ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 3

ถึงตรงนี้มันก็หันมาสบตาสหายเก่า

“ไม่แน่อาจจะเป็นอย่างที่เจ้าพูดก็ได้ว่าเป็นเพราะความกลัว”

เว่ยกวงหมิงขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ถามว่า

“เจ้ากลัวอะไร”

เหยียนเซ่ออธิบาย

“สุดปลายทางของมรรคาแห่งยันต์ก็คือกฎของฟ้าดิน เป็นกฎที่เป็นแก่นสารที่สุด การฝึกมรรคาแห่งยันต์ก็คือการเดินเข้าหาจุดกำเนิดของสรรพสิ่ง ทว่า ณ ที่นั้นมีเพียงเฮ่าเทียนจึงจะมีคุณสมบัติได้สัมผัสแตะต้อง ผู้อื่นมิอาจแม้แต่จะคิด

ดังนั้นหากจะฝึกมรรคาแห่งยันต์ให้ถึงช่วงสุดท้าย ก็ต้องไปให้ถึงสถานที่ต้องห้ามนั้นให้ได้ ผู้ฝึกจึงต้องเบิกสติปัญญาด้วยตัวเอง มิอาจให้เฮ่าเทียนได้ล่วงรู้ เช่นนั้นทันทีที่ก้าวพ้นห้าด่าน จะต้องพบเจอเรื่องอะไรบ้าง นี่คือเรื่องที่ข้าทั้งกังวลทั้งหวาดกลัว”

อีกฟากหนึ่งของท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ยามเช้ากำลังจ้องมองลงมาอย่างสงบ แสงสีแดงกำลังให้ความอบอุ่นและความสว่างแก่ทุกสรรพสิ่งในที่นี้ นี่ก็คือชีวิตและกฎบัญญัติที่เฮ่าเทียนผู้เมตตากำลังประทานให้กับโลกมนุษย์

เว่ยกวงหมิงกล่าวว่า

“แม้ดูเหมือนข้าจะหันหลังให้แก่เฮ่าเทียนแล้ว แต่ที่ข้าฝึกก็คือวิชาเทพ แสงเจิดจรัสของเฮ่าเทียนจะประทานสองตาที่สามารถมองทะลุทุกสิ่งทุกอย่างในปฐพีและพลังที่มากมายใช้ไม่มีวันหมดให้แก่ข้า การสู้ในตอนกลางวันข้าจะมีความได้เปรียบ”

เหยียนเซ่อส่ายหน้าแย้งว่า

“ฉางอันคือถิ่นของข้า สองเท้าข้าเหยียบย่ำไปแล้วทั่วทุกตรอกซอกซอยในเมือง ทั่วทุกขุนเขาและลำธารนอกเมือง ภูเขาลูกนี้อันที่จริงก็คือยันต์ชุดหนึ่งของข้า ดังนั้นเจ้าไม่ได้มีข้อได้เปรียบอะไรมากนัก”

เว่ยกวงหมิงกล่าวยิ้มๆ

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ยังคงอย่าได้รบกวนความฝันของผู้คนในเมืองจะดีที่สุด”

เหยียนเซ่อพยักหน้า

“ก็เพราะข้าคำนึงถึงจุดนี้ ถึงได้ชวนเจ้าออกจากเมืองฉางอันมา”

สิ้นเสียง แขนเสื้อของมันก็พองขึ้นเล็กน้อย ประกายแสงอันสดใสพลันปรากฏขึ้นวาบหนึ่ง กลิ่นไม่น่าดมและคราบมันย่องตรงแขนเสื้อจู่ๆ ก็ระเหิดหายไปอย่างไร้ร่องรอย พร้อมๆ กับที่เจตนารมณ์แห่งยันต์ที่เข้มแข็งหอบหนึ่งค่อยๆ ซึมออกมาตามรอยแตกแยกของภูเขา

“นานแล้วที่ข้าไม่ได้เห็นยันต์รูปซัน”

ต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างกล่าวชื่นชม ก่อนยื่นมือขวาออกจากแขนเสื้อขึ้นโบกเบาๆ มือผอมแห้งสะท้อนแสงอรุณจนเห็นเป็นสีขาวบริสุทธิ์ดุจหยกใส เม็ดเรืองแสงอ่อนๆ ขนาดเล็กจิ๋วจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนแผ่ออกจากปลายนิ้วแล้วลอยขึ้นสู่กลางเวหา ดูไปคล้ายดั่งฝูงแมลงเม่าในยามราตรี

เมื่อเจตนารมณ์แห่งยันต์ที่ซึมออกจากรอยแตกน้อยใหญ่ของภูผาสัมผัสกับเม็ดเรืองแสงซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกลับไม่มีอะไรร้ายแรงน่ากลัว พวกมันเพียงคลอเคลียกันอย่างสนิทสนม แล้วเลื่อนไหลลงมา