5

เปลวไฟปะทุอยู่ในเตาผิงที่ซึ่งอิโมเจนโยนไม้ขีดใส่เชื้อไฟเสียที ฟืนลุกโชนดี ทำให้ห้องอันทึมทึบดูสดชื่นขึ้นมาแม้เพียงเล็กน้อย

ลอร่ามองไปยังอิโมเจนที่กำลังค้นตู้บรั่นดีซึ่งมีขวดมากมายมหาศาลของฮิวโกอยู่ พอตำรวจไปปุ๊บ ทั้งคู่ก็ทะเลาะโต้เถียงกันทันที แม้จะสั้นๆ แต่ก็ดุเดือดจนทำให้ลอร่าถึงกับหมดแรง เธออยู่ในจุดสูงสุดทางอารมณ์มาตลอด จนในที่สุดเธอถึงกับต้องวิ่งลงไปอาเจียนในห้องน้ำเป็นการตัดบทวิวาท ความเครียดรุนแรงมักส่งผลกับเธอแบบนี้ ตอนนี้เธอนอนตะแคงหนุนกองหมอนอยู่บนโซฟา แขนโอบท้องไว้…แค่เพื่อให้รู้สึกสบายใจมากกว่าจะเป็นการบรรเทาอาการปวดแน่น พอเธอพูด คำพูดนั้นก็ฟังได้ยากยิ่ง แต่ไม่ถึงกับฟังไม่ออก ลอร่ายังคงโมโหอิโมเจนอยู่ แต่ตอนนี้หมดแรงตวาดแล้ว

“เธอไม่ควรมาที่นี่ มันโง่มาก เป็นการตัดสินใจที่โง่มากๆ เธอไม่ได้ใช้หัวคิดเลยใช่ไหม”

“ขอบใจนะ เธอระบายความรู้สึกออกมาชัดเจนมากทีเดียว ฉันคิดว่าฉันเข้าใจความหมายของเธอแล้วล่ะ”

“ตอนนี้เธอควรอยู่ระหว่างทางไปแคนาดา แล้วคิดบ้าอะไรถึงได้ไปบอกพวกเขาว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของฉัน”

อิโมเจนดูไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับความเดือดดาลของลอร่าเลย เธอตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจริงจัง “ก็เพราะฉันเคยเป็นพี่สะใภ้เธอจริงๆ นี่นา จนกระทั่งอะไรๆ มันผิดแผน ท่าทางวิลเองก็คงไม่ชอบใจที่ฉันโผล่มาที่นี่เหมือนกัน แต่นั่นมันเรื่องของเขา ฟังนะ ลอร่า เธอจะให้ฉันทำยังไงกัน ทันทีที่ได้ข่าวว่าฮิวโกตาย ฉันก็ต้องมา หลังจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอขอให้ฉันทำให้ ฉันก็คิดว่าเธอคงจะต้องการกำลังใจบ้าง ฉันมันคงโง่ไปเอง”

น้ำเสียงอ่อนหวานผูกมิตรที่ลอร่าใช้เพื่อประจบประแจงพวกตำรวจตอนนี้หายไปแล้ว เธอถอนหายใจ “ใช่ ฉันรู้น่าว่าตัวเองเคยขอให้เธอช่วยอะไรไปบ้าง และมันก็เป็นเรื่องใหญ่ แต่…”

“เรื่องใหญ่เหรอ เธอเรียกมันว่าอย่างนี้เหรอ ถ้า ‘เรื่องใหญ่’ น่ะฉันว่าต้องเป็นแบบว่าเธอมาขอยืมเสื้อแจ็กเก็ตอาร์มานีตัวใหม่เอี่ยม หรือไม่ก็ขอยืมเงินสองพันปอนด์ก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่อะไรอย่างนี้ แต่แน่นอนว่าเธอคงไม่มีวันต้องการสิ่งเหล่านี้หรอกนะ ส่วนคำว่า ‘เรื่องใหญ่’ ของเธอเนี่ยมันไปไกลยิ่งกว่านั้นหลายระดับริกเตอร์เลยนะคะเลดี้ เธอเองก็รู้ดี”

“ฉันอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังแล้วนี่ และเธอก็บอกว่าเข้าใจ”

“แต่ตอนนี้อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้วใช่ไหมล่ะ” อิโมเจนระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ ราวกับปลดปล่อยความเครียดที่สะสมเป็นภูเขาออกจากอก “อีกไม่กี่วัน…หรือไม่กี่สัปดาห์…อะไรๆ จะต้องเลวร้ายน่าดู เธอจะต้องการกำลังใจมากโข ใครจะไปรู้ว่ามันจะมีอะไรโผล่ออกมาบ้าง และที่เลี่ยงไม่ได้แน่ๆ คือตำรวจจะต้องอยากเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงได้ไปลงเอยในโรงพยาบาลบ้าแบบนั้น”

ลอร่าเหวี่ยงขาลงบนพื้นในท่านั่ง แม้แต่อิโมเจนก็ไม่มีวันรอดตัวไปได้กับคำพูดแบบนั้น “เธอนี่เลือกคำพูดเก่งเหมือนเคยเลยนะ อิโม เราทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าทำไมฉันถึงต้องไปที่นั่น แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรอกนะ”

อิโมเจนเหมือนจะยอม และลอร่าก็มองเห็นแววสำนึกผิดในดวงตาของอิโมเจน นี่ล่ะคือปัญหาของอิโมเจน เธอมักปากไวพูดก่อนแล้วค่อยคิดทีหลัง เป็นแบบนี้อยู่เสมอ

อิโมเจนวางแก้วคอนยักใหญ่โตซึ่งลอร่าไม่ต้องการลงบนโต๊ะข้างโซฟา จากนั้นก็นั่งลงข้างลอร่า “ฉันขอโทษ” อิโมเจนบอก “ฉันนี่ปากพล่อยจริงๆ แต่เธอจะบอกตำรวจว่ายังไงล่ะ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อช่วยให้เธอมีแรงไปต่อ มันจะต้องมีช่วงที่เธอรู้สึกตีบตันไม่รู้จะทำยังไง เธอต้องรับมือกับอเลกซา แล้วไหนจะเรื่องพินัยกรรมแล้วก็งานศพ มีอะไรเยอะแยะไปหมด เธอต้องมีใครสักคนที่คุยด้วยได้ และฉันก็เป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจ”

ลอร่ายังกัดอิโมเจนไม่เลิก “อา แต่นั่นล่ะปัญหา เธอคิดว่าเธอเข้าใจ แต่ที่จริงเธอไม่รู้อะไรแม้แต่น้อย”

ทั้งคู่กำลังเชือดเฉือนน้ำใจกัน และมันก็เปล่าประโยชน์ ความเสียหายเกิดขึ้นแล้ว ต่อให้เธอใช้มีดทิ่มแทงอิโมเจนไปก็ไม่มีประโยชน์ มันไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ บางทีคอนยักอาจไม่ใช่ความคิดที่เลวร้ายอะไร เธอจิบไปอึกใหญ่แล้วก็ตัวสั่นสะท้าน เธอเกลียดรสชาติหวานเฝื่อนของมัน

“ฟังนะ ฉันไม่อยากให้เราสองคนทะเลาะกันไม่เลิก” ลอร่าพูดขึ้นในที่สุด “พระเจ้ารู้ดีว่าอารมณ์ของฉันกำลังเหวี่ยงเหมือนรถไฟเหาะ ฉันเข้าใจเหตุผลที่เธอมาที่นี่ แม้ว่ามันจะเป็นความคิดที่ห่วยแตกก็ตาม มันทั้งไร้ความรับผิดชอบและหุนหันพลันแล่น และตำรวจจะต้องอยากรู้แน่ว่าทำไมฉันถึงได้ตกใจขนาดนั้นตอนที่เธอเดินเข้ามา”

“ก็บอกความจริงไปสิ! ฮิวโกเกลียดฉัน พี่ชายเธอก็เหม็นขี้หน้าฉัน ฉันถูกกีดกันไม่ให้เข้าบ้านหลังนี้เป็นปีๆ …แถมสามีเธอก็ยังสั่งห้ามไม่ให้เธอคุยกับฉันอีก แต่เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน ความจริงมันก็เป็นเรื่องทุเรศพออยู่แล้ว ไม่ต้องต่อเติมเสริมแต่งอะไรเลย”