ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 3

จากเบื้องบนอย่างช้าๆ พอถึงหน้าผาก็ก่อตัวเป็นฉากกั้นที่ไร้ตัวตนแถบหนึ่ง โดยมีแสงเจ็ดสีไหลเลื่อมอยู่ภายใน ไม่ต่างอะไรกับสายรุ้งทอดตัวอยู่กลางม่านหิมะโปรย

หลังจากมองฉากกั้นที่ปกคลุมภูเขาไว้ทั้งลูก รับรู้ถึงความกลมกลืนและความแข็งแกร่งของมัน สองชราก็พยักหน้ายิ้มให้กันอย่างพึงพอใจ จากนั้นค่อยหันกลับไปมองดรุณีน้อยที่ยืนก้มหน้าเงียบอยู่ด้านหลัง

ห่างออกไปหลายลี้ ภายในศาลาอำลาจากที่ถูกทิ้งให้ทรุดโทรม ศิษย์พี่รองมองไปทางที่ตั้งของภูเขาลูกนั้นอย่างเงียบเชียบ ไม่กี่อึดใจก่อนหน้า ภูเขาทั้งลูกจู่ๆ ก็หายวับไปจากสายตา ไม่ว่าจะใช้ตามองหรือใช้การสัมผัสรับรู้ ล้วนไม่รู้สึกถึงการดำรงอยู่

ที่ด้านหลังมัน เฉินผีผีกำลังยืนเกาศีรษะอย่างร้อนใจ หัวใจคันคะเยอด้วยความอยากรู้

ต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างกับเหยียนเซ่อต้าซือต่างก็อยู่ในด่านรู้ชะตาขั้นสูงสุด กระทั่งว่าอาจจะก้าวข้ามด่านรู้ชะตาออกไปแล้วก็เป็นได้ ดังนั้นการที่จะได้เห็นยอดคนระดับนี้ต่อสู้กันย่อมมิใช่เรื่องที่นึกอยากดูก็ได้ดู นอกจากวีรกรรมที่อาจารย์อาเคยสร้างเอาไว้หลายครั้งตอนยังมีชีวิตอยู่ ได้ยินว่าหลายสิบปีมานี้ การต่อสู้ในระดับนี้มีเกิดขึ้นน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย แล้วอย่างนี้จะไม่ให้มันร้อนใจได้อย่างไร

ทว่านอกจากลมหิมะแล้วมันก็ไม่เห็นอะไรอีก แต่ศิษย์พี่รองกลับจ้องมองไปทางนั้นอย่างไม่วางตา นัยน์ตาคู่นั้นฉายแสงแรงกล้า เมื่อกวาดมองไปยังที่ใด สิ่งกีดขวางทั้งหลายไม่ว่าสายลม เกล็ดหิมะหรือว่าใบไม้ร่วง ต่างก็ต้องหลบหลีกทางให้ด้วยความเกรงกลัว

เฉินผีผีรู้ว่าศิษย์พี่รองสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวบนเขา จึงถูมือถามด้วยความตื่นเต้น

“ศิษย์พี่ ตอนนี้สู้กันหรือยัง ซังซังคงไม่เป็นไรใช่หรือไม่ มิเช่นนั้นข้าจะตอบศิษย์น้องเล็กว่าอย่างไร”

ศิษย์พี่รองนิ่วหน้าตวาดอย่างรำคาญ

“หุบปาก ตั้งใจดูเอาเอง”

เฉินผีผีรีบหุบปากฉับ แต่บ่นอุบอยู่ในใจ มองไม่เห็นแล้วจะตั้งใจดูได้อย่างไรเล่า

เหยียนเซ่อหยิบของชิ้นหนึ่งออกจากอกเสื้อ ยื่นให้ซังซังด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นสั่งกำชับอยู่หลายประโยค

ส่วนเว่ยกวงหมิงก็วางป้ายแขวนเอวอันหนึ่งลงบนมือของนาง จากนั้นลูบศีรษะนางเบาๆ ด้วยความรักเอ็นดู

คำพูดของพวกมันมีทั้งคำสั่งเสียและคำไหว้วาน เพียงแต่มิทราบว่าเป็นผู้ใดที่กล่าวคำสั่งเสีย และผู้ใดที่ทิ้งเรื่องภายหลังไว้มากมายให้ซังซังต้องไปจัดการ

เหยียนเซ่อเดินกลับไปที่ริมผา หลับตาครุ่นคิด

เว่ยกวงหมิงก็เดินกลับไปที่ริมผาเช่นกัน แต่ทิ้งระยะห่าง แล้วยืนมองดวงตะวันยามเช้าอย่างสงบ

พอเหยียนเซ่อลืมตาขึ้น

เว่ยกวงหมิงก็ดึงสายตากลับ

เหยียนเซ่อจ้องใบหน้าสงบนิ่งของสหายเก่าอยู่เป็นครู่ ก่อนหัวร่อฮาๆ เสียงดังแล้วยื่นมือขวาออกจากแขนเสื้อ เขียนยันต์ชุดหนึ่งขึ้นกลางอากาศ เพียงพริบตา ก้อนหินนับหมื่นนับพันก็ถูกเจตนารมณ์แห่งยันต์ชักนำให้ลอยขึ้นจากพื้น กระจายอยู่กลางเวหาราวกับหยาดพิรุณขนาดยักษ์จำนวนนับไม่ถ้วนถูกผนึกค้างแข็งไว้ทั่วท้องนภา