ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 1

เหยียนเซ่อลูบเคราที่มีอยู่หร็อมแหร็ม ถลึงตาใส่ กล่าวเสียงหงุดหงิด

“ถามแค่นี้ก็ยังไม่รู้ อีกทั้งเจ้าก็ไม่มีความหลังที่จะรำลึกกับพวกข้า และเจ้าก็หนีออกจากอารามมานานแล้ว เช่นนั้นข้ายังต้องเกรงใจเจ้าอีกหรือไม่”

เฉินผีผียิ่งจับต้นชนปลายไม่ถูก เกาศีรษะแกรกๆ ตอบไปว่า

“ย่อมไม่ต้อง”

ครานี้เหยียนเซ่อถึงกับตวาดเสียงดัง

“ก็แล้วทำไมยังไม่ลุกให้ข้านั่ง จะนั่งเป็นลูกนกกระทาเปียกฝนอยู่อีกทำไม!”

เฉินผีผีรีบตะลีตะลานลุกขึ้นไปยืนห้อยมืออยู่ด้านข้าง แอบบ่นอยู่ในใจ ผู้ใดจะไปรู้ว่าท่านทั้งสองต้องการทำอะไร ที่แท้ต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างกล่าวเชิญท่านให้นั่งลงเพื่อเล่นหมากล้อมนี่เอง

เหยียนเซ่อไม่สนใจมันอีก สะบัดแขนเสื้อแล้วนั่งลงอย่างสง่างาม ครั้นเห็นสถานการณ์ของหมากดำเป็นฝ่ายได้เปรียบก็พึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง ปรายตามองเฉินผีผีด้วยสายตาชื่นชมแวบหนึ่ง

เว่ยกวงหมิงยิ้มเล็กน้อย แบมือขวาเป็นเชิงให้เดินหมาก

เหยียนเซ่อวางตัวหมากลงเม็ดหนึ่ง ถามว่า

“ระยะนี้สบายดีหรือ”

เว่ยกวงหมิงคีบหมากขาวไว้เม็ดหนึ่ง ตอบเสียงเบา

“ทุกครั้งที่เจ้ากลับไปเขาเถาซานจะต้องไปเยี่ยมข้าที่ศาลามืด ย่อมรู้ดีว่าข้าสุขสบายดีหรือไม่ ดังนั้นถ้าระยะนี้หมายถึงตอนอยู่ที่นี่ ก็ต้องบอกว่าสบายดีไม่เลว”

เหยียนเซ่อจ้องกระดานหมาก เงียบไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า

“ต่อให้ชีวิตบนเขาเถาซานไม่ราบรื่นดั่งใจ แต่ฟ้าดินกว้างใหญ่ไพศาล ไยต้องถ่อมาถึงฉางอัน”

เว่ยกวงหมิงตอบอย่างยิ้มแย้ม

“วันนั้นศิษย์น้องของเจ้าก็ถามข้าแบบนี้”

แม้หนึ่งในพวกมันจะมิได้สวมชุดนักพรต แต่ที่นั่งขนาบกระดานหมากล้อมอยู่ในขณะนี้กลับเป็นนักพรตขนานแท้ ทั้งยังเป็นสองพรตเฒ่าที่ยอดเยี่ยมที่สุดของนิกายเฮ่าเทียนในช่วงหลายร้อยปีมานี้ มีคุณสมบัติพอที่จะทิ้งนามอันลือเลื่องไว้ในบันทึกประวัติศาสตร์

เฉินผีผีแม้จะเป็นยอดคนด่านรู้ชะตา ชาติกำเนิดก็สูงส่งพอให้เชิดหน้าได้อย่างเต็มภาคภูมิ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกมันก็เป็นได้แค่คนรุ่นเยาว์ที่สงบเสงี่ยม คอยยกชาส่งน้ำ ไม่กล้าสอดปากส่งเสียงสักคำ

เหยียนเซ่อจิบชาไปหนึ่งคำ แล้วใช้ปลายลิ้นเลียเศษใบชาที่ติดบนฟันหน้าออก คิ้วขมวดมุ่น รู้สึกว่าชาถ้วยนี้รสชาติเลวร้ายยิ่ง มันเงยหน้ากล่าวว่า

“ข้ายังจำคำของเจ้าอารามได้ เจ้าคือผู้ที่มีความสามารถยอดเยี่ยมที่สุดบนเขาเถาซาน กระทั่งว่ายังเหนือล้ำไปกว่าเจ้านิกาย มิทราบว่าตอนนี้ยังเป็นเช่นนั้นอยู่หรือไม่”

เว่ยกวงหมิงนึกถึงนักพรตชุดเขียวขึ้นมาแวบหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบว่า

“เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าอาราม ผู้ใดจะกล้ารับสมอ้างว่าตัวเองยอดเยี่ยมที่สุด”