ทดลองอ่าน สยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 11 บทที่ 1

…

เชิงเขาทางทิศใต้ของเขาเทียนชี่มีทะเลสาบอยู่แห่งหนึ่งชื่อว่าทะเลสาบฮูหลัน ที่นี่ถูกพวกคนเถื่อนในดินแดนแห่งทุ่งหญ้ายกย่องให้เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ขณะนี้น้ำในทะเลสาบเริ่มจับตัวเป็นชั้นน้ำแข็งบางๆ พวกคนเถื่อนที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้มาหลายชั่วอายุคนกำลังฉวยโอกาสที่น้ำยังไม่จับตัวแข็งจนหมด ลงงมเก็บพืชน้ำชนิดหนึ่ง

ที่ใดมีคนเถื่อนอาศัยอยู่ ที่นั้นก็มักจะมีขบวนพ่อค้าชาวจงหยวนไปปรากฏ เพียงแต่ตอนนี้อยู่ในช่วงหนาวจัดของปี อีกทั้งศึกสงครามระหว่างชนเผ่าอนารยะกับกองทัพร่วมจงหยวนก็เพิ่งจะยุติ การที่มีขบวนพ่อค้ามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวริมทะเลสาบจึงนับว่าเป็นเรื่องแปลกมากเรื่องหนึ่ง

แต่ก็เป็นเพราะพ่อค้าเหล่านี้ใช้จ่ายมือเติบ ซ้ำยังยอมจ่ายเงินค่ามัดจำหนังสัตว์ของปลายคิมหันต์ปีหน้า ดังนั้นหัวหน้าเผ่าจึงยอมรับพวกมันไว้ ทั้งยังแบ่งที่ตั้งค่ายพักแรมให้ด้วย

คนในขบวนพ่อค้ากำลังก่อไฟหุงข้าว หลายสิบคนถือโอกาสที่ท้องฟ้ามีแดดแจ่มใสนั่งล้อมรอบกองไฟ ไม่หลบเข้ากระโจมหนีความหนาวเย็น สังเกตจากการเคลื่อนไหวของคนเหล่านี้ ดูเหมือนพวกมันจะทำตามคำสั่งของพ่อค้าคนหนึ่งในขบวน

พ่อค้าคนนี้รูปร่างค่อนข้างเจ้าเนื้อ มันกำลังนั่งแทะขาแพะมันย่อง ประเดี๋ยวประด๋าวเป็นต้องบ่นออกมาสักหลายคำ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจในการต้อนรับขับสู้ของพวกคนเถื่อนเป็นอย่างยิ่ง ชายวัยกลางคนร่างกำยำสูงใหญ่สวมหมวกขนสัตว์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นคนคุมขบวนหรือไม่ก็ผู้คุ้มกัน พยายามเอ่ยเตือนเบาๆ อยู่หลายครั้ง แต่กลับถูกตวาดสั่งสอนไปยกใหญ่

ทันใดนั้น ท้องฟ้าที่สดใสไร้ปุยเมฆพลันปรากฏริ้วเมฆสีขาวจำนวนมากมาย คล้ายผ้าเขียนภาพสีฟ้าถูกกรงเล็บที่มองไม่เห็นกระชากขาดจนเห็นแผ่นรองสีขาวที่ด้านหลัง

พวกคนเถื่อนและคนในขบวนพ่อค้าต่างก็สังเกตเห็นปรากฏการณ์แปลกประหลาดบนท้องฟ้าพร้อมๆ กัน จึงพากันแหงนหน้ามองด้วยความประหลาดใจ

หัวหน้าพ่อค้าเห็นเช่นนั้นก็ยังไม่วายบ่นต่อ แต่ผู้คุ้มกันซึ่งเป็นบุรุษวัยกลางคนกลับหรี่ตามองริ้วเมฆบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ไม่สนใจคำสบถของมันแม้แต่น้อย

มิทราบว่าทำไม พอเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของบุรุษวัยกลางคน หัวหน้าพ่อค้าถึงกับหน้าเปลี่ยนสี ไม่กล้าก่นด่าเสียงดังอีก รีบก้มหน้าซ่อนแววหวาดหวั่นยำเกรงในดวงตา

ชายวัยกลางคนแหงนมองท้องฟ้าเงียบๆ สัมผัสรับรู้ถึงแรงกระเพื่อมของลมหายใจแห่งฟ้าดินที่แผ่พุ่งมาจากเทือกเขาซึ่งอยู่ห่างไกลไปทางทิศเหนือ ใบหน้าใต้เงาหมวกขนสัตว์ดูซับซ้อนแฝงไว้ด้วยอารมณ์หลากหลาย มีทั้งรำลึกถึง อบอุ่นอ่อนโยน และคับแค้นเสียใจคละเคล้ากันไป

สุดท้ายมันก็พูดออกมาสั้นๆ สามคำ

“ประตูเปิดแล้ว”

โปรดติดตามตอนต่อไป….

สามารถติดตามทดลองอ่านบทอื่นๆได้ที่ >> บทที่ 1 | บทที่ 2 | บทที่ 3