ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 1

เฉินผีผีรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาที่ดูราวกับว่าจะสามารถมองทะลุทุกสรรพสิ่งในโลก ไม่ว่าจะเป็นแสงสว่างหรือความมืด ก่อนกล่าวออกไปตามตรง

“อาจารย์กับศิษย์พี่ใหญ่ไม่อยู่ แต่ในเมื่อข้ารู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ จะอย่างไรก็ต้องลองรั้งตัวท่านไว้ มิเช่นนั้นข้าคงไม่มีหน้ากลับไปพบศิษย์พี่รอง”

เว่ยกวงหมิงส่ายหน้า

“แต่ไหนแต่ไรจอมปราชญ์ในความทรงจำของข้ามิใช่พ่อค้าเร่ขายศีลธรรมที่น่าสะอิดสะเอียนพรรค์นั้น เจ้าไยต้องผูกมัดตัวเองเช่นนี้”

เฉินผีผีตอบซื่อๆ

“หากศิษย์พี่รองรู้ว่าข้านั่งเฉยมองตาปริบๆ ดูท่านจากฉางอันไป คงต้องทุบตีข้าตายแน่”

เว่ยกวงหมิงพึมพำกล่าวว่า

“เซียนเซิงรองตอนนี้อายุก็ไม่น้อยแล้ว ยังมีนิสัยดุร้ายเจ้าอารมณ์ถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

เฉินผีผีถาม

“ไม่อย่างนั้นก็ให้ข้าไปส่งข่าวให้ศิษย์พี่รองมาพบกับท่านดีหรือไม่”

เว่ยกวงหมิงยิ้มพลางส่ายหน้า คิดในใจ เจ้าเด็กอ้วนน่ารักคนนี้กลับหน้าด้านไร้ยางอายอยู่หลายส่วน หลังขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง มันก็หันไปกล่าวกับซังซัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

“ข้าต้องไปแล้ว”

ซังซังยืนอุ้มโถฟังอยู่นาน แต่กลับเข้าใจคำสนทนาตอนท้ายเพียงแค่ไม่กี่ประโยค ที่แท้อาจารย์ของนางถึงกับเป็นต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างของอาศรมเทพ และตอนนี้กำลังถูกคนทั้งแผ่นดินตามหาตัวกันให้ควั่ก

ซังซังพยายามข่มกลั้นความรู้สึกแตกตื่น กระชับโถใบใหม่ในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น มิเช่นนั้นมันคงตกพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ ไปแล้ว

เว่ยกวงหมิงถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง

“เงามืดไม่ได้อยู่ในเมืองฉางอัน อีกทั้งคนของสถานศึกษาก็พบตัวข้าแล้ว ดังนั้นข้าไม่ไปก็คงไม่ได้ เจ้า…ยินยอมติดตามข้าไปหรือไม่”

ซังซังก้มหน้ามองปากโถที่มีลักษณะเหมือนปากบ่อ จมูกยังสูดได้กลิ่นทรายใหม่เล็กน้อย เงียบไปนานไม่ยอมตอบ

อาจารย์ไม่เพียงดีต่อนาง ยังดูโดดเดี่ยวอ้างว้างยิ่ง ที่ผ่านมาดูเหมือนอาจารย์จะเอาช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตมาฝากไว้บนบ่าของนาง ย่อมต้องหวังเป็นอย่างยิ่งว่านางจะตามไป นางมีหรือจะไม่เข้าใจ แต่นางกลับมีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ

สุดท้ายซังซังก็เงยหน้าตอบว่า

“ข้าต้องอยู่บ้านรอนายน้อยกลับมา”

เว่ยกวงหมิงคล้ายล่วงรู้อยู่ก่อนว่าต้องได้ยินคำตอบเช่นนี้ จึงยิ้มเล็กน้อย ในรอยยิ้มแฝงความเศร้าเสียใจอยู่ลึกๆ