ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 1

ทันใดนั้น เสียงก่นด่าด้วยความเดือดดาลพลันแว่วมาจากหน้าร้านเหล่าปี่ไจ

“ใครจะรู้ว่านายน้อยโง่เง่าของเจ้าจะกลับมาเมื่อไหร่! แต่ข้าอยากรู้นักว่าใครกันที่บังอาจจะพาสาวใช้หน้าดำของศิษย์ข้าไป”

หลังเสียงรองเท้าย่ำดังแชะๆ ชายชราในชุดนักพรตหลวมโพรกที่เต็มไปด้วยคราบน้ำมันส่งกลิ่นเหม็นตุก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู มันเดินเชิดหน้าเข้ามา ดวงตารูปสามเหลี่ยมสาดประกายเจิดจ้าด้วยโทสะ

ทว่าพอสายตากระทบเข้ากับร่างของเฒ่าชราสวมเสื้อบุใยฝ้ายหลังงองุ้ม ความดุร้ายก็บินหายเข้ากลีบเมฆ ใบหน้าสงบนิ่งราวกับธารน้ำบนยอดเขาสูงไปในบัดดล

ก่อนพายุจะมา คลื่นลมมักจะสงบเสมอ

เว่ยกวงหมิง ต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างผู้หลบหนีจากเขาเถาซาน ได้เสพสุขกับช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตในร้านขายภาพวาดที่ไม่มีอะไรสะดุดตาของฉางอันเป็นระยะเวลาหนึ่ง จวบจนถึงวันนี้ในฤดูเหมันต์ มันจึงได้พบกับสหายเก่าเหยียนเซ่อต้าซือ

หนึ่งนั้นคือจ้าวบัลลังก์แสงสว่างผู้มีความสามารถลึกล้ำสุดจะหยั่งในรอบหลายร้อยปีของอาศรมเทพแห่งซีหลิง อีกหนึ่งคือจอมยันต์เทวะที่สามารถเดินบนเส้นทางของมรรคาแห่งยันต์ได้ไกลที่สุดในรอบหลายร้อยปี

หนึ่งในพวกมันคือคนทรยศของนิกายเฮ่าเทียน อีกหนึ่งคือก้งเฟิ่งของเฮ่าเทียนฝ่ายใต้

การพบกันโดยไม่ทันตั้งตัว จนแม้แต่โชคชะตาเองยังตกตะลึงนี้ จะนำมาซึ่งผลลัพธ์อย่างไรบ้าง

ภายในร้านเหล่าปี่ไจจมจ่อมลงสู่ความเงียบ เป็นความเงียบที่สงบนิ่งราวกับความตาย

พวกมันทั้งสองต่างก็จ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น

ซังซังเองก็มองสองเฒ่าชราสลับกันไปมา

มีเพียงเฉินผีผีที่ไม่มองหน้าใคร เอาแต่จ้องกระดานหมากตรงหน้า เหงื่อไหลโทรมกาย

สุดท้าย เหยียนเซ่อเป็นฝ่ายทอดถอนใจกล่าวขึ้นก่อนว่า

“ข้าหาตัวเจ้าไปทั่วเมืองฉางอันมาหลายวันแล้ว”

เว่ยกวงหมิงเองก็ทอดถอนใจ กล่าวว่า

“ข้าก็หลบเจ้าอยู่ในเมืองฉางอันมานานหลายวันแล้ว”

เหยียนเซ่อสารภาพ

“ข้าไม่ได้อยากจะพบเจ้า”

เว่ยกวงหมิงก็สารภาพ

“ข้าก็ใช่ว่าอยากจะพบเจ้า”

เหยียนเซ่อข่มกลั้นความรู้สึกหลากหลายที่ประดังกันเข้ามา กล่าวกับสหายเก่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แต่ในเมื่อได้พบกันแล้ว นอกจากรำลึกถึงความหลัง ยังมีเรื่องบางอย่างต้องทำให้เสร็จ”

เว่ยกวงหมิงลุกขึ้นคารวะ กล่าวด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา

“เชิญ”

เหยียนเซ่อเดินมาหยุดยืนลงตรงหน้าสหายเก่าพลางส่ายหน้าถอนใจ พอหันไปทางเฉินผีผีที่นั่งก้มหน้ามองกระดานหมากอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ก็ส่ายหน้าถอนใจอีกคำรบ ถามว่า

“หมู่นี้เจ้าอารามสบายดีหรือ”

เฉินผีผีเงยหน้าย้อนถามอย่างนึกฉงน

“ท่านก็รู้ว่าหลายปีมานี้ข้าอยู่แต่ในสถานศึกษา จะรู้ได้อย่างไรว่าท่านผู้เฒ่าสบายดีหรือไม่”