ทดลองอ่านสยบฟ้า 23_1

ขอเพียงซังซังยังมีชีวิตอยู่ ขอเพียงที่นี่ไม่ใช่วัดลั่นเคอ ขอเพียงไม่มีแสงพุทธะปกคลุมรถม้า อย่าว่าแต่วิ่งข้ามเส้นทางหลายพันลี้มาโผล่ที่ทุ่งร้างได้อย่างน่าพิศวงเลย ต่อให้ไปถึงโลกแห่งความมืดมันก็มิได้สนใจ

หลังจากวิ่งอย่างบ้าคลั่งมาได้ระยะหนึ่ง เจ้าดำก็ได้สติกลับคืนมา จึงค่อยๆ หยุดวิ่ง หันรีหันขวางมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง เมื่อแน่ใจว่าที่นี่ไม่ใช่วัดลั่นเคอ และมันก็ไม่ได้ตายเพราะตกหน้าผาที่สมควรตายนั่น จึงมีกะจิตกะใจมาตื่นตระหนก เริ่มหอบหายใจรุนแรง

ซังซังตื่นแล้ว พยายามลืมตาขึ้น พอเห็นท้องฟ้านอกหน้าต่างจึงรู้ว่าตนเองยังไม่ตาย หนิงเชวียก็ยังไม่ตาย ถามด้วยความแปลกใจว่า

“ที่นี่ที่ไหน”

หนิงเชวียอุ้มนางไปใกล้หน้าต่าง มองออกไปด้านนอก นิ่งเงียบพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องเล่าที่ฉีซานต้าซือเล่าให้ตนฟังเมื่อหลายวันก่อน จึงพอจะเดาได้ถึงความจริงของเรื่องนี้ เพียงแต่แม้ได้เห็นกับตาก็ยังยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเพิ่งประสบมาทั้งหมด

“ถ้าเดาไม่ผิด ตอนนี้พวกเราน่าจะอยู่ที่ซีฮวง (ทุ่งร้างตะวันตก)” หนิงเชวียบอก

พอได้ฟังคำตอบ ซังซังก็พูดอย่างเศร้าใจว่า

“ซีฮวงกับเขาหว่าซานห่างกันคนละฟากแผ่นดิน ไกลกันอย่างนั้น จะมาถึงในชั่วพริบตาได้อย่างไร พวกเราตายแล้วใช่หรือไม่ ที่นี่คือโลกแห่งความมืดใช่หรือไม่ พวกเราล้วนตายแล้ว หนิงเชวีย ทำไมท่านถึงชอบหลอกข้า”

หนิงเชวียเช็ดน้ำตาบนใบหน้าที่ขาวซีดของนาง ปลอบว่า

“ถ้าเจ้าตายแล้วจริง ข้าหลอกเจ้า เจ้าจะทำอะไรข้าได้ ข้าเคยหลอกเจ้าอย่างนั้นหรือ เจ้ายังไม่ตาย และที่นี่คือซีฮวงจริงๆ”

ซังซังค่อยมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง ฝืนยันกายขึ้นมานั่งในอ้อมอกของหนิงเชวีย มองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อพบว่าเหมือนทุ่งร้างที่นางและหนิงเชวียต่างคุ้นเคยจริงๆ ก็ตกใจ

“หลายวันก่อน ฉีซานต้าซือเล่าเรื่องเกี่ยวกับวัดลั่นเคอเรื่องหนึ่งให้ข้าฟัง”