางประตูเมือง

ภายในซอยสี่สิบเจ็ดยังคงไร้ซึ่งสุ้มเสียง ทั้งแม่ทัพใหญ่และอวี้สื่อต้าฟูมิได้ทำการเคลื่อนไหวใดๆ เพียงมองรถม้าแล่นจากไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

จวบจนเซียนเซิงรองของสถานศึกษาลุกขึ้นยืนเอามือไพล่หลัง เดินนำหน้าหนุ่มน้อยร่างอ้วนตุ๊ต๊ะตามหลังรถม้าไป บรรดาบุคคลสำคัญๆ เหล่านั้นจึงค่อยกล้าขยับตัว

แม่ทัพใหญ่สั่งการให้กองกำลังอวี่หลินที่ซ่อนตัวเตรียมพร้อมอยู่ในบริเวณนั้นกลับเข้าค่าย

ส่วนอวี้สื่อต้าฟูก็รีบเดินทางเข้าวังเพื่อถวายรายงาน

ราชครูหลี่ชิงซานเพียงมองรถม้าค่อยๆ เลือนหายไปในม่านหิมะ ก่อนค้อมตัวลงทำการคารวะอย่างนอบน้อม

ชานเมืองทางทิศเหนือของฉางอันมีภูเขาลูกเล็กๆ อยู่ลูกหนึ่ง เนื่องจากไม่มีปราชญ์กวีหรือเกร็ดประวัติศาสตร์ใดๆ มาข้องเกี่ยว จึงไม่เป็นที่รู้จักสักเท่าใด พฤกษานานาพันธุ์ที่ขึ้นอยู่ดาษดื่นเต็มเขาก็ขาดซึ่งความงดงามน่าตื่นตาตื่นใจ ดังนั้นปกติจึงมีคนขึ้นมาเที่ยวกันน้อยมาก กอปรกับเช้านี้จู่ๆ ก็มีหิมะตก หนทางปกคลุมด้วยหิมะยากต่อการเดินทาง บนเขาจึงยิ่งร้างไร้ร่องรอยของผู้คน เงียบวังเวงราวกับมิได้อยู่ในโลกมนุษย์

รถม้าสีดำหยุดลงตรงเชิงเขา ล้อที่หลอมขึ้นจากเหล็กบดพื้นหินแตกไปแล้วหลายแผ่น หากฝืนวิ่งขึ้นเขาไปคงทำให้ทางที่เป็นดินเลนปรากฏรอยลึกน่ากลัวขึ้นสองรอย สร้างความลำบากในการสัญจรให้แก่ผู้อื่นโดยใช่เหตุ

เฒ่าชราสองคนกำลังเดินอยู่บนทางขึ้นเขา หนึ่งสวมเสื้อบุใยฝ้ายที่แม้จะดูเก่าไปบ้าง แต่ก็สะอาดสะอ้าน อีกหนึ่งสวมชุดนักพรตหลวมโพรกที่แม้ยังดูใหม่ แต่กลับมีคราบน้ำมันเปื้อนเปรอะเป็นด่างดวง ชายเสื้อของพวกมันต่างก็ไหวพะเยิบพะยาบไปตามแรงลม

ไม่ว่าจะเป็นร่างกายที่ทั้งเหี่ยวย่นทั้งคุ้มงอ หรืออาภรณ์ที่สวมใส่ พวกมันก็ดูเหมือนคนชราปกติทั่วไป ทว่ายามเดินเหินอยู่ท่ามกลางหิมะโปรย กลับให้ความรู้สึกคล้ายกำลังจะเดินจากโลกไปอย่างไรอย่างนั้น