ทดลองอ่าน สุขสมปมอำมหิต 3

“ข่าวดี จากการสอบถามเพื่อนบ้าน เราได้รู้มาว่ามีคนเห็นใครบางคนเดินออกจากคฤหาสน์อีเกอร์ตันเครสเซนต์ประมาณสิบเอ็ดโมงสี่สิบห้าวันนี้ เป็นผู้หญิงร่างบางความสูงอยู่ในเกณฑ์เฉลี่ย มีกระเป๋าสะพายไหล่ใบใหญ่สีดำ มีข้อสังเกตชัดเจนที่สุดอยู่สองอย่าง คือเธอคนนี้มีผมยาวมากสีแดง และสวมกระโปรงหนังรัดรูปยาวระดับเข่า”

“พระเจ้า สังเกตเสียละเอียดเลยนะเนี่ย” หัวหน้าผู้กำกับการฝ่ายสืบสวนออกความเห็น

“ดูเหมือนเขาคนนี้จะยืนมองเธออยู่นานเลยทีเดียว เพราะเขาคิดว่าเธอ ‘เซ็กซี่เป็นบ้า’ ตามคำพูดของเขาเอง”

จากนั้นทั้งหมดก็นั่งรถไปอย่างเงียบๆ ทอมครุ่นคิดถึงความแตกต่างระหว่างกระโปรงหนังสีดำเร้าอารมณ์กับกระโปรงอัปลักษณ์ของลอร่า รายละเอียดบางอย่างจะออกสู่สาธารณะอย่างเลี่ยงไม่ได้ และเขาก็นึกสงสัยว่าลอร่าจะทำใจกับการเปรียบเทียบและนัยอันชัดเจนในการเปรียบเทียบนั้นได้อย่างไร

ห่างออกไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองอ็อกซ์ฟอร์ดไชร์ไม่ถึงหนึ่งร้อยไมล์ เด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองไปยังรัตติกาลเบื้องหน้า ห้องทางเบื้องหลังเธอมืดสนิท และถนนชนบทไร้ไฟส่องทางกับท้องฟ้าไร้จันทร์ก็ทำให้สายตามนุษย์มองเห็นวัตถุแค่รางๆ เธอเห็นเพียงเงาของยอดไม้ที่บังอยู่หน้าท้องฟ้ายามราตรีดำสนิท มันแกว่งไกวในสายลมจากทะเลซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกล ไม่มีวี่แววของมนุษย์ให้เห็น ถึงกระนั้นเธอก็ยังกวาดตามองภูมิทัศน์ เพ่งไปในพุ่มไม้สูงและหนาทึบ ทั้งปรารถนาและหวาดกลัวพอกันที่จะได้เห็นไฟหน้ารถยนต์แล่นเข้ามาหาเธอจากที่ไกล

หลายวันแล้วที่เขาหายไป และก็ไม่เคยหายไปนานขนาดนี้ เธอรู้ว่าเขาโกรธเธอ แต่บางที…แค่บางที…เธออาจแก้ไขสถานการณ์ได้เมื่อเขากลับมา บางทีเธออาจใจร้อนเกินไป หรือไม่ก็คาดหวังมากเกินไป

เมื่อไม่เห็นอะไร เธอก็ผลักความรู้สึกโล่งอกรางๆ ออกไปจากใจ ด้วยรู้ดีว่าไม่นานความรู้สึกนี้จะถูกแทนที่ด้วยความพรั่นพรึง ภายในห้องอากาศหนาวเย็น เธอพบว่าตัวเองกำลังสั่นระริกภายใต้อาภรณ์บางเบา เธอจิบน้ำแล้วสอดตัวเข้าใต้ผ้าคลุมเตียง กอดผ้าห่มไว้เพื่อปกป้องตัวเองจากไอเย็นแห้งๆ เธอซุกหัวเข้าไปในผ้าห่มเพื่อให้ลมหายใจอุ่นๆ ช่วยขับไล่ความหนาวไปจากร่างอันสั่นสะท้านแม้เพียงน้อยนิดก็ยังดี