ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

แจ็คส่ายหน้า “กลับกันเลย เกรซที่ทำทุกอย่างเพื่อมิลลี่นี่แหละที่ทำให้ผมรู้ว่าเธอคือคนที่ผมรอมาตลอด เพราะในสายงานของผม การเสียศรัทธาในมนุษย์เป็นเรื่องง่ายดายทีเดียว”

“ผมเห็นในหนังสือพิมพ์เมื่อวานนี้แล้ว ยินดีด้วยอีกครั้งนะครับ” รูฟัสเอ่ย หันแก้วไปทางแจ็ค

“ใช่ๆ คุณทำได้ดีมาก” อดัมร่วมด้วย เพราะเขาเป็นทนายความที่เดียวกับแจ็ค “ชนะอีกหนึ่งคดีแล้ว”

“ครั้งนี้เป็นคดีที่ถูกกำหนดไว้แล้วอย่างยุติธรรมครับ” แจ็คถ่อมตัว “ถึงการพิสูจน์ว่าลูกความของผมไม่ได้เป็นคนทำร้ายร่างกายตัวเองทำให้คดียุ่งยากขึ้นนิดหน่อย เพราะเธอมีแนวโน้มจะชอบทำร้ายตัวเองอยู่ก่อน”

“แต่จะว่าไปแล้ว ไม่ใช่ว่าปกติคดีทารุณกรรมก็พิสูจน์ได้ง่ายอยู่แล้วหรอกหรือ” รูฟัสถาม ขณะที่ไดแอนอธิบายเผื่อเอสเธอร์ไม่เข้าใจว่าแจ็คเพิ่งชนะคดีช่วยผู้เคราะห์ร้ายไว้ได้ หรือระบุให้ชัดกว่านี้ก็คือช่วยผู้หญิงที่ถูกทารุณกรรม “ผมไม่ได้จะลดคุณค่างานที่แสนวิเศษของคุณนะ แต่คดีทำนองนี้ก็น่าจะมีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันหรือมีพยานอยู่แล้วใช่ไหม”

“จุดแข็งของแจ็คคือเขาทำให้ผู้เสียหายเชื่อใจมากพอที่จะเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” ไดแอนอธิบาย ฉันสงสัยว่าเธอคงตกหลุมรักแจ็คนิดหน่อย “ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร และกลัวว่าไม่มีใครเชื่อ”

“เขายังทำให้มั่นใจด้วยว่าผู้กระทำผิดจะต้องชดใช้เป็นระยะเวลานานมากทีเดียว” อดัมเสริม

“ผมรังเกียจสามีที่ทำร้ายภรรยาของตัวเอง” แจ็คยืนยันหนักแน่น “พวกเขาสมควรชดใช้สิ่งที่ทำ”

“ผมขอดื่มให้กับคำพูดนั้น” รูฟัสชูแก้วขึ้นอีกครั้ง

“เขายังไม่เคยแพ้คดีเลยนะ ใช่ไหมแจ็ค” ไดแอนเอ่ย

“ไม่เลย และผมก็ไม่คิดจะแพ้ด้วย”

“สถิติยังไม่ถูกทำลาย แทบจะไม่น่าเชื่อเลย” รูฟัสตรึกตรองแล้วรู้สึกประทับใจ

เอสเธอร์มองมาที่ฉัน แล้วตั้งข้อสังเกตที่วกกลับเข้าสู่การสนทนาเมื่อครู่ “มิลลี่น้องสาวของคุณน่าจะอ่อนกว่าคุณหลายปี”

“ใช่ค่ะ เราห่างกันสิบเจ็ดปี มิลลี่เกิดตอนแม่ฉันอายุสี่สิบหก ตอนแรกแม่ไม่รู้ตัวว่าตั้งท้อง เลยค่อนข้างตกใจที่รู้ว่ากำลังจะเป็นแม่คนอีกครั้ง”

“มิลลี่อยู่กับพ่อแม่คุณเหรอคะ”

“เปล่าค่ะ เธออยู่โรงเรียนประจำที่ดีมากๆ ทางตอนเหนือของลอนดอน แต่เมษานี้เธอก็จะอายุสิบแปดแล้ว เลยต้องออกในฤดูร้อนนี้ น่าเสียดายจริงๆ เพราะเธอชอบที่นั่นมาก”

“แล้วเธอจะไปอยู่ไหนเหรอคะ หรือกลับไปอยู่กับพ่อแม่คุณ”

“ไม่ค่ะ” ฉันนิ่งสักพัก เพราะรู้ว่าเธอจะตกใจกับสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดต่อจากนี้ “ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ประเทศนิวซีแลนด์”

“นิวซีแลนด์?” เอสเธอร์เอ่ยย้ำ

“ใช่ค่ะ พ่อกับแม่ไปใช้ชีวิตหลังเกษียณอยู่ที่นั่นตั้งแต่ปีก่อน หลังจากงานแต่งของเราค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง” เธอเอ่ยรับ แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่เข้าใจหรอก

“มิลลี่จะย้ายมาอยู่กับพวกเราครับ” แจ็คอธิบาย และยิ้มให้ฉัน “ผมรู้ว่านี่เป็นเงื่อนไขหนึ่งที่เกรซยอมแต่งงานกับผม และเป็นเงื่อนไขที่ผมตกลงด้วยความยินดีอย่างยิ่ง”

“คุณใจกว้างมาก” เอสเธอร์บอก