• Connect with us

    Enter Books

    ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่านนิยาย ล่า ตอนถ้ำนาคาลำน้ำโขง บทที่ 2

    ที่น้าเล็กบอกว่าเงาดำนั้นอาจเป็นผู้เฒ่ากวนตง ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้ก็ไม่น่าเป็นไปได้เช่นกัน

    ว่ากันตามที่น้าเล็กพูด เขาคิดใช้เขี้ยวพิษล่อผู้เฒ่ากวนตงออกมา นั่นก็หมายความว่าผู้เฒ่ากวนตงสนใจเขี้ยวพิษหรือไม่ก็น้าเล็ก ไม่มีทางเป็นหนังลูกหมาป่า

    นอกเสียจากว่าผู้เฒ่ากวนตงจะรู้ความลับของหนังลูกหมาป่าอยู่ก่อนแล้ว

    ทว่าในตอนนั้นผมเองก็บอกแล้วว่าหากผู้เฒ่ากวนตงรู้ถึงคุณค่าของหนังลูกหมาป่าแต่แรก เขาก็คงขุดมันออกไปก่อนแล้ว มีหรือจะรอให้พวกเราไปถึงเสียก่อนแล้วค่อยขุดมันออกมา

    ส่วนฐานะแท้จริงของเจ้าของเงาดำที่ว่า น้าเล็กกลับไม่นึกใส่ใจ

    ผมสงสัย ทำไมน้าเล็กถึงไม่นึกอยากรู้ว่าเงาดำนั่นเป็นใคร หรือเพราะเขารู้อยู่แต่แรกแล้ว

    อีกอย่างฐานะที่แท้จริงของเฒ่าเจวี๋ยฮู่คืออะไร ใช่ทหารเฒ่าที่หลงรักช่างจีหัวปักหัวปำจริงหรือเปล่า หรือว่าที่แท้เขาคือผู้เฒ่ากวนตง

    ตกลงอะไรแน่ที่เป็นเรื่องจริง

    แล้วความลับที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคืออะไร

    ผมแอบถอนหายใจเงียบๆ ความลับที่ว่าคงไม่ต่างอะไรกับเฒ่าเจวี๋ยฮู่ที่ถูกกลบฝังอยู่ในเมืองหมาป่าใต้แผ่นดินต้าซิงอันหลิ่งชั่วนิรันดร์

    ผมเงยหน้าขึ้นมอง ท้องฟ้ามืดครึ้ม นกพิราบหลงฝูงตัวหนึ่งบินโซซัดโซเซพลางส่งเสียงร้องเศร้าสร้อย

    จู่ๆ ผมก็พูดโพล่งออกมา“บอดใหญ่ เฮียเชื่อเรื่องชะตาฟ้าลิขิตหรือเปล่า”

    บอดใหญ่จ้าวหรี่ตามองฟ้าและส่ายหน้าช้าๆ“ไม่”

    ผมพูดเสียงแผ่ว “ตอนนี้ผมชักเชื่อแล้ว…”

    บอดใหญ่จ้าวดื่มเหล้าอึกหนึ่งก่อนถามผม“เสี่ยวชี…ถ้ารักษาหล่อนไม่หาย…เอ็งจะทำยังไง”

    ผมไม่เข้าใจ “ทำยังไง ทำอะไร”

    บอดใหญ่จ้าวพูด “ข้าหมายความว่าถ้าหล่อนรักษาไม่หายตลอดชาติ เอ็งจะเลี้ยงหล่อนไปตลอดชีวิตใช่หรือเปล่า”

    ผมพยักหน้าอย่างหนักแน่น มองดูเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าพลางพูดแผ่วเบา “บอดใหญ่…ถ้าไม่ใช่เพราะผม เธอก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้…”

    บอดใหญ่จ้าวสีหน้าเป็นทุกข์ เขาลุกขึ้นพูด “ทำไมถึงพูดแบบนี้ หล่อนหาเรื่องไปเมืองหมาป่าเอง ใช่ว่าเอ็งบังคับให้หล่อนไปเสียที่ไหน เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเอ็งด้วย”

    ผมส่ายหน้าพลางยืนกรานอย่างหนักแน่น“บอดใหญ่ เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า…ถ้าเธอไม่มีวันหาย ผมก็จะคอยดูแลเธอไปชั่วชีวิต…”

    บอดใหญ่จ้าวนิ่งเงียบ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ควักบุหรี่ขึ้นจุด สูบเอาควันเข้าปอดเต็มแรงก่อนสบถออกมาคำหนึ่ง “บัดซบ!”

    ผมนั่งนิ่งมองท้องฟ้า ไม่พูดอะไรอีก

     

    ท้องฟ้าเมืองเป่ยจิงยังคงอึมครึมเหมือนเก่า จีเสี่ยวเหมี่ยนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ร่างกายคล้ายสั่นสะท้านน้อยๆ ผมขยี้ตาเต็มแรง จ้องมองดูเธออีกที เธอยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่นั่น ไม่ขยับเขยื้อน

    หลายวันมานี้ผมได้แต่กระสับกระส่ายรอน้าเล็ก

    ท่าทางกระวนกระวายก่อนออกเดินทางของน้าเล็กทำผมนึกสังหรณ์ใจ

    เวลาไม่มีอะไรทำผมมักหยิบเอาเขี้ยวพิษกับป้ายเหล็กที่น้าเล็กทิ้งไว้ให้ออกมาดู

    ป้ายเหล็กมีรูปแบบเดียวกับป้ายพวกทหาร ป้ายพวกนี้ปกติใช้กันก็แต่ในกองทัพเท่านั้น พูดให้ชัดๆ ก็คือป้ายเหล็กพวกนี้กองทัพจะให้ก็แต่กับทหารที่เข้าไปปฏิบัติภารกิจเสี่ยงอันตราย เวลาตายยากจะระบุตัวตนเท่านั้น ป้ายเหล็กจะสลักข้อมูลส่วนตัวของพวกเขาไว้เพื่อแยกแยะว่าใครเป็นใคร

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in ทดลองอ่าน

    นิยายยอดนิยม

    Facebook