ทดลองอ่าน แฟ้มคดีพิศวงของนักประเมินอัจฉริยะ Q 9 ตอนที่ 1

ชายสูงวัยเอ่ยปนถอนใจ “ไม่กังวลเหรอที่ต้องมาหาคนแก่ที่ปลอมทั้งชื่อและที่อยู่”

“ไม่เลยค่ะ” ริโกะยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ “คนเรามีเหตุจำเป็นต่างกันออกไป”

อัลลิงกัมตกใจจนเก็บอาการไม่อยู่ เธอไล่ต้อนมาได้ขนาดนี้แต่กลับไม่คิดจะสอบประวัติความเป็นมาของเขา

กลับกัน ผู้หญิงคนนี้มองออกรางๆ ว่าเขามีเหตุจำเป็นอันสลับซับซ้อน ดังนั้นจึงมีน้ำใจนำของที่ลืมไว้มาส่งด้วยมือตัวเองโดยไม่แจ้งตำรวจ

“ขอบคุณมาก” ชายสูงวัยกล่าวจากใจ “เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันขอเปิดของที่อยู่ในกล่องนี้ให้เธอดู”

กล่องดังกล่าวติดหัวล็อกแบบหมุนเอาไว้ เมื่อหมุนเลขรหัสสามหลักได้ถูกต้องจึงเปิดออกได้ เขาแง้มฝาออกมาเผยให้เห็นเครื่องประดับที่ส่องประกายสีรุ้งเรืองรอง

“โอ้โห” ริโกะเบิกตา “สวยจัง…”

“มันคือปิ่นปักผม เครื่องประดับที่คนในประเทศเธอนิยมใช้ แต่ชิ้นนี้ทำขึ้นโดยช่างฝีมือชาวฝรั่งเศสน่ะ”

“ปิ่นปักผมที่นายกรัฐมนตรีคัตสึระ ทาโร่สั่งให้ทำขึ้นเพื่อถวายจักรพรรดินีอเล็กซานดรา อัครมเหสีแห่งจักรพรรดินิโคลัสที่สองแห่งรัสเซีย ถูกจัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ลูฟว์…”

โอ้โห สมกับที่ศึกษามาเป็นอย่างดี อัลลิงกัมได้ยินแล้วถามอย่างทึ่งๆ “เธอเคยเห็นของจริงมาก่อนไหม”

“…กำลังดูอยู่ตอนนี้ไงคะ ชิ้นนี้ไม่ใช่ของเลียนแบบใช่ไหม”

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”

“อืม บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ คงเป็นเพราะลักษณะของมัน…ไม่สิ ฉันไม่ทราบรายละเอียดเท่าไร ตอนไปที่ลูฟว์ก็ฝ่าฝูงชนไปเยี่ยมชมได้แค่ ‘โมนาลิซา’ กับ ‘วีนัสแห่งมิโล’ เท่านั้นเอง”

“ ‘โมนาลิซา’ เหรอ เธอไปดูมาตอนไหนน่ะ”

“ฤดูร้อนปีที่แล้วค่ะ แต่สงสัยมันจะเป็นภาพเขียนโด่งดังเกินไปจนฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของจริง”

“…หืม เธอจะบอกว่าลูฟว์เอาของปลอมมาจัดแสดงอย่างนั้นเหรอ”

ริโกะหัวเราะ “สายตาฉันเชื่อถือไม่ได้เลยนะคะ คงต้องศึกษาให้มากกว่านี้ เอาเป็นว่าวันนี้ฉันขอตัวก่อน ใกล้ได้เวลารถประจำทางไปยังสถานีโตเกียวแล้ว”

หญิงสาวทำท่าจะหันหลังเดินจากไปแต่เขารีบเรียกไว้ “เอ่อ เดี๋ยว…เธอไม่สงสัยเหรอว่าฉันคือใคร”

“ฉันรู้แค่ว่าคุณเป็นชาวอังกฤษที่มีความเกี่ยวข้องลึกซึ้งกับลูฟว์…และคงได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญมา ดังนั้นแค่ได้พบก็ถือเป็นเกียรติแล้วค่ะ และฉันจะไม่เปิดเผยที่อยู่ของคุณที่นี่หรอก”

รอยยิ้มไร้ความกังวล คงเพราะมั่นใจว่าเขาไม่ใช่บุคคลน่าสงสัย นึกไม่ถึงเลยว่าญี่ปุ่นจะมีสตรีเช่นนี้อยู่ด้วย

ชายสูงวัยเอ่ยต่อ “สุดท้ายขอถามอีกอย่างสิ เธอดูออกว่าฉันเป็นชาวอังกฤษเพราะยี่ห้อเสื้อโค้ตเหรอ”

“ดูออกจากข้อมูลลงทะเบียนที่โรงแรมค่ะ คุณลงวันที่ยี่สิบหก มีนาคม ปีสองพันสิบเอ็ดโดยเขียนว่า 26 – 3 – 11 ถ้าเป็นชาวอเมริกันจะเขียนว่า 3 – 26 – 11”

อัลลิงกัมได้แต่ยืนอึ้ง ริโกะยิ้มให้อีกครั้งแล้วกลับหลังหันเดินตรงไปที่ประตูอัตโนมัติ

เขายังคงเป็นบราวน์ บุรุษปริศนาในสายตาของเธอ

ความอ้างว้างและเปล่าเปลี่ยวนิดๆ แปรเปลี่ยนเป็นยินดี เขาพบบุคคลที่ตามหาแล้ว สตรีผู้นี้นี่เอง

รินดะ ริโกะคือนักประเมินชาวญี่ปุ่นคนแรกที่ยืนยันว่าปิ่นปักผมนี้เป็นของจริง ทำไมเขาดูไม่ออกตั้งแต่แรกนะ ความเยาว์วัยไม่ใช่เหตุผลในการกีดกันเธอเลย ขนาดเฒ่าจัดเจนอย่างเขายังต้องอึ้งเพราะผู้หญิงคนนี้มาแล้ว สายตาการประเมินของเธอย่อมแหลมคมไม่แพ้ผู้เชี่ยวชาญอาวุโสทั้งหลาย

ที่สำคัญคือเธอยังมองออกด้วยว่า ‘โมนาลิซา’ เมื่อช่วงฤดูร้อนเป็นของปลอม

โปรดติดตามตอนต่อไป…