ทดลองอ่าน สุขสมปมอำมหิต 1

พอนักพยาธิวิทยาเว้นจังหวะเพื่อหายใจ ทอมก็รีบพูดแทรก “ถ้าเข้าใจไม่ผิดพวกเราถูกเรียกเข้ามาที่เกิดเหตุก่อนบ่ายสองนิดๆ ส่วนพวกคุณเข้ามาถึงบ่ายสองครึ่ง ฉะนั้นเวลาตายก็น่าจะเป็นระหว่างสิบเอ็ดโมงครึ่งถึงเที่ยงตรงใช่ไหม”

รูฟัสพยักหน้า

“โอเค รูฟัส ตอนนี้พวกคุณพร้อมเมื่อไหร่ก็เคลื่อนย้ายศพได้เลย แล้วจะเริ่มชันสูตรเมื่อไหร่ล่ะ”

“พรุ่งนี้เช้าโอเคไหมครับ ว่าจะทำตั้งแต่เช้าๆ เพราะพวกสื่อคงอยากได้คำตอบ นายกเองก็ด้วย ถ้าคำนึงถึงว่าผู้ตายเป็นใคร! แปดโมงเช้าคุณว่าโอเคไหม”

ทอมใจหายวาบเมื่อนึกถึงคนที่เขาคงจะต้องโทรหาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “เอาอย่างนั้นแล้วกัน…ไหนๆ วันเสาร์ก็ต้องมาเจอปัญหาบ้าๆ นี่อยู่แล้ว จะทำงานวันอาทิตย์ด้วยก็คงไม่เลวร้ายไปกว่ากันหรอก สุดท้ายเราก็ต้องทำงานล่วงเวลาอยู่ดี…คืนนี้ตั้งนาฬิกาปลุกเช้าหน่อย ผมจะคุยกับหัวหน้าผู้กำกับซินแคลร์เผื่อเขาจะอยากมาร่วมด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงแล้วนี่”

แล้วก็มีเสียงเบาแต่เปี่ยมอำนาจของหัวหน้าผู้กำกับการฝ่ายสืบสวนเจมส์ ซินแคลร์ดังมาจากชั้นล่าง ทอมรู้ว่าซินแคลร์จะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเหมือนเสนอแนะแต่ไม่มีใครกล้าแย้ง ใบหน้าเอียงเขแปลกๆ ทำให้ซินแคลร์ได้รับฉายาว่าอิสยาห์ซึ่งทอมต้องยอมรับแบบอายๆ ว่าเขาไม่เข้าใจ จนกระทั่งมีคนอธิบายให้ฟังนั่นล่ะ แต่ชื่อนี้ก็มักถูกเปล่งออกมาด้วยความรักใคร่ ทอมเคารพชายผู้นี้อย่างสูง ถึงจะไม่ได้รู้จักกันมานาน ทอมก็ยังดีใจที่ได้รับแต่งตั้งเป็นรองผู้ช่วยของซินแคลร์ในการสืบสวนคดีฆาตกรรม ทอมมีเหตุผลหลายข้อในการย้ายมากรุงลอนดอน ส่วนการทำงานกับเจมส์ ซินแคลร์นั้นถือเป็นโบนัสชั้นดี

เจ้าหน้าที่ถูกเรียกมาเก็บศพ ทอมถือโอกาสนี้มองดูสภาพแวดล้อมอีกครั้ง ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าความแปลกของห้องนี้คืออะไร มันปราศจากองค์ประกอบของผู้หญิงโดยสิ้นเชิง เขาไม่เคยเห็นห้องนอนผู้หญิงคนไหนที่ไม่มีน้ำหอมอย่างน้อยสองขวด ไม่มีเครื่องสำอางหรือครีมทาหน้า และในห้องนี้ก็ไม่มีอะไรแบบนั้นเลย เขาเปิดตู้เสื้อผ้าและพบแต่เสื้อสูทผู้ชาย เขาเดินไปยังตู้ลิ้นชักและมันก็เป็นเช่นเดียวกัน เสื้อเชิ้ตสะอาดเอี่ยมพับไว้อย่างประณีต ในอีกลิ้นชักมีกางเกงในกับถุงเท้า

ทอมปล่อยให้คนอื่นทำงานต่อไป ส่วนเขาเดินตามโถงไปยังห้องนอนที่สอง ห้องนี้ก็เรียบๆ พอกับห้องแรก เครื่องเรือนก็คล้ายกัน ตู้ลิ้นชักว่างเปล่า มีเพียงตู้เสื้อผ้าที่พอจะบ่งชี้ถึงการมีผู้หญิงอยู่ในครอบครัวนี้บ้าง คือมีถุงชุดกระโปรงที่ภายในเป็นชุดราตรี แต่ก็ไม่มีเสื้อผ้าสำหรับตอนกลางวันแต่อย่างใด ชัดเจนเกินไปว่าอพาร์ตเมนต์นี้มีแต่ฮิวโก เฟลตเชอร์เท่านั้นที่อาศัยอยู่ และอยู่เฉพาะช่วงกลางสัปดาห์ที่ต้องทำงานด้วย ต่อให้เป็นคนสำคัญระดับนี้ก็คงไม่พักผ่อนช่วงสุดสัปดาห์ในชุดสูทหรือเสื้อนอกหรอก และจากที่ทอมเห็น ภรรยาของผู้ตายคงมาที่นี่แค่เฉพาะในโอกาสพิเศษเท่านั้น

ทอมที่กำลังหมกมุ่นครุ่นคิดเดินลงไปชั้นล่าง ไปหาหัวหน้าผู้กำกับการฝ่ายสืบสวนซึ่งกำลังคุยกับเบ็กกี้ โรบินสัน “เบ็กกี้ ตำรวจนายหนึ่งกำลังพยายามปลอบใจแม่บ้านอยู่ แต่ดูเหมือนเธอยังตั้งสติไม่ได้ เอาแต่พร่ำว่าอายที่ได้เห็นเหยื่อในสภาพ ‘ไม่มีผ้าผ่อน’ คุณช่วยไปจัดการทีได้ไหม คุณรู้ดีกว่าใครว่าเรื่องนี้มันสำคัญแค่ไหน…และเวลาก็คือทุกสิ่งทุกอย่าง”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปดูว่าพอจะทำอะไรได้บ้าง” เบ็กกี้เดินลงบันไดไปห้องใต้ดิน ดูเหมือนเธอจะจำแปลนบ้านได้แล้ว