ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

“คิดไม่ถึงว่าท่านจะดูประวัติความเป็นมาของข้าออก เพียงแต่คนไม่รักดีอย่างข้ามิกล้านำความอับอายมาสู่สถานที่อันทรงเกียรติ…ข้าเป็นเพียงแค่ศิษย์โง่เขลาที่ถูกขับออกมาเท่านั้น”

ศัตรูเข้มแข็งที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวตอนนี้ร่างโชกเลือด ตัวส่ายโงนเงนราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ แต่ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลระดับจอมกระบี่ คนเถื่อนจากดินแดนแห่งทุ่งหญ้าและบรรดาองครักษ์ที่ยังมีชีวิตรอดกลับยังคงตื่นตัวระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง

หนิงเชวียเองก็ตื่นเต้น แต่ภายในความตื่นเต้นเร้าใจนั้นระคนไปด้วยความรู้สึกอับจนหนทาง

อยู่เมืองเว่ยมานาน อีกทั้งศึกษา ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ จินตนาการถึงยอดคนเหล่านี้ผ่านคำบอกเล่าตามท้องถนนมาหลายปี แต่การต่อสู้ ณ ปากทางเข้าดินแดนเป่ยซานในครั้งนี้จึงจะเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่มันได้ชมพลังยุทธ์ของบุคคลเหล่านี้ด้วยตาตัวเอง

ได้ยินว่าบรรดาแม่ทัพใหญ่ของต้าถังต่างก็มีความร้ายกาจในแบบฉบับของตัวเองกันทั้งนั้น เพียงแต่ชายแดนสงบสุขมานาน มันซึ่งเป็นพลทหารตัวเล็กๆ ย่อมไม่มีโอกาสได้เห็นการต่อสู้เยี่ยงนี้ในสนามรบ

กระบี่เล็กไร้ด้ามบินฝ่าม่านใบไม้ร่วง จอมพลังยกศิลาทุ่มใส่รถม้าจนแหลกกระจุย ชายชราหลับตาใช้พลังจิตทำร้ายคน ในเวลาสั้นๆ เรื่องประหลาดพิสดารไม่น่าเชื่อเหล่านี้ปรากฏขึ้นสู่สายตาไม่หยุดหย่อน ทำให้จิตใจมันแกว่งไกวไม่อาจสงบลงได้

คำว่าสถานศึกษา ขับออก ศิษย์โง่เขลา สามคำนี้พอเข้าหูก็ทำให้หนิงเชวียเยือกเย็นได้สติขึ้นบ้าง แต่ก็ทำให้หนังศีรษะชาหนึบด้วยเช่นกัน

ศิษย์โง่เขลาที่ถูกสถานศึกษาขับไล่ อาศัยกระบี่เล็กไร้ด้ามไร้ประกายเล่มหนึ่งก็สามารถฆ่าองครักษ์ที่เก่งกาจมีความสามารถโดดเด่นที่สุดของต้าถังได้เกือบสิบคน เช่นนั้นแล้วศิษย์ดีเด่นเล่า จะมีพลังความสามารถเก่งกาจเหลือเชื่อจนถึงระดับใด

“น่าจะเป็นคนของซย่าโหว”

หญิงรับใช้เอ่ยขึ้นเบาๆ

พอได้ยินคำว่าซย่าโหว สีหน้าหนิงเชวียก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว กล้ามเนื้อในตัวเกร็งขมึง ผ่านไปหลายวินาทีจึงกลับคืนสู่ปกติ เพียงแต่สายตาที่มองวงต่อสู้ตรงหน้าได้เปลี่ยนจากชื่นชมมาเป็นมองอย่างระแวดระวังไปแล้ว

“ที่เจ้าใช้คือเพลงกระบี่สุดไพศาล จึงไม่ยากที่จะดูออกว่าเจ้าคือศิษย์ของสถานศึกษา”

หลี่ว์ชิงเฉินกล่าวต่อ

“แต่น่าเสียดายที่เจ้ามิได้ร่ำเรียนให้มากพอก่อนถูกขับออกมา เริ่มแรกออกกระบี่มีอานุภาพดุจฟ้าผ่าก็จริง แต่ต่อมากลับถูกเจ้าควบคุมปรับเปลี่ยนให้กลายเป็นปราดเปรียวยากจะคาดเดา เพลงกระบี่สุดไพศาลให้น้ำหนักกับความเปิดเผยตรงไปตรงมา เจ้าไม่เดินทางตรง กลับเลือกจะพลิกแพลงซึ่งนับว่าโง่งมโดยแท้ หากยี่สิบปีก่อนเจ้าได้พบข้าสมัยยังหนุ่มแน่น ต่อให้ข้ายังไม่เข้าสู่ด่านสู่พิสดาร เจ้าก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

บัณฑิตวัยกลางคนก้มหน้ายิ้มน้อยๆ แต่รอยยิ้มนั้นดูเศร้าหมองนัก

ในฐานะจอมกระบี่ที่ก้าวเข้าสู่ด่านสู่พิสดารคนหนึ่ง ตอนตอบรับคำเชิญให้มาลอบสังหารองค์หญิงสี่ ได้รับการบอกเล่าถึงระดับพลังของชายชราที่คุ้มครองอยู่ข้างกายก็เข้าใจว่างานชิ้นนี้เป็นงานง่ายไม่หนักแรง