ครึ่งเดือนต่อมา

ยามเช้าสองสัปดาห์หลังเสร็จงานประเมินนอกสถานที่ ณ สวนเกษตรย่านโคงาเนอิ โตเกียวอากาศปลอดโปร่ง เช้านี้รินดะ ริโกะออกเดินทางจากแมนชั่นแบบสตูดิโอหน้ามหาวิทยาลัยเมจิมายังสำนักงานที่อีดะบาชิเช่นเคย

เดือนนี้มีงานว่าจ้างจากนิติบุคคลซึ่งต้องการจัดการกับภาพวาดจำนวนมาก เรื่องรายได้จึงหมดห่วง น่าจะพอจ่ายค่าเช่าสำนักงาน ค่าเช่าแมนชั่นและส่งเงินไปให้ที่บ้านซึ่งอยู่เกาะฮาเทรุมะได้ตามแผนที่วางไว้ แต่อาจต้องรัดเข็มขัดค่าใช้จ่ายทั่วไปพอสมควรเช่นเดียวกับที่ผ่านมา…

เธอเดินไปยังโต๊ะทำงานใต้โคมไฟ เริ่มจากจัดการเอกสารของเมื่อวานก่อนก็แล้วกัน

ริโกะว่าจะหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ แต่สายตาเหลือบมองข้ามผนังกระจกสำนักงานไปเห็นรถแท็กซี่จอดอยู่ด้านหน้า

ประตูด้านหลังรถเปิดออก พอชายหนุ่มในชุดสูทลงจากรถแล้วเดินตรงมาหา ริโกะจึงพบว่าอีกฝ่ายคือคนคุ้นเคย

ยูโตะหน้าซีดถลาเข้ามาในสำนักงาน ก้าวฉับเข้ามาถามหน้าเครียด “คุณริโกะ ตอนนี้พอมีเวลาไหม”

“ค่ะ…ช่วงเช้าไม่มีนัดอะไร…”

นักข่าวหนุ่มได้ยินแล้วตรงเข้ามาคว้าแขนริโกะแล้วจะพาออกไปนอกร้านทันที “ช่วยมาด้วยกันหน่อยสิ”

“อะ…อะไรนะ” ริโกะถึงกับอึ้ง ประหลาดใจที่ชายหนุ่มซึ่งจัดอยู่ใน ‘กลุ่มสัตว์กินพืช’* อยู่ดีๆ จะมาบังคับกันแบบนี้ “จะให้ไปไหนเหรอ”

“เดี๋ยวขึ้นรถแล้วจะเล่าให้ฟัง คุณมีกระเป๋าถือหรืออะไรมาด้วยไหม”

“ก็มีเอามาด้วยนะ แต่…”

“ไปกันเถอะ ต้องรีบแล้ว ไม่งั้นไม่ทันการ”

ริโกะล็อกประตูอัตโนมัติของสำนักงานแล้วขึ้นไปยังเบาะหลังรถแท็กซี่ในลักษณะเหมือนถูกดันเข้าไป ยูโตะเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วปิดประตูสั่งออกรถ แท็กซี่แล่นจากถนนย่านอีดะบาชิไปทางคาซึมิงาเซกิ จากนั้นเปลี่ยนเลนจากขวาไปซ้ายเพื่อเร่งความเร็วตามคำสั่งของยูโตะให้รีบ

นักข่าวหนุ่มเหล่มองริโกะ “ชุดที่สวมอยู่นั่นคือชุดสูทใช่ไหม”

“ก็นับเป็นชุดสูทอยู่หรอก…แต่สไตล์ค่อนไปทางชุดลำลองมากกว่า พวกเรากำลังไปสถานที่แบบไหนกันเหรอ”

“คุณพอจะทราบไหมว่าท้องที่คาซึมิงาเซกิเขตสามมีอะไรตั้งอยู่”

“สำนักงานราชการรวมละมั้ง มีตั้งแต่สำนักงานคณะรัฐมนตรี กรมการเงิน แล้วก็กระทรวงศึกษาธิการวัฒนธรรมกีฬาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี”

“ถูกต้อง จุดหมายที่เราจะไปคือกรมวัฒนธรรม สังกัดหน่วยงานภายนอกของกระทรวงศึกษาธิการวัฒนธรรมกีฬาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีนั่นแหละ”

“กรมวัฒนธรรมเหรอ…” ริโกะรู้สึกหน้าแดงซ่านขึ้นมา “เดี๋ยว ฉันขอกลับไปก่อน ต้องไปเปลี่ยนชุดที่สุภาพกว่านี้”

“ชุดที่ใส่อยู่ก็ใช้ได้แล้ว เหมาะกับคุณมากเลยล่ะ”

ริโกะยังร้อนใจไม่หาย “นั่นไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย…มันจะดีเหรอที่ไม่สวมชุดสูทอย่างเป็นทางการ”

กลุ่มสัตว์กินพืช* : คำเปรียบเปรยหมายถึงคนที่มีบุคลิกเฉื่อยชา ขาดความกระตือรือร้นโดยเฉพาะในแง่ของการเข้าหาเพศตรงข้าม